Στο τέλος της παράστασης της Κατερίνας Ευαγγελάτου και της εταιρίας “Λυκόφως” που δημιούργησε και πάλι μία θεατρική εμπειρία με υψηλή αισθητική και καλλιτεχνική αξία, και καθώς οι ηθοποιοί έβγαιναν για τέταρτη φορά στη σκηνή, λόγω τους ασταμάτητου χειροκτοτήματος των θεατών, ένα ερώτημα άρχισε να γυρίζει στο μυαλό μου:
Ποια υπερφυσική δύναμη θα ήθελα να έχω;
- Να είμαι αόρατος
- Να πετάω
- Να γίνω ο Αργύρης Πανταζάρας
Τον Αργύρη Πανταζάρα τον είδα για δεύτερη φορά στο θέατρο, μετά τον μοναδικό Φάουστ της Ευαγγελάτου.
Καθώς τον παρακολουθούσα στη σκηνή αφού έπιασα τον εαυτό μου, σχεδόν μαγνητισμένο, να τον κοιτώ, σκέφτηκα πως ο συγκεκριμένος ηθοποίος δεν έχει πάνω του τίποτα ανθρώπινο. Σκέφτηκα για λίγο μήπως είναι ρομπότ και γι’ αυτό το λόγο, μπορεί να εκτελεί με ακρίβεια χειρουργού, ότι του ζητά η σκηνοθέτης του.
Κατέληξα, φεύγοντας από το θέατρο Βασιλάκου, πως αν η Ευαγγελάτου του ζητήσει την επόμενη φορά να πετάξει, εκείνος θα το κάνει με ευκολία, κι εμείς απλά θα θαυμάσουμε τη μεγαλειώδη πτήση ενός αετού.
Ο Αργύρης Πανταζάρας δεν υποκρίνεται στους ρόλους του. Μοιάζει σαν να είναι ο κάθε ρόλος του. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη αν θα ήθελα να τον συνανασταραφώ ποτέ στην κανονική ζωή μου, ως Μεφιστοφελή, ή ως Γουίνστον Σμιθ.‘Εχω την αίσθηση πως με τρομάζει η παρουσία του ή, ρομαντικά σκεπτόμενη, αρνούμαι ν’ αποδεχθώ την ύπαρξη αυτών των σκοτεινών παραμέτρων της ζωής.
Στη σκηνή του ρεαλιστικού βασανιστηρίου στο “1984”, που κάποιοι θεώρησαν πώς ήταν υπερβολική, εγώ απλά ένιωθα πως βρισκόμουν μπροστά σ’ έναν βασανιζόμενο. Δεν έβλεπα κάποιον που υποκρινόταν ότι πονούσε. Ήμουν μάρτυρας στο φρικτό δράμα του. Έβλεπα το σώμα του να πάλλεται από τον πόνο.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου φαίνεται πως εμπιστεύεται τον Αργύρη Πανταζάρα για όλους αυτούς τους απαιτητικούς ρόλους. Και γύρω από τον κεντρικό ήρωα, για άλλη μια φορά, φτιάχνει ένα άψογα δομημένο παζλ. Ερμηνείες, φώτα, μουσική, σκηνογραφία και videos, όλα καλοκουρδισμένα σε μεταφέρουν στον κόσμο του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Όργουελ. Στον κόσμο του «Μεγάλου Αδερφού». Εκεί που βρέθηκα χθες βράδυ και εγώ, και σαν μεγάλος αδερφός παρακολούθησα τις ζωές των πειραματόζωων, τη χειραγώγηση της σκέψης, την προπαγάνδα. Και σαν απλός θεατής σκέφτηκα πως κάπως έτσι παρατηρούμε τα βασανιστήρια όλου του κόσμου πια.
Σαν απλοί θεατές. Ενός έργου. Μιας εκπομπής. Ενός δελτίου ειδήσεων.Και όταν η τηλεοθόνη σβήσει, έχουμε πλέον σωθεί, γιατί τα βασανιστήρια είναι και πάλι μακριά από εμάς.
Και η χειραγώγηση καλά κρατεί και αφού σβήσουν οι οθόνες, καθώς ο «Μεγάλος Αδελφός» σε μια επιπλέον προσπάθεια να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων και να την απλοποιήσει, απλοποιεί την ίδια την γλώσσα. Και αν αυτό το σκέφτηκε ο Τζορτζ Όργουελ το 1948 που έγραψε το βιβλίο, το 2016 δεν είναι καθόλου lol. Είναι wtf και πραγματικότητα μόνο…