Πόσες φορές δεν έχουμε αναφωνήσει με γεμάτο το στόμα «φτάνει, θα σκάσω. Δεν μπορώ να φάω άλλη σπανακόπιτα!» και πόσες φορές δεν έχουμε γκρινιάξει για τις υπέροχες, τεράστιες, κάποιες φορές κουραστικές, οικογένειες μας.
Μετά από έρευνες ετών στα θέματα περι οικογένειας, πλέον, έχω καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Οι οικογένειες έχουν δημιουργηθεί για πολλούς, και διαφορετικής σημασίας, λόγους:
α) για να έχουν άποψη για όλους και για όλα.
β) για να μας σπάνε τα νεύρα με την παρεμβατικότητα τους.
γ) για να έχουμε κάποιον να ξεσπάμε χωρίς να κινδυνεύουμε με ποινή απόλυσης.
δ) για να μας ταΐζουν τα πάντα και για πάντα.
ε) για να μας ενισχύουν συναισθηματικά, οικονομικα, ψυχολογικά.
στ) για να μας συμπαραστέκονται σε οτιδήποτε «κατεστραμένο» κάνουμε.
ζ) για να μας παρέχουν, για μια ζωή, τις βάσεις μας και τις σταθερές μας.
Στα μάτια τους, άλλωστε, πάντα κάτι δεν κάνουμε σωστά και ταυτοχρόνως είμαστε οι καλύτεροι. Χθες, για παράδειγμα, πανηγυρίσαμε το πρώτο μου γλυκό, που φαγώθηκε με ενθουσιασμό από την συγγενική ομήγυρη. Αν κάποιος εβλεπε την σκηνή αυτή σε κάποια ταινία, σίγουρα θα έλεγε: «Τι μπούρδες! Σιγά μη χαίρονται με το κακομούτσουνο γλυκό που έφτιαξε η χαϊδεμένη τους, ετών 40. Τόσα χρόνια πως ζει; Τι τρώει η ανεπρόκοπη;» Ε, ναι λοιπόν, οφείλω να το παραδεχθώ. Μεταξύ άλλων, τρώω και τα υπέροχα φαγητά της Μαμάς μου. Ακόμη και τώρα. Γιατί έτσι μου αρέσει.
Μπορώ, λοιπόν, βάσει του παραπάνω γεγονότος, να πω με βεβαιότητα πως είμαι τυχερή που μεγάλωσα μέσα σε μια αγαπημένη, τεραστίων διαστάσεων οικογένεια. Όπου και στις χαρές και στις λύπες μας είμαστε όλοι κοντά και ξέρουμε να συμπαρασταθούμε. Όπου διαφωνούμε, εκνευριζόμαστε, περνάμε φάσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση είμαστε εκεί.
Μεγαλώνοντας σε μία μεγάλη οικογένεια, έχεις μάθει να σου αρέσει η φασαρία, τα γέλια μέχρι δακρύων, τα δάκρυα που δεν σταματούν, η ζαλάδα και…τα άπειρα φαγητά. Για να γίνω πιο σαφής, πώς οι οδηγοί εστιατορίων σε ενημερώνουν για το που θα φάς το καλύτερο μπιφτέκι, έτσι κι εμείς γνωρίζουμε ποια θεία φτιάχτει τι και με πόση επιτυχία.
Φυσικά, όταν έχεις μεγαλώσει σε πολυπληθή οικογένεια, έχεις άπειρα ξαδέρφια, δεν είναι καθόλου έυκολο να κάνεις οικογενειακά τραπέζια, στέλνεις άπειρα μηνύματα στις γιορτές και αποτελείς απειλή για οποιοδήποτε ξένο μέλος ονειρεύεται ένα κλειστό γάμο μαζί σου. Η φράση «μεταξύ μας, οι στενοί συγγενείς θα είμαστε», είναι, τουλάχιστον, αστεία. Το τελευταίο, βέβαια, είμαι σίγουρη πως πρέπει να ισχύει, αλλά μέχρι στιγμής δεν το έχω επιβεβαιώσει γιατί καμμία σχέση μου δεν έφτασε προ των προσκλητηρίων.
Πριν από χρόνια και ούσα μεγάλη κοπέλα και τότε, θυμάμαι στον μεγάλο σεισμό της Αθήνας, βρισκόμουν μόνη μου στο σπίτι. Οι γονείς μου έλειπαν στο χωριό του Μπαμπά. Αφού, λοιπόν, ταρακουνήθηκα από τα Ρίχτερ και το φόβο, βρέθηκα σώα στον δρόμο, κοιτάζοντας αμίλητη τους αλαφιασμένους που έτρεχαν αριστερά και δεξιά. Ονειρεύτηκα, τότε, έναν ιππότη σε άσπρο άλογο, που θα κατεύθανε να με σώσει. Προφανώς, όμως, δεν βρισκόταν κάποιος εύκαιρος στην Λεωφόρο Κηφισίας εκείνη τη στιγμη και, έτσι, καθυστερούσε δραματικά η διάσωσή μου. Και ενώ καθόμουν κάτω στον δρόμο σαστισμένη, ξάφνου βλέπω να φρενάρει ένα λευκό αυτοκίνητο. Οι πόρτες ανοίγουν και αρχίζουν να βγαίνουν από μέσα… θείες. Σχεδόν όλες οι αδερφές της Μαμάς μου, που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στον Νομό-και δεν είναι και λίγες- είχαν επιβιβαστεί σε ένα κανονικού μεγέθους αυτοκίνητο και είχαν βγει στους δρόμος να συλλέξουν ανήψια.
Σαν να είχαμε πάνω μας GPS, μας μάζευαν, μας στοίβαζαν μέσα στο αυτοκίνητο και μας οδηγούσαν κάπου με ασφάλεια. Όπως κάνουν οι γάτες με τα γατάκια τους. Μέσα στον πανικό μου, ένιωσα, αυτομάτως, ήρεμη.
Αυτές οι ίδιες θείες χειροκρότησαν χθες το banoffee μου. Στήριξαν την προσπάθεια μου. Και εγώ χάρηκα σαν παιδάκι που επιβραβεύτηκα από όλες αυτές τις, εν δυνάμει, Μαμάδες μου.
Όταν έχεις μεγάλη οικογένεια, συνήθως πρέπει να έχεις και μεγάλη καρδιά, γιατί εξ’ ανάγκης πρέπει να μάθεις να χωράς πολύ κόσμο. Τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν τους έτυχε -γιατί είναι όντως τύχη- να έχουν μεγαλώσει σε μια τέτοια οικογένεια…Έχω παρατηρήσει, λοιπόν, πως όσοι γνωστοί μου έχουν καταφέρει να αντικαταστήσουν την στενή έννοια της οικογένειας με τους φίλους τους, βιώνουν παρόμοια συναισθήματα με εμάς των μεγάλων οικογενειών.
Όπως είναι επόμενο και λογικό, πάντα χαίρομαι τις μεγάλες παρέες, τα ανοιχτά σπίτια, τους ανθρώπους που τρώνε όλοι μαζί με οποιαδήποτε ευκαιρία. Αν κάποιος με ρωτήσει τι θα ήθελα για τη ζωή μου, τι σημαίνει για ‘μένα ευτυχία, θα του απαντούσα αυτόμάτως «ένα σπίτι γεμάτο κόσμο και φασαρία». Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς κάποιον δίπλα μου. Χρειάζομαι τους δικούς μου ανθρώπους για να ζω και να υπάρχω.
Άλλωστε, όπως και να το κάνουμε, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μόνοι μας. Και αν δεν είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε σε μια μεγάλη οικογένεια, ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μία. Και δεν εννοώ, απαραιτήτως, να αποκτήσουμε παιδιά, γιατί αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία για μια almost40something που δεν έχει ακόμη δική της οικογένεια.
Ας δημιουργήσουμε, όμως, μια οικογένεια με αγαπημένους φίλους, με έναν σύντροφο που θα μας κάνει ευτυχισμένες. Άλλωστε, είναι, σίγουρα, ωραία τα ροζ ηλιοβασιλέματα, αλλά πόση αξία έχουν αν δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον. Πόσο ξεκαρδιστικό μπορεί να είναι ένα ανέκδοτο, αν το λες εσύ στον εαυτό σου; Την ζωή πρέπει να την μοιράζεσαι. Τελεία και παύλα. Δεν είμαι αμοιβάδα και δεν πρόκειται μία μέρα να διχοτομηθώ για να έχω παρέα. Θέλω ανθρώπους δίπλα μου και είμαι τυχερή που τους έχω. Γνωρίζω, φυσικά, πως θα υπάρξουν στιγμές που θα εκνευριστώ μαζί τους κι εκείνοι μαζί μου, που θα θέλω την ησυχία μου, αλλά θα είναι απολύτως φυσιολογικό. Γνωρίζω, όμως, και πόση γαλήνη υπάρχει μέσα μου, όταν δεν χρειάζεται να εξηγήσω. Αρκεί ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Αρκεί να είναι εκεί. Η οικογένεια μου είναι η καλύτερη. Όπως, ενδεχομένως, και η δική σας.
Μπορεί, όμως, να μην έχουμε όλοι την τύχη να περιτριγυριζόμαστε από αγαπημένους, εξ’ αίματος, συγγενείς, Έχουμε, όμως, όλοι την ευκαιρία να δημιουργήσουμε διαφορετικού τύπου οικογένειες. Οι φίλοι μου, που τους επέλεξα και με επέλεξαν, ή αλλιώς η δεύτερη οικογένεια μου είναι, επίσης, οι καλύτεροι. Όπως σίγουρα και οι δικοί σας.
Μην διστάσετε να ζήσετε μαζί τους και σε αυτές τις, πιο δύσκολες, γιορτές τα γέλια και τα κλάματα σας. Θα νιώσετε τόσο γαλήνια, όταν θα μοιραστείτε μαζί τους, έστω, κι αυτό το κακομούτσουνο banoffee. Και είναι σίγουρο πως ποτέ δεν θα αναφωνήσετε: «Φτάνει, θα σκάσω. Δεν μπορώ άλλη αγάπη!». Καλές γιορτές σε όλους!