Κλείνοντας με το τρίτο κεφάλαιο που περιλαμβάνει τα γνωρίσματα του ιδανικού άνδρα, σύμφωνα με έρευνες και βαθυστόχαστη παρατήρηση, καταλήγω πως όσο σύνθετα μπορεί να ακούγονται όλα αυτά σε κάποιους, τόσο πιο απλά είναι. Άλλωστε, η αγάπη είναι αυτή που αναζητούμε όλοι και για χάρη της, μπορούμε να συμβιβαστούμε στην διαφορετικότητα του άλλου. Δεν θα πρέπει όμως να κάνουμε εκπτώσεις και εκποιήσεις συναισθημάτων. Όπως πολύ εύστοχα, έλεγε και ο Λόρδος Βύρων: «Μισώ οτιδήποτε δεν είναι τέλεια αμοιβαίο». Κι έτσι είναι. Η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί.

Οπότε, ολοκληρώνοντας, πλέον, τις σκέψεις μου σε σχέση με τους άνδρες, καταλήγω στα εξής:

• Ο άνδρας ο σωστός αγαπά τις φίλες μας και υποκλίνεται στο μεγαλείο τους.

Εξαιρετικά σημαντικό και αδιαπραγμάτευτο. Οι φίλες μας είναι το ίδιο σημαντικές με την οικογένειά μας. Είναι οι άνθρωποί μας. Είναι αυτές που έχουμε επιλέξει να μοιραζόμαστε τη ζωή μας. Είναι οι αδερφές μας. Αποτελούν για εμάς το απόλυτο στήριγμα. Εγώ, λοιπόν, θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό σε αυτόν τον τομέα. Ειλικρινά χαίρομαι για τις υπέροχες φίλες μου. Με τις οποίες έχω γελάσει ατελείωτα, έχω κλάψει για σοβαρούς και ασόβαρους λόγους, έχω χαρεί με τις χαρές τους, έχω λιώσει από συγκίνηση στις γέννες τους, έχω κουμπαριάσει μαζί τους ποικιλοτρόπως, έχω χορέψει, μπουρδολογήσει, ξενυχτίσει, γλεντήσει, ερωτευτεί, ταξιδέψει, γκρινιάξει.

Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, ο σύντροφός μου θα πρέπει να τις εκτιμά. Να κατανοεί το σημαντικό ρόλο που παίζουν στη ζωή μου και να τις αντιμετωπίζει με τον σεβασμό που τους πρέπει. Άλλωστε, ουδέποτε οι φίλες μου στάθηκαν εμπόδιο στις σχέσεις μου. Τουναντίον τις στήριξαν, ακόμη κι αυτές που έβλεπαν ότι «στραβά αρμενίζουν». Το μόνο, ελάχιστό, που μπορώ να τους καταλογίσω είναι, πως στην προσπάθεια τους να με αποκαταστήσουν, έχω παρατηρήσει, ό,τι δεν έχουν ιδιαίτερο ταλέντο με τα προξενιά.

• Ο άνδρας ο σωστός συναναστρέφεται την οικογένειά μας, χωρίς να φοβάται, πως θα του πιει το αίμα στα κρυστάλλινα ποτήρια της γιαγιάς κι από την άλλη, σέβεται τα παντελόνια που φορά, αν και εφόσον γνωρίσει τους γονείς μας.

Ως οικογένεια χαρακτηριζόμαστε από το ανεπτυγμένο αίσθημα φιλοξενίας. Οι γονείς μου, αν και δεν υπήρξαν οι πιο προοδευτικοί άνθρωποι, έμαθαν να καλωσορίζουν, να ταΐζουν, να προσφέρουν δώρα και να κοιμίζουν τους συντρόφους, που κατά καιρούς παρουσίαζα ως άντρες της ζωής μου. Ποτέ δεν υπήρξαν πιεστικοί, φορτικοί και ενοχλητικοί. Το επιπλέον πιάτο στο τραπέζι, έμπαινε μια ειλικρινή χαρά. Άλλωστε, επιθυμούσαν η κορούλα τους να είναι ευτυχισμένη.

Παρ’ όλα αυτά έχει μείνει παροιμιώδης η φράση του Μπαμπά μου, όταν σε ηλικία δεκατριών ετών μας επισκέφτηκε στο εξοχικό μας για μερικές ώρες, ένας «αγαπημένος» συμμαθητής: «Αυτός ο Ντίνος Τέλος άνοιξε την πόρτα στο σπίτι αυτό και από τότε δεν έκλεισε ποτέ». Είμαι σίγουρη, πως κάπου μέσα του ο Μπαμπάς μου, εύχεται κάποιος να την κλείσει αυτήν την πόρτα οριστικά.

Στην ίδια λογική και εγώ έχω υπάρξει γλυκιά, ευγενική, πρόσχαρη, περιποιητική με όλες τις Μαμάδες που έχω συναντήσει στη ζωή μου, με αποτέλεσμα κάποιες από αυτές να μου στέλνουν ακόμη ευχές στη γιορτή μου, εν αγνοία των κανακάρηδων τους. Για μερικές έχω υπάρξει, σίγουρα, μια καλή νύφη. Μόνο μία φορά ένιωσα το βλέμμα της Τασσώς Καββαδία να με περιεργάζεται σκεπτόμενη με ποιο τρόπο θα με εξοντώσει. Και το κατάφερε, φυσικά, με συνοπτικές διαδικασίες.

Στο πλαίσιο της ευγενούς συνεργασίας ανάμεσα σε συντρόφους και οικογένειες, θεωρώ πως είναι σημαντικό να υπάρχουμε στη ζωή των αγαπημένων μας και ως προς τις οικογένειές τους. Όπως και να το κάνουμε, θα πρέπει να στηρίζουν την επιλογή τους και να είναι τιμή και καμάρι τους, το κορίτσι που βρίσκεται δίπλα τους. Κι εμείς από την πλευρά μας, οφείλουμε να να είμαστε τύπος και υπογραμμός, μιας και έχουμε κατέβει πολλά χρόνια από τα δέντρα.

Τέλος, υποστηρίζω με πάθος πως ο άνδρας που τιμά το φύλο του, δεν επιτρέπεται να κάνει επισκέψεις σε γονείς νέων γυναικών, για «ανακοινώσεις» τις οποίες δεν μπορεί να τηρήσει. Τα παλιά τα χρόνια μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να ξεπλυθεί μόνο με Χαρακίρι, τον ιαπωνικό τελετουργικό τρόπο αυτοκτονίας, ο οποίος καθιερώθηκε από τους Σαμουράι ως μοναδική επιτρεπτή διέξοδος σε περίπτωση ατίμωσης. Στην σύγχρονη πολιτισμένη Ελλάδα, οι άνδρες αυτοί γλυτώνουν την κρεμάλα και εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

• Ο άνδρας ο σωστός είναι το αρσενικό της σχέσης και δεν επιτρέπει στην γυναίκα να νιώθει, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο μιούζικαλ «Βίκτωρ – Βικτώρια», όταν ερμήνευε το τραγούδι «Ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ».

Η γυναίκα χρειάζεται έναν άνδρα δίπλα της. Έναν σύντροφο. Ένα φίλο. Έναν έρωτα. Ένα στήριγμα. Το ίδιο ισχύει όμως και για εκείνον. Στην περίπτωση, όμως, των σύγχρονων γυναικών, οι όροι έχουν κάπως αντιστραφεί. Μάθαμε να ζούμε, σε αρκετές περιπτώσεις, δίπλα σε άνδρες που δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις, που αμφιταλαντεύονται, που νιώθουν αδύναμοι να εξελιχθούν, που φοβούνται τις δυσκολίες, που δεν αντιλαμβάνονται τις ευκολίες.

Αποδεχθήκαμε να το «παίζουμε» αντράκια και αυτό υπολογίστηκε σαν προτέρημα, ενώ στην πραγματικότητα αυτό το χαρακτηριστικό μας είναι, τουλάχιστον, ερμαφρόδιτο. Στην πραγματικότητα, απλά επιθυμούμε να είμαστε δυναμικές γυναίκες, δίπλα σε σίγουρους άνδρες. Σε άνδρες που με ένα μόνο βλέμμα τους σε πείθουν, πως όλα θα πάνε καλά. Και σημασία έχει, να προσπαθήσεις κι αυτός κι εσύ, να πάνε όλα καλά. Όχι να καταθέσεις τα όπλα, πριν ακόμα ξεκινήσεις την προσπάθεια.

Και για να μιλήσουμε με ανδρικούς όρους… Ετοιμάζεσαι να παίξεις σε δύσκολη έδρα, μέσα στο ΟΑΚΑ. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου. Τι κάνεις; Δεν κατεβαίνεις στον αγώνα γιατί φοβάσαι; Ή προπονείσαι γερά, «διαβάζεις» καλά τον αντίπαλο και μπαίνεις στο γήπεδο έχοντας την ψυχολογία του νικητή. Όποιος ρισκάρει, δοκιμάζει και προσπαθεί, βάζει τρίποντο και κερδίζει και φάουλ!

Η λίστα αυτή, που περιλαμβάνει τα γνήσια χαρακτηριστικά του «σωστού άνδρα», αν και θα μπορούσε να συνεχιστεί, όπως ο αέναος ο κύκλος της Ιστορίας, τελειώνει εδώ. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρω αν κάποτε, θα συναντήσω το αρσενικό, που θα καλύπτει και τα τρία κεφάλαια που έχω συγγράψει και ίσως να μην είναι και απολύτως απαραίτητο.

Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να επισημάνω πως είχα την μοναδική τύχη να είμαι αποδέκτης της πιο γλυκιάς φράσης, που μπορεί να ξεστομίσει ένας άνδρας σε μια γυναίκα almost40something. Πριν από δύο χρόνια, ο πεντάχρονος γιος της αγαπημένης μου φίλης Άλκηστης, έχοντας μάθει, ό,τι συνεργαζόμουν με τον θείο του, της είπε: «Ξέρεις Μαμά, ο Παύλος είναι πολύ τυχερός. Γνωρίζεις γιατί; Επειδή δουλεύει με την φίλη σου και μπορεί να την βλέπει κάθε μέρα». Και εκεί κάπου καταλαβαίνεις, πως το μέλλον όλων μας μπορεί να είναι και φωτεινό και αισιόδοξο.

I rest my case που λένε και στις ταινίες.

Όπως υποστηρίζουμε όλες οι γυναίκες του πλανήτη, η λίστα που περιλαμβάνει όλα όσα μας «ανεβάζουν» στους άνδρες, είναι εκτενής. Ίσως σε κάποιες λεπτομέρειες να διαφέρει, ως προς την ιεράρχηση της, από γυναίκα σε γυναίκα, αλλά οι βασικές δομές της είναι ίδιες και απαράλλακτες.

Συνεχίζοντας, λοιπόν και παραθέτοντας αληθινά στοιχεία, αποφάσισα να την ενημερώσω, με απότερο σκοπό να διευρύνω τους ορίζοντες των ανδρών, δίνοντας τους- στο πιάτο- τα επιθυμητά χαρακτηριστικά του αρσενικού-πρότυπο:

• Ο άνδρας ο σωστός εκτιμά αυτά που κάνουμε για εκείνον, τα όποια θυμίζουν αρκετές φορές τους 12 άθλους του Ηρακλή, με επιπλέον βαθμό δυσκολίας.

Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου και έχοντας σώας τας φρένας, έχω ξύσει ταβάνια σε μπάνιο που κατέρρεε, έχω ταξιδέψει 12 ώρες με ΚΤΕΛ, με σκοπό να κάνω μια μικρή έκπληξη, έχω πουλήσει παυσίπονα και γάζες σε εφημερία, έχω απαντήσει σε γραπτές συνεντεύξεις, ως επαγγελματίας άσχετου αντικειμένου από το δικό μου, έχω αγοράσει-κουβαλήσει-μεταφέρει- συναρμολογήσει, αντ’ αυτού, έπιπλα από το ΙΚΕΑ και έχω χρησιμοποιήσει Black and Decker για να τοποθετήσω κουρτινόξυλα στο σπίτι, γκρεμίζοντας και λίγο τοίχο, κάτι που συχνά-πυκνά μου θύμιζε, χαριτολογώντας, ο καλός μου. Μάλιστα, μία φορά, για τον ίδιο άνθρωπο, κουβάλησα στην πλάτη, από τις σκάλες, ένα ξύλινο τραπέζι βεράντας με τέσσερις αντίστοιχες καρέκλες, ούτως ώστε να τις χαρεί εκείνος, μόλις θα επέστρεφε από τη δουλεία. Η αντίδραση του, όμως, ήταν άχρωμη και άοσμη σαν να έβλεπε μπροστά του έναν ανεπιθύμητο γνωστό του, ο οποίος του ζητούσε δανεικά. Εισέπραξα ένα μεγαλειώδες: «Τι τα ανέβασες μόνη σου; Ας με περίμενες. Οριακά, πάντως, χωράνε στο μπαλκόνι» και αποδέχθηκα, μερικώς, ικανοποιημένη το αυχενικό που μόλις είχα αποκτήσει.

Από αυτά και από άλλα, έχω καταλήξει, λοιπόν, πως σε κάποιες από εμάς αρέσει να φλερτάρουμε με την ταλαιπωρία και να γινόμαστε θυσία, αναλαμβάνοντας, ταυτοχρόνως, τον ρόλο της συντρόφου, της μαμάς και της manager.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως ονειρευόμαστε την ημέρα που θα ακούσουμε να μας τραγουδά: «Γιατί `σαι η αλήθεια μεσ’ στην ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μου η ξαστεριά και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη εσύ, τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή; »

• Ο άνδρας ο σωστός δεν αηδιάζει με τα παιδιά των φίλων μας, σαν να ανησυχεί πως θα τον κολλήσουν ψείρες και δεν ανακατεύεται, εσωτερικώς, στη θέα της αξιολάτρευτης γάτας μας.

Έχω συναναστραφεί άνδρες, που αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε ανήλικο βρεθεί στο δρόμο τους σαν τον ιό της πανούκλας. Όσο πιο μικρό σε ηλικία είναι, τόσο πιο επικίνδυνο. Το φαντάζονται σαν την κούκλα του σατανά, τον Τσάκι, να τους τεμαχίζει σε φέτες και να τους αποκόβει τα γεννητικά όργανα. Τα μικρά παιδιά παρομοιάζονται στο μυαλό τους, με φορείς μικροβίων, εστίες μολύνσεως και αποθήκες βρωμιάς. Η δε συναναστροφή με αυτά ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού, εφόσον ανησυχούν πως, ενδεχομένως, θα γίνουν πατέρες και μόνο δια της επαφής.

Από την πλευρά μου, πάλι, εγώ, είμαι θαυμάστρια των λιλιπούτιων τεράτων και χαίρομαι να περνώ χρόνο μαζί τους, κάνοντας άπειρες μπούρδες. Και η αιτία, ίσως, να είναι διπλή. Από τη μία, το γεγονός ότι μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους, με βοηθά στο να νιώθω πως δεν μεγαλώνω και από την άλλη, απολαμβάνοντας τις αγκαλιές των πιτσιρικιών, ξεγελάω την επιθυμία μου, κάποια μέρα, να γίνω κι εγώ μητέρα.

Και ανάμεσα στις διάφορες υπάρξεις μικρού μεγέθους, οι περισσότεροι άνδρες αγανακτούν και με τις γάτες, που κατοικοεδρεύουν στα περισσότερα σπίτια των almost40something. Άλλοι έχουν αλλεργία σε αυτές, άλλοι αντιπάθεια και άλλοι, απλώς, αδιαφορούν. Δεν τους αναγνωρίζουν το μεγαλείο της προσφοράς τους. Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό το τόσο ανεξάρτητο κατοικίδιο, που μας χαρίζει τα χάδια του, όποτε εκείνο επιθυμεί, καταλαμβάνει την διπλανή θέση στο κρεβάτι μας όταν εκείνοι είναι απόντες άθελα τους ή ηθελημένα. Και έστω έτσι, με τη βοήθεια ενός μικρού χνουδωτού ζωντανού, βρισκόμαστε σε κατάσταση εσωτερικής ισορροπίας και δεν βγάζουμε τα νύχια μας σε αυτούς.

• Ο άνδρας ο σωστός, είναι Gentleman και κρατά ημερολόγιο για να θυμάται τους εορτασμούς, τις επετείους και οτιδήποτε άλλο θεωρείται, εντελώς, ασήμαντο για τον αρσενικό πληθυσμό της Γης .

Έχω συναντήσει πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις στη ζωή μου. Η καριέρα μου ως σύντροφος, θα έλεγα, πως ξεκίνησε με τις πιο ευοίωνες προβλέψεις. Η ζωή, όμως, στη συνέχεια μου «τα έφερε» διαφορετικά. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, βρέθηκα στη Νέα Υόρκη να επισκέπτομαι τους θείους μου. Συμπτωματικά, το ταξίδι εκείνο συνέπεσε και με τα γενέθλιά μου. Και ναι, ό,τι θα μπορούσα να ονειρευτώ τότε, συνέβη. Ο πιτσιρικάς «φίλος» μου, έστειλε ένα καλάθι με λουλούδια για την αφεντιά μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα όσα έβλεπα εκείνη την περίοδο στο σινεμά, μπορούσαν, τελικώς, να συμβούν. Η χαρά και η ικανοποίησή μου έφταναν ως τον ουρανό. Αργότερα έμαθα, πως τα λεφτά για τα άνθη, τα είχε δανειστεί από έναν γείτονα του και υποθέτω μετά από τουλάχιστον 20 χρόνια, θα εξακολουθεί να του τα χρωστάει. Αυτό, βέβαια, δεν υποτιμά την αξία της πράξης εκείνου του νεαρού άνδρα. Η ιστορία με τα λουλούδια συνεχίστηκε και με τον επόμενο σύντροφο των νεανικών χρόνων μου. Η μία ανθοδέσμη διαδεχόταν την άλλη.

Έκτοτε και καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι προσφορές περιορίστηκαν. Ο ένας σύντροφος δεν προλάβαινε να μου πάρει δώρο για τα γενέθλια μου, επειδή έπαιζε τάβλι με τους φίλους του, ο άλλος ναι μεν μου έφερνε δώρα, αλλά μου τα έβγαζε από τη μύτη με την καταδυναστευτική συμπεριφορά του. Ένας άνδρας μου έλεγε πως δεν πιστεύει στους προκατασκευασμένους και καταναγκαστικούς εορτασμούς και τέλος ένας άλλος μου εξήγησε πως μισεί τα γλέντια και όλα τα συμπαρομαρτούντα, προτιμώντας να πέσει για ύπνο νωρίς, παρά να αναγκαστεί να βιώσει την «γελοία» στιγμή της αλλαγής του χρόνου.

Και εγώ κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, να θεωρώ ημέρα γιορτής, ακόμη και την αλλαγή της ώρας την Άνοιξη, να χοροπηδάω με τα μπαλόνια και τα πυροτεχνήματα όπου τα συναντώ και να καταπιέζω μια φωνούλα μέσα μου, που θα ήθελε να ουρλιάξει «Θέλω ένα δώρο!».

Πλέον αντιλαμβάνομαι, πως η ζωή είναι πιο απλή απ’ όσο νομίζουμε και αν το καταλάβουμε όλοι μας νωρίς, θα περάσουμε ζάχαρη. Και είναι βέβαιο πως οι άρρενες που επιθυμούν να απολαύσουν, ωσάν να είναι Πασάδες, έναν βίο ανθόσπαρτο, αρκεί μόνο να ξεκινήσουν από σήμερα να νταντεύουν τα κοριτσάκια τους.

Με αυτά και με αυτά, το πόνημα μου για τον «άνδρα τον σωστό» έχει ήδη φτάσει τα δύο μέρη και σίγουρα θα μπορούσε να γεμίσει δύο τόμους, αλλά θα αρκεστώ σε ένα τρίτο κεφάλαιο. Έπεται σύντομα συνέχεια…

Διαβάζοντας κατά καιρούς άρθρα που αφορούν στον τέλειο άνδρα και τα χαρακτηριστικά του, είναι λογικό, ως επί το πλείστον, να με βρίσκουν σύμφωνη, καθότι κι εγώ ένα κορίτσι είμαι και θέλω να με έχουν τ’ αγόρια κορώνα στο κεφάλι τους.

Όμως, θέλοντας να διαφοροποιηθώ, αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ μια δική μου λίστα, στην οποία θα συμπεριλάβω κάποια γνωρίσματα του ανδρικού φύλου εκτός του «καλός, τρυφερός και δυναμικός». Αυτά τα σύνθετα χαρακτηριστικά βασίζονται σε ενδελεχή μακρόχρονη έρευνα αλλά και πραγματικά γεγονότα. Τα ονόματα των ανδρών που συμμετέχουν στην καταγραφή έχουν παραληφθεί για να προστατευτούν οι πρωταγωνιστές, αλλά και ως ένδειξη σεβασμού προς όλους τους σπουδαίους άνδρες της ανθρωπότητας. Βάσει, λοιπόν, των συναναστροφών μου, έχω να παρατηρήσω τα εξής:

• Ο άνδρας ο σωστός ξέρει να κάνει δουλειές και εμείς να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια, όταν μας σώζει από «φυσικές» καταστροφές:

Θέλοντας να γίνω συγκεκριμένη αρκεί να αναφέρω, πως χθες το απόγευμα σήμανε συναγερμός στο σπίτι μου, όταν το μπαλκόνι πλημμύρισε με νερά τα οποία θα έπνιγαν σε λίγο ολόκληρη την Αττική. Υπήρξε μια κινητοποίηση από την πλευρά μου για να βρεθεί υδραυλικός μέσω social media. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχα λάβει πέντε αριθμούς τηλεφώνων άξιων υδραυλικών από τρεις φίλες και δύο φίλους μου. Αποφάσισα, για πρώτη φορά, να μην εμπλέξω τους γονείς μου-αν και ο super Μπαμπάς μου είναι πρόθυμος να αντιμετωπίσει κάθε κατάσταση- και να βρω την άκρη μόνη μου. Και, όπως αποδείχθηκε, τα κατάφερα και ο κατακλυσμός κάποια στιγμή τελείωσε, αν και τα άμοιρα φυτά πνίγηκαν από το «υπερ-πότισμα» που τους επεφύλαξε το μανιακό αυτόματο μηχάνημα.

Στην αρχή, βέβαια, πρέπει να παραδεχθώ πως για λίγο πελάγωσα. Αναλογίστηκα, για άλλη μία φορά, αν αυτές είναι γυναικείες ή ανδρικές δουλειές και κατέληξα πως όσο κι αν θεωρώ πως έχω κοινά στοιχεία με τον Bob τον Μάστορα, θα πρέπει, τελικώς, ένας άνδρας να είναι και λίγο προκομμένος ή διαφορετικά να έχει τις σωστές άκρες με τους επαγγελματίες και να δίνει λύσεις. Από την πλευρά μου, άλλωστε, εγώ αλλάζω λάμπες- έχω συναντήσει άνδρα που δεν είχε αλλάξει ποτέ, ούτε σε πορτατίφ- κλαδεύω, ποτίζω- έχω συναναστραφεί άνδρα αλλεργικό που δεν πλησίαζε τα φυτά- πλένω αυλές- οκ, το καταλαβαίνω, είμαι ψυχαναγκαστική- αλλά όπως και να το κάνουμε, ο άντρας που ξέρει τι είναι το μπουζί και που βρίσκεται έχει άλλη χάρη. Εμένα, εν κατακλείδι, ο άνδρας που με έσωσε χθες, ήταν ο υδραυλικός που μου έστειλε η φίλη μου Νάνσυ.

• Ο άνδρας ο σωστός δεν είναι Drama Queen και δείχνει το εκτόπισμα του με τις πράξεις του:

Μέσα στον απόλυτο σουρεαλισμό, είχα την σπάνια ευκαιρία να ζήσω μια δραματική έκφραση πόνου και πάθους από έναν σύντροφό μου σε μία τραγική στιγμή που εξελίχθηκε σε τραγελαφική. Έχοντας βγάλει τα εσώψυχα μου για άλλη μια φορά  και έχοντας αποφασίσει να προχωρήσω τη ζωή μου, χωρίς να ταλαιπωριέμαι άλλο, έκανα την θεατρική μου έξοδο λέγοντας «αντίο» και ταυτοχρόνως πως «δεν έχω άλλο χρόνο, γιατί πρέπει να πάω στην κηδεία μίας ηλικιωμένης γειτόνισσας».

Κι έτσι συνέβη. Μετά το τέλος της τελετής και αφού κατηφόριζα με το αυτοκίνητο από το κοιμητήριο, βλέπω μια γνώριμη μηχανή, να ανεβαίνει το βουνό. Φρενάρει μπροστά μου. Ανοίγω το παράθυρο και ρωτώ σαστισμένη: «Που πας;». Απαντά με λυγμούς: «Σε σένα! Σ’ αγαπάω». Κοιτάζω αριστερά- δεξιά, να δω αν υπάρχει το απαραίτητο κοινό να τον χειροκροτήσει. Ανάμεσα στα αυτοκίνητα των τεθλιμμένων συγγενών, πέρασε μόνο ένα κατσιασμένο γατί. Το αποτέλεσμα αυτής της κινηματογραφικής σκηνής- που ακόμα και σήμερα μου προκαλεί απορία για το που με ανακάλυψε ανάμεσα σε 58 νεκροταφεία που καταγράφονται στον Χρυσό Οδηγό- ήταν μια τρύπα στο νερό.

Επαναλαμβανόμενες συζητήσεις, κλασικές αναλύσεις με φίλους που οδηγούν σε διπλές ερμηνείες, απελπισμένα χτυπήματά κουδουνιών στην εξώπορτα για ημέρες και επιπλέον τζάμπα χρόνος ταλαιπωρίας. Πολύ δράμα για το τίποτα.

• Ο άνδρας ο σωστός δεν χορεύει περισσότερο από τη σύντροφό του, εκτός και αν είναι ο Sergei Polunin:

Είμαι από τους ανθρώπους που διασκεδάζω και εκτονώνομαι αφάνταστα με το να χορεύω. Είμαι η κλασική περίπτωση, μαζί με άλλες δύο-τρεις φίλες, που πάντα ξεκινάμε πρώτες στα πάρτι και σταματάμε όταν οι γόβες μας, μας προδίδουν. Ακόμα και τώρα ως almost40something. Πριν από λίγα χρόνια, όμως, έζησα μια απίστευτα αμήχανη στιγμή, η οποιά σχετιζόταν με το χορό. Ένας ενδιαφερόμενος νέος, τότε, ήρθε σε ένα αποκριάτικο πάρτι στο οποίο βρισκόμουν, ντυμένος Ζορό.

Ως εκεί, η κατάσταση αντεχόταν. Οριακά βέβαια. Όταν, όμως, μέσα στον Ζορό ξύπνησε ο Τζον Τραβόλτα και ο μασκαρεμένος νέος άρχισε να τα δίνει όλα στην πίστα κουνώντας μπέρτα και σπαθί, ταυτοχρόνως, η κατάσταση ξέφυγε και η ψυχραιμία μου εξανεμίστηκε. Βλέποντας όλα τα party animals να σταματούν να χορεύουν και να τον κοιτάνε αποσβολωμένα, σκέφτηκα σοβαρά να αρχίσω να τρέχω με τα χρυσά τακούνια μου και να πέσω στις ρόδες όποιου φορτηγού έβρισκα μπροστά μου.

Το δράμα ολοκληρώθηκε, όταν εκείνος επέμεινε να με γυρίσει με τα πόδια στο σπίτι μου, ντυμένος, οριακά, σαν διαταραγμένος super ήρωας. Το αποτέλεσμα είναι, πως από εκείνη την ημέρα αλλάζω κανάλι, μόλις δω τον Αντόνιο Μπαντέρας στην τηλεόραση να υποδύεται τον μασκοφόρο μαύρο καβαλάρη, που μάχεται κατά της αδικίας και της καταπίεσης, φοβούμενη μην αρχίσει τις πιρουέτες, τα σπαγκάτ και τις ζεϊμπεκιές.

• Ο άνδρας ο σωστός μας συνοδεύει, όντας κύριος, σε αυτά που μας αρέσουν -θέατρο, σινεμά, ωραία εστιατόρια- και εμείς τον ακολουθούμε με χαρά στις αθλοπαιδιές του και τον αποθεώνουμε:

Όπερ σημαίνει πως δεν γκρινιάζει στις παραστάσεις για τον πολύ κόσμο που περιμένει στην ουρά, δεν μαλώνει με την διπλάνη εξηντάχρονη κυρία στο σινεμά λες και είναι στο ΣΕΦ για να παρακολουθήσει τον Θρύλο και απολαμβάνει την ψητή πάπια με αφρό κάστανου και νουντλς μανιταριών πορτσίνι, χωρίς να αναφέρει στο ίδιο δείπνο τουλάχιστον τρεις φορές «πότε θα πάμε στον Μπαϊρακτάρη για σουβλάκια, γιατί νηστικοί θα μείνουμε;»

Αντιστοίχως και εμείς τιμάμε αυτά που του αρέσουν και τον θεοποιούμε. Όταν για παράδειγμα αυτός τρέχει στα βουνά, ακολουθούμε κι εμείς – έστω και με την ταχύτητα της Κοκκινοσκουφίτσας, καθώς μαζεύει λουλούδια- ευχόμενες να καταλήξουμε κάποια στιγμή για φαγητό στο καταφύγιο της Πάρνηθας. Επιπλέον, στην προσπάθειά μας, είναι σημαντικό ο σύντροφός μας, να μας τονώνει συχνά-πυκνά την αυτοπεποίθηση, που πέφτει, καθώς ανεβαίνουν οι σφυγμοί μας στα κατσάβραχα.

Άλλωστε, κι εμείς για εκείνον αγκομαχούμε και θέτουμε σε κίνδυνο την σωματική μας ακεραιότητα, όπως πρόσφατα έκανα κι εγώ, όταν έφαγα τα μούτρα μου στο ίσωμα, πέφτοντας φαρδιά πλατιά. Μάλιστα, εκείνη την ώρα αν και σκεφτόμουν σοβαρά να επισκεφτώ τα επείγοντα και να πάρω άδεια από τη δουλειά για ένα μήνα, εντούτοις για να καταφέρω να κάνω καλή εντύπωση στον υπεραθλητή και να δείξω πως είμαι ατρόμητη, ξεσκονίστηκα και συνέχισα το περπάτημα, κάνοντας την άνετη και βογκώντας εσωτερικά.

Η λίστα, φυσικά, αυτών που μας «φτιάχνουν» στους άνδρες δεν τελειώνει εδώ. Σύντομα θα επανέλθω με τα υπόλοιπα σημαντικά χαρακτηριστικά που «απαιτεί» μια almost40something, που σέβεται τον εαυτό της, έχει μεγαλώσει σε υγιές περιβάλλον, έχει γεμάτη ζωή, ξέρει τι της γίνεται και τρώει τα χρήματά της στο κομμωτήριο κάθε φορά που χωρίζει. Η γνώση, όπως έχει πει και ο Φράνσις Μπέικον, είναι δύναμη. Όσοι, λοιπόν, περισσότεροι άνδρες χρησιμοποιήσουν την παραπάνω γνώση και την εφαρμόσουν στην πράξη, προβλέπεται να ζήσουν ζωή χαρισάμενη δίπλα στις γυναίκες που επιθυμούν. Έπεται συνέχεια..

Πριν από κάποια χρόνια, ο φίλος μου ο Ευριπίδης, μετά από μια εξιστόρηση των, τότε, συναισθηματικών βιωμάτων μου, που περιείχαν έντονα στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, φαρσοκωμωδίας, περιπέτειας και βαρετού μελό, μου είχε στείλει στο τηλέφωνο το εξής μήνυμα: «Πέρνα καλά, χωρίς να ταράζεις τη ζωή σου. Δίνε στους ανθρώπους τη σημασία που τους αξίζει. Απόλαυσε ότι σου αρέσει χωρίς προσδοκίες. Ελεύθερη μέσα στα όρια που εσύ βάζεις. Θα έρθει και η νορμάλ φάση».

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το μήνυμα, μοιρολογώντας, όχι για τον χαμένο και -για μια ακόμη φορά- ατυχή, αλλά ελάχιστης σημασίας, έρωτα, όσο για την σκέψη πως αδυνατώ να ζήσω τη «νορμάλ φάση».

Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Πού ήταν το λάθος; Γιατί τραβούσα σαν μαγνήτης όλες τις «ιδιαίτερες» περιπτώσεις ανδρών; Μήπως εγώ, τελικώς, ήμουν μια ιδιάζουσα «κλινική περίπτωση»;

Και ενώ χτυπιόμουν στα πλακάκια και στο παρκέ, σαν μεγάλη καρετερίστα, ήμουν απολύτως, σίγουρη πως οι άντρες που συναντούσα ήταν εντελώς διαφορετικοί. Αν, όμως, ένας επιστήμονας αποφάσιζε να τους περάσει από ένα εργαστηριακό μικροσκόπιο θα παρατηρούσε πως κάτι, ενδεχομένως, κοινό υπήρχε στο DNA τους.

Άρα εγώ, με κάποια αξιοπερίεργη δική μου μέθοδο, η οποία θα έπρεπε να ερμηνεύεται στη γενετική- και ίσως να άξιζε και διεθνή αναγνώριση- επιζητούσα αυτές τις «ενδιαφέρουσες» περιπτώσεις. Το πώς και το γιατί, το κατάλαβα πολύ αργότερα μετά από ώρες προσωπικής ενδοσκόπησης και ψυχοθεραπείας.

Όλοι μας νιώθουμε, λοιπόν, μια ακαταμάχητη έλξη προς αυτό που έχουμε ζήσει στα παιδικά μας χρόνια. Χαρές, λύπες, μοναξιά, πληρότητα, απουσία, παρουσία. Το μοτίβο επαναλαμβάνεται με απόλυτη ακρίβεια.

Διαβάζοντας, μάλιστα, παλιότερα μηνύματα στο τηλέφωνο μου προς τις φίλες μου, παρατηρώ ένα συνεχές copy-paste σε βαθμό, οριακά, ανατριχιστικό.

Και αν εκείνες, ως επί το πλείστον, συνεχίζουν ν’ αναρωτιούνται, αν όλοι αυτοί οι άνδρες είναι μέλη κάποιας αίρεσης, που τους συναντώ στον λατρευτικό τους χώρο, εγώ πλέον, αναρωτιέμαι τι είδους πλύση εγκεφάλου έχω κάνει στον εαυτό μου και ακολουθώ πιστά τους θιασώτες αυτής της παράξενης αίρεσης, σαν να είμαι αξιαγάπητο, ζουμπουρλούδικο προβατάκι.

Όπως, άλλωστε, έλεγε σοφότατα και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ «ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του» και αν αυτό το παραδεχθούμε ως θεώρημα, θα καταλάβουμε πως έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των επιλογών μας, αλλά και την αποκλειστική ευθύνη τους.

Με τη φίλη μου Ναυσικά χρησιμοποιούσαμε, πριν πολλά χρόνια, μια φράση, γεμάτη ειρωνεία, για να υποτιμούμε κάποιες συντρόφους ορισμένων ανδρών, τις οποίες δεν εγκρίναμε. «Ο κάθε άνδρας έχει δίπλα του τη γυναίκα που του αξίζει» λέγαμε και η κουβέντα ολοκληρωνόταν με χαιρέκακη ικανοποίηση.

Βέβαια, στην πραγματική ζωή, ας είμαστε ειλικρινείς, ισχύει ακριβώς και για τις γυναίκες, ότι ακριβώς ισχύει για τους άνδρες. Έστω, ότι δεν έχουμε δίπλα μας εκείνους που αξίζουμε, γιατί, τότε, αυτοί βρίσκονται στο πλευρό μας;

Μία φίλη, μου είχε αναφέρει, πως ένας δυνάστης σύντροφος της, της είχε πει κάποτε, πως δίπλα της γινόταν καλύτερος άνθρωπος κι εκείνη παρέμενε στη σχέση, ταΐζοντας την συναισθηματική πείνα της με βαρύγδουπες φράσεις σαν και αυτήν. Μετά από αρκετό καιρό, όμως, αντιλήφθηκε, πως δίπλα σ’ εκείνον γινόταν χειρότερος άνθρωπος για τον ίδιο της τον εαυτό.

Μήπως, λοιπόν, ήρθε ο καιρός να αρνηθούμε τις «τοξικές» επιλογές σε όλους τους τομείς της ζωής και να ζήσουμε με αυτούς που ξέρουν ν’ αγαπούν, όπως αγαπάμε. Είτε είναι οι φίλοι μας, είτε η οικογένεια μας.

Και ως προς τον σύντροφό μας, ας σταματήσουμε τις αναγκαστικές εκπτώσεις και ας διαλέξουμε μια haute couture δημιουργία, σαν αυτήν που έχουμε ονειρευτεί. Τι στο καλό, από κάπου θα εμφανιστεί εκείνος, είτε τώρα, είτε αργότερα στα ΚΑΠΗ, στα οποία, μάλιστα, έχω σκοπό να κάνω μεγάλο σαματά, τέτοια αλέγκρα που είμαι.

Η παγκόσμια ιστορία διδάσκει, πως όλα μπορούν να συμβούν, είτε καθαρίζεις ολημερίς και ολονυχτίς τις στάχτες του τζακιού της κακιάς μητριάς, είτε σου έχει κάτσει ένα κομμάτι μήλου στον οισοφάγο και πας για σίγουρο φούντο. Το βέβαιο είναι ένα. Αυτός ο κάποιος, που σου αξίζει, θα εμφανιστεί…

Ας ξεκινήσουμε κάπως εορταστικά και ας πατήσουμε, αν χρειαστεί, τα γκάζια σιγά-σιγά. Κατ’ αρχάς καλή μας χρονιά και όλα όσα επιθυμούμε ας μπουν επιτέλους σε σειρά και ας αρχίσουν να πραγματοποιούνται, εν αντιθέσει με παρόμοια ζητούμενα ετών του παρελθόντος. Είμαστε, πλέον, αρκετά μεγάλα κορίτσια για να γνωρίζουμε τι ακριβώς θέλουμε και ταυτοχρόνως  ακόμα μικρά για να απολαμβάνουμε τη ζωή με διάθεση παιδικού πάρτι.

Άλλωστε, το 2017 μπήκε δυναμικά και ζητά από εμάς να αντιμετωπίσουμε πολλά και διαφορετικής θεματολογίας ζητήματα: λιτότητα, αυξήσεις στα καύσιμα, τον καφέ, το ειδικό τέλος στη σταθερή τηλεφωνία, τα συναινετικά διαζύγια που θα αυξηθούν, μιας και θα εκδίδονται ακόμη πιο γρήγορα, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό τοπίο, αλλά και τον–αξιαγάπητο κατα τ’ άλλα- Άγιο Βασίλη που υπάρχει περίπτωση να έκανε λάθος στα κουδούνια της πολυκατοικίας και να παρέδωσε τον τέλειο άνδρα- υπερδώρο που ζήτησα προ ημερών, στην κα. Μαίρη στο διπλανό διαμέρισμα.

Η νέα χρονιά δεν θα είναι όμως, απαραιτήτως, δυσοίωνη. Μας καλωσόρισε, αν ήμασταν λίγο τυχεροί, αγκαλιά με τους αγαπημένους μας, να γελάμε και να ανταλλάσσουμε φιλιά. Μας βρήκε να πεισμώνουμε με την μιζέρια και να αποφασίζουμε πως μόνο με αισιοδοξες σκέψεις και δυναμικές πράξεις θα τα καταφέρουμε.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά φύτρωσε στο κεφάλι μου ανήμερα την Πρωτοχρονιά μια νέα θεωρία. Ας αποφασίσουμε, όλοι μας, για το νέο έτος, ποιος ακριβώς θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στην ταινία της ζωής μας, που το σενάριό της το γράφουμε μόνο εμείς. Επιθυμούμε να είμαστε πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι; Και δεν εννοώ, φυσικά, πως είναι αναγκαίο να έχουμε πάντα- σώνει και καλά- τον πρώτο ρόλο στις εξελίξεις που τρέχουν.

Στη κανονική ζωή μπορούμε άλλες φορές να ηγούμαστε και άλλες φορές να επιλέγουμε να ακολουθήσουμε αυτούς που ηγούνται. Και οι δύο περιπτώσεις είναι μία χαρά. Δεν υπάρχει κανένας, απολύτως, λόγος να σηκώνουμε τη σημαία της επανάστασης και να προσποιούμαστε, συνεχώς, τον Κολοκοτρώνη.

Μπορούμε να είμαστε «κι έτσι και αλλιώς». Όπως, άλλωστε, πράττουμε και όταν απολαμβάνουμε ένα φαγητό. Είτε αυτό είναι ένα πιάτο gourmet, είτε είναι junk food. Και τα δύο διαφορετικά είδη είναι καλοδεχούμενα και με τις σωστές αναλογίες, μας προκαλούν μέγιστη ευφορία.

Τα πράγματα, όμως, μπερδεύονται, κάπως, όταν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος μας στη δική μας ζωή. Στις αποφάσεις μας. Δεν μπορεί από τη μία να διεκδικούμε να έχουμε τον πρώτο ρόλο, έχοντας άποψη για τα πάντα, να θέλουμε να πατάμε στα πόδια μας, να γνωρίζουμε τι μας κάνει χαρούμενες και τελικώς, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, να γινόμαστε ετερόφωτοι κομπάρσοι.

Δεν είναι λογικό, από τη μία, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και από την άλλη να μη θέτουμε τα όρια μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως, για παράδειγμα, σε ένα παιδί ξεκαθαρίζουμε  εξ’ αρχής πως «αυτό εγώ δεν το επιτρέπω» θα πρέπει να μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στην οικογένεια μας, τη δουλειά μας, τους φίλους, αλλά και τους συντρόφους μας. Να θέσουμε, δηλαδή, από την αρχή τα όρια μας μέσα στα οποία θα ζήσουμε ευτυχισμένες.

Συζητώντας τις τελευταίες ημέρες με τις φίλες μου, που οι περισσότερες είναι παντρεμένες με ένα-δύο-τρία παιδιά και οι πολύ λιγότερες είναι ανύπαντρες, καταλήγουμε πως αυτά τα όρια βοηθούν στο να προχωράμε και να εξελισσόμαστε σε όλους τους τομείς. Ένας σύντροφος, για παράδειγμα, ο οποίος είναι απότομος και ερειστικός, δεν αξίζει την αγάπη μας. Ένας εργοδότης που δεν μας εκτιμά, δεν είναι άξιος της δικής μας εκτίμησης.

Το θέμα, βέβαια, είναι πως κι εμείς, ίσως λόγω ανασφάλειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης, δείχνουμε να μην μπορούμε να στηρίξουμε τα «θέλω» μας. Μία γυναίκα που γνωρίζει τι ζητά από τη ζωή, δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις που την υποτιμούν. Δεν μπορεί από πρωταγωνίστρια να γίνεται κομπάρσος και να επιτρέπει αρνητικές συμπεριφορές. Πρέπει να αποζητά τον σεβασμό και να τον βιώνει. Πρέπει να είναι ήρεμη να ανθίσει και όχι να ζητιανεύει μια γλυκιά κουβέντα για να ποτιστεί.

Στην περίπτωση των σχέσεων, η φίλη μου η Ναυσικά, μου είχε πει πριν από χρόνια, σχολιάζοντας κάποιους άνδρες και τη στάση τους στη ζωή, πως «κάτι τέτοιους εγώ τους έχω για breakfast». Θυμάμαι, γελούσαμε ατελείωτα με την φράση αυτή, αλλά ήμασταν όμως και είκοσι χρόνια νεότερες. Πλέον, πιστεύω πως αντί για πρωινό, κάποιοι άνδρες μπορούν να κάνουν το στομάχι μας κόμπο που να μοιάζει περισσότερο με Πασχαλινό κοκορέτσι, παρά με αβγά benedict. Όμως ακόμα και σε αυτούς είναι δική μας υποχρέωση να εξηγήσουμε ήρεμα και ξεκάθαρα, τι έχουμε ανάγκη.

Κατά καιρούς, σκεπτόμενη κάποιες σχέσεις μου σαν να ήταν σενάρια από ταινίες στο σινεμά, συνειδητοποιώ με θλίψη πως θα είχαν, δυστυχώς, αναμενόμενη πλοκή. Θα ήταν από αυτά τα έργα που οι θεατές, ναι μεν συγκινούνται λίγο και χαζογελούν, αλλά στο τέλος βαριούνται και ξεστομίζουν ατάκες του τύπου: «Δεν επιλέγαμε να δούμε καλύτερα το Star Wars, αντί να βλέπουμε ένα ζευγάρι που ζει πιο ξενέρωτες και προβλέψιμες στιγμές από αυτές στις ταινίες του Χιου Γκραντ». Με τρόμο, λοιπόν, η ζωή μου να θυμίζει τέτοια γλυκανάλατη ρομαντική κομεντί με κριτική 1,5 αστέρι, θα πάρω επιτέλους την πρωτοβουλία να πρωταγωνιστήσω στην δική μου ταινία ζωής μέχρι το φινάλε, όπως θεωρώ πως μου αξίζει.

Τελειώνοντας και αφού θα υποστηρίξω μέχρι τελευταίας ρανίδος την αξιοπρέπεια μου, σκέφτομαι πολύ σοβαρά απόψε –και αφού ανέλυσα όλα τα παραπάνω- να καλέσω τηλεφωνικά το μέντιουμ Λέλα Κορυδαλλού, γιατί όπως είδα χθες βράδυ σε διαφήμιση, σε «τριτοτέταρτο» κανάλι, μπορεί και να μου δώσει μια πιο επιστημονική άποψη για τα θέματα που με απασχολούν: «Ανησυχείς για το μέλλον σου; Χρειάζεσαι απαντήσεις- λύσεις; Η Λέλα Κορυδαλλού γνωρίζει και είναι δίπλα σου». Να είναι καλά, λοιπόν, η κα. Λέλα που θέλει να με βγάλει από τη δύσκολη θέση να ταλαιπωρηθώ βάζοντας τα θέματα μου σε μια σειρά. Να είμαι καλά, όμως, κι εγώ που δεν θυμάμαι το τηλέφωνο της και τελικώς θα κάτσω να σκεφτώ για μένα.

 

 

 

Άγιε μου Βασίλη, Χρόνια Πολλά και καλά!!

Τα οποία για εσένα, σίγουρα, και πολλά θα είναι και καλά, αν αναλογιστώ από ποια χρονιά είσαι στα πέρα-δώθε.

Φέτος, λοιπόν, είπα να σκεφτώ λίγο παραπάνω από τα προηγούμενα χρόνια. Όπως σίγουρα θα γνωρίζεις, είμαι almost40something πια και δεν θα ήθελα να κλωθογυρίζω στα ίδια και τα ίδια.

Κατά καιρούς σου έχω ζητήσει πολλά και διάφορα. Από τη «Μόδα των Μανεκέν» της El Greco, μέχρι γόβες με αστερόσκονη. Ακόμα, όμως και όταν, αντί της περιβόητης «Μόδας των Μανεκέν», έλαβα το Νυφικό της Bibi-Bo και όταν, αντί αστεροσκονισμένων θηλυκών παπουτσιών, έλαβα κάλτσες με τη Mini Mouse, δεν σου κάκιωσα.

Σκέφτηκα πως κάποια στιγμή θα μου φέρεις κι εμένα, ό,τι επιθυμώ. Αρκεί να είμαι σαφής και σίγουρη για την επιλογή μου.

Λοιπόν, όπως ήδη σου είπα, είμαι πια almost40something και όπως όλες οι γυναίκες της φάσης μου, αντιμετωπίζω τα ίδια θέματα αφασίας και ασάφιας.

Έτσι σκέφτηκα, ότι ίσως θα είχε κάποιο αποτέλεσμα να εναποθέσω τις ελπίδες μου σε σένα γι’ αυτή τη χρονιά. Σε όποιον άλλο, άλλωστε, υπήρχε κατά καιρούς εύκαιρος, τον έχω επικαλεστεί: τον Μεγαλοδύναμο, τα ενεργειακά κέντρα Τσάκρα, τα 10 φυτά στον χώρο που διώχνουν την κακή ενέργεια και βελτιώνουν τη ροή της θετικής, την Ψυχοθεραπεύτρια μου, τις άλλες θρησκείες ξεκινώντας, μάλιστα, από τον Δωδεκάθεϊσμο.

Επιπλέον, όπως διάβασα, κάποιοι από μας χρειαζόμαστε ενεργειακές ασπίδες. Οι ασπίδες αυτές έχουν ως στόχο την προστασία του ατόμου ως υλική και ενεργειακή υπόσταση. Επειδή έχουμε συσσωρευμένη ενέργεια, η οποία συνεχώς επηρεάζει και επηρεάζεται από το περιβάλλον και από τα πάντα γύρω μας, είναι καλό να γνωρίζουμε και να μπορούμε να επιλέγουμε κάποιες φορές ποιες επιρροές θέλουμε να δεχτούμε αλλά και ποιες θέλουμε να δώσουμε.

Μετά από αυτή την πολύ σοβαρή ανάλυση – εισαγωγή, θα ήθελα να περάσω στο παρασύνθημα, κάνοντας πρώτα μία γυναικεία παρατήρηση.

Όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής μου εύχομαι ο επόμενος άνδρας που θα γνωρίσω να μην έχει το όποιο ενοχλητικό συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του προηγούμενου άνδρα που με αποτυχία συναναστράφηκα, εν κατακλείδι.

Όμως, διαπράττω κάθε φορά -και δεν είμαι η μόνη γυναίκα- ένα μέγα λάθος.

Για τον άνδρα Νούμερο 3, ζητάμε από το σύμπάν και όλους τους υπόλοιπους ειδικούς, να μην έχει το χαρακτηριστικό του άνδρα Νούμερο 2, λησμονώντας ταυτοχρόνως το χαρακτηριστικό του άνδρα Νούμερο 1, το οποίο μας οδήγησε στον άνδρα Νούμερο 2.

Κοινώς, δεν υπάρχει λογική συνέχεια και συνέπεια στο τι ζητάμε από τις ανώτερες δυνάμεις του σύμπαντος. Ουσιαστικά τις αποσυντονίζουμε και τις αποδιοργανώνουμε. Από ποιον, λοιπόν, να ζητήσεις τα ρέστα; Από τον Βούδα, τον Κούδα, τον Ιησού ή τον Ιούδα;

Στην περίπτωση, όμως, που μπερδεύτηκες περισσότερο, θα προσπαθήσω να σου το εξηγήσω με κάποια αληθοφανή παραδείγματα.

Αρχικά, γνωρίζεις τον άνδρα Νούμερο 1, ο οποίος είναι γλυκομίλητος και ήσυχος, στη συνέχεια, όμως, γίνεται τρομερά κτητικός και ζηλιάρης. Τελείωνεις με σύντομες διαδικασίες τη γνωριμία.

Ακολουθεί στάνταρ διαδικασία κατά την οποία ξεκινάς, αμέσως, τις ευχές: «Ο επόμενος άνδρας που θα γνωρίσω, εύχομαι να μην ζηλεύει καθόλου. Να πατάει στα πόδια του και να είναι σίγουρος για τον εαυτό του».

Και η ευχή φτάνει στον ουρανό και εκείνος ο «μη ζηλιάρης – σίγουρος» άνδρας Νούμερο 2 κάνει την εμφάνισή του. Αυτός, όμως, σύντομα αποδεικνύεται αδιάφορος και με κακή σχέση με την οικογένεια του, πράγμα που δεν σου αρέσει καθόλου. Ενοχλείσαι γιατί εσύ είσαι ένα παιδί από σπίτι με αρχές και, τελικώς, διακόπτεις τις συναναστροφές.

Συνεχίζεις το γνωστό στανταράκι με τις ευχές: «Έναν άνθρωπό που να έχει μια πολύ ζεστή σχέση με τους γονείς του». Και σου σκάει ο τύπος ο Μαμμόθρεφτος, που, όμως, ταυτοχρόνως είναι και ζηλιάρης και κτητικός.

Καταλαβαίνεις τότε, πως έχεις κάνει τεράστιο λάθος, ως προς το τι εύχεσαι και με ποια σειρά. Δεν ξέρω αν, όντως, συνομοτεί το σύμπαν ή ο ίδιος ο Κοέλιο, αλλά αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Και γι’ αύτον τον λόγο, φέτος την Πρωτοχρονιά ζητώ την ουσιαστικής σημασίας βοήθειά σου.

Σίγουρα το σύμπαν μπορεί να συνωμοτεί για τα θέλω μας, αλλά και εμείς δεν θα ‘πρεπε να σκεφτόμαστε καλύτερα αυτά που ζητάμε, σε μια στιγμή συναισθηματικής παρόρμησης;

Το παλιό ρητό: «Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να το αποκτήσεις», πρέπει το 2017 να αναπροσαρμοστεί σε: «Πρόσεχε τι εύχεσαι και κυρίως υπενθύμισε στον εαυτό σου, όλα όσα έχεις ευχηθεί στο παρελθόν, γιατί μόνο μια φορά σε παίρνει να τα αποκτήσεις εν συνόλω». Μην πηγαίνουν και οι ευχές στον βρόντο…

Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω, αγαπητέ Άγιε Βασίλη, σου ζητώ να μου πραγματοποιήσεις μια μικρούτσικη ευχή για το νέο έτος.

Αν δεν σου είναι φοβερά σύνθετο, δηλαδή, θα ήθελα να έχω δίπλα μου και για πάντα έναν: «γλυκομιλητοακομπλεξαριστοχαμογελαστοαισιοδοξοσοβαροσταθεροαγαπησιαρησυνεπηαυτονομο γοητευτικοκαθαροπροστατευτικοευγενικοκαλογουστοπροσαρμοστικοκαλοανανθρεμμενο δουλευταρασιγουροαστειοκανονικοερωτευσιμοαθλητικοwannabeοικογενειάρχη»…

Ή αλλιώς Supercalifragilisticexpialidocious!

Με ειλικρινή αγάπη,

Η almost40something

Ίσως ο συγκεκριμένος παραποιημένος τίτλος να ταιριάζει περισσότερο σε άλλου τύπου άρθρα, όπως: «τα τέλεια μπράτσα και πως να τα αποκτήσετε» ή «οι τέλειοι γλουτοί και πώς θα γίνουν δικοί σας», όμως στην πραγματικότητα το θέμα των deadlines είναι ίσως το σημαντικότερο που απασχολεί τη σύγχρονη almost40something.

Αναλογιστείτε, λοιπόν, πόσα deadlines έχετε βάλει στη ζωή σας και φυσικά τα έχετε ξεπεράσει; Άλλωστε αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια…

Όταν ήμασταν μικρές, τα deadlines, αν και φαίνονταν δυσβάσταχτα, ήταν μάλλον παιδαριώδη: « Αν δεν έχεις καθαρίσει το δωμάτιο σου σε δέκα λεπτά, μην περιμένεις να παίξεις με τον Κωστάκη». Τότε, αυτή η φράση μπορεί να φάνταζε στα αυτιά μας, ως τεράστια απειλή και η πιθανή απαγόρευση συνύπαρξης με τον Κωστάκη να μας κινητοποιούσε. Κι έτσι, στο τέλος η Bibi-Bo να έμπαινε στη θέση της.

Αργότερα, βέβαια, τα deadlines σοβάρεψαν και εν μέρει σχετίζονταν με ισχυρότερες απειλές: «Αν η εργασία σας στο μάθημα Εισαγωγή στην Κοινωνική Θεωρία και Έρευνα δεν παραδοθεί εντός 20 ημερών, ξεχάστε την εξεταστική». Σε εκείνη την περίπτωση την δέκατη ένατη ημέρα αγωνιούσες να ξεκινήσεις και να ολοκληρώσεις, ταυτοχρόνως, την εργασία, ξεκινώντας από την προσπάθεια να κατανοήσεις τις άγνωστες λέξεις που χόρευαν μπροστά σου, όπως Κοινωνική Θεωρία και Έρευνα.

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα και στα deadlines που μας κυνηγούν: ΦΠΑ, ασφάλειες, τέλη κυκλοφορίας, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Κοινόχρηστα, Ενοίκιο και άλλα πολλά, που συνήθως εμφανίζονται πάντα τη λάθος στιγμή. Και άντε να τα βάλεις σε μία υποτυπώδη σειρά. Πράγμα σχεδόν αδύνατο. Αλλά τέλος πάντων, θα προσπαθήσεις, όπως το έκανες πάντα. Με όλες τις αντίξοες προθεσμίες και δυσκολίες που πρέπει να υπερκεράσεις. Οπότε διαφαίνεται, πως πάντα κάποιος σου έθετε τα deadlines και εσύ, με απόλυτη συνέπεια, έβαζες τα δυνατά σου να τα καταφέρεις.

Τι γίνετε όμως με τα deadlines που θέτεις εσύ στις σχέσεις σου; Τι ακριβώς συμβαίνει και μονίμως μεταφέρονται; Γιατί οι ενδεχόμενες απειλές δεν πιάνουν ποτέ των ποτών;

Κι ενώ ξεκινάς με τις καλύτερες προθέσεις και είσαι σίγουρη πως έχεις απόλυτο δίκιο να διεκδικείς- έστω και εκβιαστικά τα «θέλω» σου, βρίσκεσαι αντί να έχεις κέρδος με το deadline που έθεσες, να βρίσκεσαι dead και στα πατώματα.

Τι ακριβώς συμβαίνει με τους άντρες και φαίνεται πως δεν καταλαβαίνουν καθόλου την έννοια του deadline και μοιάζει σαν να μην την σέβονται; Και γιατί φτάνει η μέρα που βάζεις  κι εσύ το δικό σου deadline, το οποίο μεταφέρεις από μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, από μήνα σε μήνα;

Μήπως όλη αυτή την πονεμένη ιστορία πρέπει να την δούμε από την αρχή; Γιατί εμείς βάζουμε deadlines; Μήπως επειδή εξ’ αρχής φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαρες για το τι επιθυμούμε στη ζωή μας; Μήπως γιατί δεν θέλουμε να φανούμε φορτικές, αλλά να επιβραβευτούμε ως ανώτερες όλου του ανδρικού σύμπαντος;

Μήπως αυτή η υπέρμετρη κατανόηση σε όλους αυτούς που αρνούνται να μεγαλώσουν -και που το μόνο deadline που κατανοούν είναι η ώρα που «κλείνει» η δυνατότητα στοιχήματος των ποδοσφαιρικών και μπασκετικών αγώνων- μας έχει οδηγήσει στο απόλυτο σχεσιακό αδιέξοδο.

Σκεπτόμενη τα πόσα deadlines έχω θέσει στον εαυτό μου και στις σχέσεις μου, καταλήγω πως κάποιες φορές μπορεί να έχω υπάρξει τουλάχιστον γραφική. Τα deadlines, άλλωστε, προς το άλλο φύλο είναι, μάλλον, αστεία και σπάνια κάποιος θα τα αποδεχθεί κατ’ ανάγκη.

Από την άλλη, τα δικά μου deadlines, δεν είναι καθόλου κωμικά, εφόσον σχετίζονται με τα όρια που επιθυμώ να θέσω στη ζωή μας. Και επιτέλους πρέπει να τα θέσω. Τι, δηλαδή, επιθυμώ, τι επιτρέπω και τι με κάνει ευτυχισμένη. Θα πρέπει, έστω και τώρα, όλες μας οι almost40something να σταματήσουμε να είμαστε παρούσες, εκεί που η απουσία έχει μετατραπεί σε καθημερινότητα.

Βέβαια, ίσως τα deadlines που θέτουμε, να συνδέονται και κάτι μέσα μας πολύ πιο καλά κρυμμένο. Ίσως σχετίζονται με ένα δικό μας φόβο, της οποιασδήποτε εξέλιξης και δέσμευσης. Ίσως συνδέονται με τη δική μας ανασφάλεια και αγωνία. Ή ίσως ακόμα ενδόμυχα να βολευόμαστε με αυτόν που απέτυχε στο deadline μας και μας άφησε στην ησυχία μας.

Οπότε, ας σκεφτούμε τι σημαίνει πραγματικά ένα deadline. Δεν είναι σίγουρα μια καταναγκαστική δράση. Δεν είναι σίγουρα η χρονική προθεσμία που λήγει. Είναι το ξεκαθάρισμα μέσα μας των συναισθημάτων και επανατοποθέτηση τους σε μια σειρά.

Ας αφήσουμε τα deadlines στην άκρη για δυσοίωνες οικονομικές ειδήσεις, όπως το ότι «Η Ελλάδα πιθανότατα θα χάσει το deadline για την επίτευξη μιας συμφωνίας με τους πιστωτές» και ας καταλήξουμε σε συμφωνία πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας θέτοντας τα όρια μας, χωρίς δανεικά «θέλω».

Αν και προσωπικά έχω τσακωθεί με τους αριθμούς και τους αποφεύγω, ειδικά όταν αυτοί έρχονται, ταχυδρομικώς, αποτυπωμένοι σε λογαριασμούς, θα πρέπει να αναγκαστικά  να τους χρησιμοποιήσω, για να κατανοήσω που βρίσκομαι βάσει του κλάδου των Θεωρητικών μαθηματικών,που ασχολείται με τις ιδιότητες τους, καθώς και με τα προβλήματα που προκύπτουν από τη μελέτη αυτή.

Σήμερα η Ελλάδα, βάσει ερευνών, κατέχει το 2ο μικρότερο ποσοστό γεννήσεων στην Ευρώπη, με μόλις 1,3 γεννήσεις ανά γυναίκα. Τι να αντιπαραθέσω εγώ, λοιπόν, μία almost40something, σε αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία, όταν δεν έχω καταφέρει να καλύψω ούτε το 1,3 της γυναικείας υποχρέωσης μου.

Και έτσι, μαζί με την βόμβα της υπογεννητικότητας που εκρήγνυται στην χώρα, μένει από μπαταρία και το βιολογικό μου ρολόι.

Μαζί με αυτά, έρχεται και το τελικό χτύπημα της έκθεσης που παρουσίασαν οι Επίτροποι Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων, η οποία διαπιστώνει πως η Ελλάδα, μέχρι το 2050 και μόνον λόγω της γήρανσης του πληθυσμού της, θα αντιμετωπίσει σχεδόν 12% μέση αύξηση των δαπανών για συντάξεις και περίθαλψη. Όλα αυτά, δε, με ένα μέσο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ σε 1,6% ετησίως ως το 2030 και μόλις 0,8% ως το 2050.

Καταλήγω, έτσι, σύμφωνα με τα παραπάνω πως είμαι ένα όνειδος για την ελληνική Οικονομία, σαν να κυβερνούσα τη χώρα εγώ, τουλάχιστον, τα τελευταία 40 χρόνια.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, συνεχίζω να σιτίζομαι από τη Μαμά μου, της οποίας τα ταπεράκια έχουν αναστενάξει από τα δρομολόγια. Για να προσεγγίζω και μια πιο ψυχαναλυτική σκέψη θα μπορούσα να πω, πως αρνούμαι, πολύ απλά, να αποκοπώ από τον ομφάλιο λώρο της. Και, ίσως, το φαγητό να είναι η τελευταία, αλλά πιο ουσιαστική σύνδεση μαζί της. Η Μητέρα τροφός. Πόσο βαθιά είναι, ίσως, χαραγμένη στο υποσυνείδητο μου αυτή η αρχέγονη και αρχέτυπη σχέση;

Ίσως γι’ αυτό δεν έμαθα να μαγειρεύω. Ίσως να ήθελα να μείνω για πάντα παιδί. Και εκείνη… ίσως γι’ αυτό συνεχίζει να μου μαγειρεύει. Επειδή κι εκείνη επιθυμεί, με τη σειρά της, να παραμείνω για πάντα το παιδί της. Και, τελικώς,  με αυτή την άτυπη συμφωνία κυριών, παραμένουμε στις ψυχές μας και οι δύο νέες, χωρίς κανείς να διαταράσσει αυτήν την ισορροπία. Ούτε καν ο χρόνος που περνά.

Όταν, βέβαια, φτάνεις στα 40 θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να σου έχουν συμβεί κάποια βασικά πράγματα κι αυτά σύμφωνα με τα «πρέπει» της κοινωνίας. Λογικά θα πρέπει να έχεις παντρευτεί, να έχεις παιδιά, να δουλεύεις και να βγάζεις τα δικά σου χρήματα. Και τότε θεωρείσαι «χορτασμένη» και «πλήρης».

Στην περίπτωση μου, όμως, το μενού περιλαμβάνει μόνο εργασία-ευτυχώς- και κάποια χρήματα. Δεν υπάρχει το πρώτο πιάτο με σύζυγο, πόσο μάλλον, το επιδόρπιο με παιδιά. Είναι, δηλαδή, σαν να βρίσκομαι σε δίαιτα, ή για να το πούμε πιο κομψά, σε ισορροπημένη διατροφή.

Η αλήθεια μου όμως είναι άλλη. Βαριέμαι θανάσιμα μόνο το φιλέτο κοτόπουλο που συνοδεύεται από σαλάτα. Θέλω να φάω, επιπλέον, ένα μοσχαρίσιο καρπάτσιο για την αρχή και ένα προφιτερόλ με παγωτό βανίλια για το τέλος. Ενώ άλλες φορές, νομίζω πως δεν θέλω να φάω τίποτα. Να μείνω νηστική. Και, πλέον, κουράστηκα να μην το παραδέχομαι, επειδή δεν είναι πολιτικώς ορθό ή επειδή ντρέπομαι.

Αντί, λοιπόν, του πλήρους γεύματος που μου «πρέπει» και εν μέσω οικονομικής κρίσης περιορίζομαι στα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση μου.

Δεν φταίει βέβαια, μόνο, το χρέος της χώρας για την κατάσταση μου. Το χρέος φταίει για άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα το ότι δεν μπορώ να πνίξω τον πόνο μου στα παπούτσια.

Και για να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους και πάλι, εγώ, σίγουρα, φταίω για το έλλειμα που έχω δημιουργήσει μέσα μου. Άλλωστε, αν συσταθεί μια Ανεξάρτητη Αρχή με σκοπό την αναζήτηση των όποιων ευθυνών, καταγράφοντας την πραγματική συναισθηματική μου κατάσταση, θα καταλήξει σίγουρα να μου προτείνει μέτρα ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης μου.

Μήπως, λοιπόν, να ξεκινήσω από αυτή την στιγμή υποστηρίζοντας τα δικά μου «πρέπει» και «δεν πρέπει»; Μήπως να συνειδητοποιήσω πως όσο κακό είναι το «πρέπει», άλλο τόσο είναι και το «σώνει και ντε»;

Κράτα το

 

Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε το παραπάνω ερώτημα και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την εποχή των σπηλαίων οι άνδρες είχαν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όπως και οι γυναίκες άλλωστε. Ο άνδρας ήταν ο κυνηγός και η γυναίκα η συλλέκτρια.

Αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αποδείχθηκαν πολύ ισχυρά και στα δύο φύλα, έως τις αρχές του 20ου αιώνα, με τα πρώτα κύματα του φεμινισμού. Μέσα στην ταξική κοινωνία οι γυναίκες έδωσαν μεγάλους αγώνες για τη χειραφέτησή τους από την ανδρική κυριαρχία. Κι ενώ ενός καλού μύρια -θα έπρεπε να- έπονται, όπως ισχύει με τα κακά, αντ’ αυτού η κατάσταση ξέφυγε και η ανδρική κυριαρχία μεταλλάχθηκε σαν γενετικά τροποποιημένο τρόφιμο, σε μία άλλη πανίσχυρη χημική ένωση.

Με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής, μέσω μιας εντυπωσιακής τεχνικής ελέγχου των γονιδίων, δημιουργήθηκε μια διασταύρωση που μοιάζει να καθίσταται εφικτή μόνο σε εργαστήριο και δεν είναι άλλη από την «μητρική κυριαρχία».

Τι, όμως, κάνει την μητρική κυριαρχία πανίσχυρη; Η απάντηση φαινομενικά μοιάζει απλή. Η μητέρα είναι μια πολύ σημαντική μορφή για το γιο της. Εκείνη του δείχνει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στο άλλο φύλο και τί να περιμένει και αυτός από τις γυναίκες.

Η μητρική αγάπη κάνει το αγόρι να νιώθει δυνατό, ισορροπημένο και να έχει αυτοπεποίθηση. Και επομένως, η γυναίκα αυτή είναι το ίνδαλμα του και γι’ αυτό, ίσως, πολλές φορές ασυνείδητα αλλά και συνειδητά να συγκρίνει την κοπέλα του με τη μαμά του .

Όταν, όμως, αυτή η άδολη αγάπη μετατραπεί σε κτητικότητα, τότε αρχίζουνε τα δύσκολα. Και αυτό συνήθως συμβαίνει όταν μία άλλη γυναίκα μπει στη ζωή του γιού της σαν σύντροφος του.

Κι έτσι η μάνα-μητέρα-μαμά αρχίζει να νιώθει ανασφάλεια πως κάποιος επιθυμεί να πάρει τη θέση της. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα για όλες εμάς, που στην πραγματικότητα θέλουμε κι εμείς να γίνουμε μαμάδες και να διαιωνίσουμε, στον αιώνα τον άπαντα, την μητρική κυριαρχία που τόσο μας ταλαιπωρεί.

Τι να πρωτοπεί και ο Φρόιντ, που εστίασε στην παιδική ηλικία διαπιστώνοντας πως το υλικό που αναδύεται έπειτα από κάθε ψυχανάλυση αφορά πάντοτε σε αυτή την περίοδο της ζωής του αναλυόμενου. Όπως υποστήριξε με θέρμη, κάθε σύγκρουση, νεύρωση της προσωπικότητας του ατόμου έχει τη βάση της στην παιδική ηλικία και στις όποιες επιθυμίες ή φαντασιώσεις αυτή δημιούργησε.

Πως εξηγείται, όμως, πως εμείς θέλουμε να γίνουμε αυτή η γυναίκα που τόσο κριτικάρουμε για την παρεμβατικότητα της και την εμπλοκή της σε οτιδήποτε μπλοκάρει την εξέλιξη με τον γιόκα της; Πως εξηγείται πως εμείς θέλουμε να γίνουμε εκείνη που μας ταλαιπωρεί, περνώντας από μαγνητικό τομογράφο το κάθε μας βλέμμα, το κάθε μας ψέλλισμα;

Και άντε να τα ξεπεράσεις όλα αυτά και να δείξεις ανωτερότητα. Να κάνεις την υπέρβασή σου, να αποδεχθείς το οιδιπόδειο, να περιορίσεις το φόβο και να σταματήσεις τις προβολές, όπως θα έλεγε και ο ψυχοθεραπευτής σου.

Τι γίνεται, όμως, όταν η ίδια επιστημονική οικονομική κοινότητά σου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. «Βραδυφλεγής βόμβα η υπογεννητικότητα και γήρανση του ελληνικού πληθυσμού» και συνειδητοποιείς, έτσι απλά από έναν τίτλο ότι ευθύνεσαι και για τα δύο. Και μεγαλώνεις χωρίς περιορισμό και δεν αναπαράγεσαι.

 

Κράτα το

Κάνοντας ένα πρόχειρο υπολογισμό και χωρίς να θέλω να υπάρξω αναλυτική και απολύτως ειλικρινής, για ευνόητους λόγους, έχω σχεδόν παντρέψει το 80% των πρώην ανδρών που έχω συνυπάρξει ή συνευρεθεί σε κάποια φάση της ζωής μου. Ένα σαρωτικό ποσοστό που θα ζήλευε ακόμη και το καλύτερο γραφείο συνοικεσίων της Αθήνας, το οποίο επισκέφτηκα, σε φάση απελπισίας, πριν από μερικές μέρες μέσω της ιστοσελίδας του. Όπως, συγκεκριμένα, αναφέρει ο ειδικός του γραφείου: «εμείς διαφήμιση δεν χρειαζόμαστε. Για εμάς μιλά ο αριθμός των επιτυχημένων γάμων των ευτυχισμένων πελατών μας». Μάλλον, λοιπόν  και για εμένα πρέπει να ισχύει ακριβώς το ίδιο. Προφανώς κάνω κάτι με εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο για να έχω σχεδόν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Την πλήρη και χωρίς επιστροφή αποκατάσταση των πρώην μου.

Δεν έχω παράπονο πάντως. Κάθε περίπτωση μοιάζει μοναδική και η μεγάλη ποικιλία γεγονότων δεν με κάνουν να βαριέμαι. Κάποιοι, λοιπόν, πρώην με έχουν καλέσει στους γάμους τους. Άλλοι και στα bachelor parties τους. Για κάποιους έπεσα από τα σύννεφα. Μερικοί συνεχίζουν να μου μιλούν ποικιλοτρόπως. Είτε για να μάθουν τα νέα μου, είτε για να πνίξουν τον πόνο τους, είτε για να με συμβουλευτούν. Μέχρι και χρήματα έχω δανείσει σε πρώην μου, που τα έφαγε με την νυν του.

Κάποιοι άλλοι, βέβαια, εξαφανίστηκαν. Σαν να είχαμε κάτι να χωρίσουμε, που ούτως ή άλλως, ό,τι είχαμε να χωρίσουμε, το είχαμε χωρίσει. Και τέλος, ένας φλέρταρε μαζί μου, αποκρύπτοντας πως παντρεύεται μετά από ένα μήνα, μη δίνοντας μου έτσι την ευκαιρία να τον συγχαρώ, πριν από το χαρμόσυνο για εκείνον γεγονός. Να είναι καλά, όμως, τα Social Media που με ενημέρωσαν  έστω και μετά την τελετή και με “υποχρέωσαν” να κάνω και like. Δεν πειράζει… γλίτωσα και το δώρο που ως “υπέρ άνω”, συνήθως, προσφέρω.

Εξακολουθούν, βέβαια, να υπάρχουν κάποιοι λίγοι που φυλάττουν Θερμοπύλες και αρνούνται προς το παρόν τον “βαρύ και ασήκωτο” συζυγικό ζυγό. Θέμα χρόνου, όμως, είναι στατιστικά να πέσουν και αυτοί όπως το ένδοξο Μεσολόγγι. Και φυσικά, τότε τα ποσοστά αποκατάστασης του «γραφείου» μου θ’ ανέβουν στο ζενίθ και η ψυχολογία μου θα βρεθεί για άλλη μια φορά στο ναδίρ.

Κράτα το