Η πρώτη μου επαφή με το εστιατόριο «Νεράντζι» ήταν πριν από λίγους μήνες, όταν περνώντας από την Μητροπόλεως, κόλλησε το βλέμμα μου σε ένα ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο. Αν και ο δρόμος μου με πήγαινε κάπου αλλού, πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο, για να δω τι ακριβώς ήταν αυτό και από ξεφύτρωσε το 2016. Εντυπωσιάστηκα, αμέσως, από το μέγεθος του χώρου και την αίσθηση της παλιάς αστικής Αθηνάς που απέπνεε. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να το επισκεφτώ αλλά, τελικώς, το αμέλησα.
Την Παραμονή, όμως, των Χριστουγέννων και ενώ αναζητούσα τις τελευταίες ημέρες ένα εστιατόριο να δειπνήσουμε εορταστικά με την παρέα μου, έπεσα πάνω σε κάποιες φωτογραφίες του όμορφου εσωτερικού χώρου με το ασπρόμαυρο πάτωμα το οποίο μοιάζει με σκακιέρα και που από μικρή ηλικία, για κάποιο άγνωστο λόγο, το θεωρούσα στοιχείο μεγάλης πολυτέλειας.
Έτσι, λοιπόν, λίγο από περιέργεια, λίγο από τύχη, βρεθήκαμε στο «Νεράντζι».Ο χώρος είναι όντως μοναδικός. Τα χρωματιστά βιτρό, τα λευκά γύψινα, οι τοιχογραφίες, ο μεγαλοπρεπής πολυέλαιος, τα παλαιωμένα έπιπλα και η χάλκινη κουζίνα με ταξίδεψαν για λίγο στην «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη, στην οποία περιγράφεται με γλαφυρότητα κάποιο εστιατόριο της παλιάς Αθήνας.
Στη συνέχεια, έφτασε η ώρα του χριστουγεννιάτικου μενού, το οποίο είχε επιιμεληθεί ο Έκτορας Μποτρίνι, ο οποίος, μάλιστα, ήταν ο πρώτος chef υψηλού επιπέδου που μου είχε κάνει εντύπωση το 2005, όταν γεύτηκα τις δημιουργίες του για πρώτη φορά.
Θα πρέπει, σε αυτό το σημείο, να παραδεχθώ, πως η σούπα από κάστανα και το μοσχάρι με ξεχασμένα λαχανικά και νύξεις σοκολάτας ήταν από τα ωραιότερα πιάτα που έχω δοκιμάσει. Φυσικά η γεύση είναι υποκειμενική και σίγουρα σχετίζεται και με το γενικότερο συναίσθημα που μας δημιουργεί μια γαστρονομική εμπειρία.
To μοναδικό άρωμα εποχής που χάιδευε τις αισθήσεις μου μέσα στο «Νεράντζι», μου θύμισε την αίσθηση που μου είχε γεννηθεί από τον μεγαλειώδη χώρο του «Gotham bar and grill» στην Νέα Υόρκη, το οποίο επισκέφτηκα πριν από αρκετά χρόνια, όπου chef ήταν ο διάσημος Alfred Portale. Και τότε, όμως, θυμάμαι, πως οι εικόνες που παρέλαυναν μπροστά στα μάτια μου, ήταν αυτές που μου προκάλεσαν τη μέγιστη ικανοποίηση.
Αυτές οι, κάπως, παρόμοιες εικόνες, στο ψηλοτάβανο εστιατόριο στην Μητροπόλεως, μπορώ να πω με σιγουριά, πως εν μέσω γενικότερης μιζέριας και κατήφειας, μπορούν να σου φτιάχνουν τη διάθεση. Το «Νεράντζι» είναι προσεγμένο, περιποιημένο, οικονομικό, ευγενικό, φωτεινό, αισιόδοξο και μας ταιριάζει.