Αυτή είμαι. Σχεδόν 40 και κάτι παραπάνω. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τις κλασικές αγωνίες, τις χαρές, τα όνειρα και τα ερωτήματα που βασανίζουν όλες τις γυναίκες της ηλικίας μου. “Τι, πως, που, γιατί;” Όμως,το τελευταίο, διάστημα φαίνεται να συναντώ στο δρόμο μου μόνο μία ερώτηση: “Πότε;”. “Πότε θα σταματήσω να ταλαιπωρούμαι; Πότε θα καταλάβει ο Βάιος ότι έχω (σχεδόν) πάντα δίκιο; Πότε θα γίνω Μάνα; Πότε πέφτουν οι αργίες; Πότε θα πάρω τα χρήματα που μου χρωστούν; Πότε θα αποκτήσω κοιλιακούς; Πότε θα πληρώσω το ΦΠΑ; Πότε δημιουργήθηκε αυτή η ρυτίδα;” Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, πως αυτό το συγκεκριμένο χρονικό επίρρημα με καταδιώκει και ως εκ τούτου μπορώ να μου διαγνώσω μια ελαφριά νεύρωση σχετική με το τι μέλλει γενέσθαι.
Για να φτάσουμε όμως στο μέλλον, ας προσεγγίσουμε πρώτα το παρελθόν μου. Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω τροχονόμος. Πολύ γρήγορα εγκατέλειψα αυτή σκέψη, γιατί μου φαινόταν πολύ passé να φοράω χειμώνα, καλοκαίρι τα ίδια ρούχα. Στην εφηβεία αποφάσισα να γίνω κριτικός θεάτρου και ν’ αντικαταστήσω διάσημο κριτικό σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας. Από τα εκ διαμέτρου αντίθετα επαγγέλματα συμπεραίνει κανείς πως φλερτάρω τόσο με τον ρεαλισμό, όσο και με τον σουρεαλισμό. Στο πλαίσιο αυτής της σύγχυσης που κυριαρχεί το μυαλό μου, πριν από ένα χρόνο, λίγο πριν σβήσω τα κεράκια και κάνω την καθιερωμένη εορταστική ευχή, αποφάσισα πως ο μόνος τρόπος να ξορκίσω το ατέρμονο ερώτημά του «πότε;» είναι να αποφασίσω πως εκείνη η στιγμή ήταν η κατάλληλη. Είχε έρθει η ώρα των πράξεων. Έφτασε, επιτέλους, το παρόν. Η στιγμή να βελτιώσω την ψυχολογία μου, την εικόνα μου, τις σχέσεις μου, το σώμα μου, την ψυχή μου και να συναντήσω τα 40, γενικώς και ειδικώς, πιο fit από ποτέ.