Η «Κατερίνα» του Πέτρου, του Τάσου, της Λένας, του Λόλεκ, του Γιώργου, της διπλανής πόρτας, του ίδιου δωματίου με σένα. Η «Κατερίνα» υπάρχει παντού. Υπάρχει γύρω μας, μέσα μας και πρέπει να το αποδεχθούμε. Να αποδεχθούμε τον «αχινό, που συνεχώς ζητάει φαγητό», όπως τραγουδάει επί σκηνής ο Λόλεκ, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης.
Αν και πέρασαν ήδη τρία χρόνια θεατρικής ζωής της, η «Κατερίνα» δεν έχει μεγαλώσει καθόλου. Μοιάζει με ένα σκανταλιάρικο παιδί. Ακόμη και τώρα φοράει το ίδιο λουλουδάτο φόρεμα, που επισημαίνει την αέναη παιδικότητα της. Ακόμη και τώρα χαίρεται με τα ίδια απλά πράγματα. Ακόμη και τώρα σκοτεινιάζει, όταν η νύχτα πέφτει στην ψυχή της.
Την παράσταση «Κατερίνα» του Γιώργου Νανούρη την είδα πριν από λίγες μέρες για τρίτη φορά. Τώρα πλέον σε ένα μεγαλύτερο θέατρο. Στο θέατρο Βασιλάκου. Λίγο πριν την παρακολουθήσω, σκεφτόμουν αν η απόσταση από τη σκηνή θα με απομάκρυνε από το συναίσθημα. Κι όμως, βίωσα μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Αυτή που γεννήθηκε από τις μεγαλειώδεις σκιές. Τις σκιές που υπήρχαν και παλιότερα, αλλά τώρα μεγάλωσαν, απέκτησαν όγκο και έπνιγαν κι άλλο την Κατερίνα. Και έφταναν μέχρι και τους τελευταίους θεατές.
Και ο Γιώργος Νανούρης απέναντί της, δίπλα της, έκανε σχήματα με τον φακό του τις σκιές στον τσιμεντένιο τοίχο και η σκηνή γέμιζε φανταστικούς πρωταγωνιστές, όπως ακριβώς ζούσαν αυτοί μέσα στην ψυχή και το μυαλό της διπολικής Κατερίνας.
Κοιτούσα αναστατωμένη τις σκιές και σκεφτόμουν τις όποιες δικές μου σκιές. Σκεφτόμουν τις σκιές των διπλανών μου. Σκεφτόμουν αν μπορούμε να μιλήσουμε γι’αυτές. Να τις κοιτάξουμε κατάματα. Να τις αντιμετωπίσουμε.
Αν και στην πραγματικότητα η Κατερίνα έδωσε τέλος στη ζωή της, στο τέλος της παράστασης ένιωθα πως έχει λυτρωθεί. Αποδέχθηκε τις σκιές της. Δεν την νίκησαν. Κατάφερε να αγαπήσει και αγαπήθηκε. Από τους δικούς της ανθρώπους, από τους αναγνώστες του Αύγουστου Κορτώ, από τους θεατές της παράστασης, από τον αισθαντικό Λόλεκ, από τη καθηλωτική Λένα Παπαληγούρα και από τον ευαίσθητο τελειομανή Γιώργο Νανούρη που της έδωσε ξανά ζωή και την έκανε μία από εμάς.
Και έτσι, έστω για 80 λεπτά, η «Κατερίνα» μας τράβηξε από το χέρι και μας βοήθησε να νιώσουμε σαν όλες αυτές τις πληγωμένες υπάρξεις με τα λουλουδάτα φορέματα που βρίσκονται γύρω μας. Να τις κατανοήσουμε και να τις σεβαστούμε.
Η «Κατερίνα» τα κατάφερε. Βγήκε από το σπίτι της, μπήκε στις σελίδες ενός βιβλίου και ανέβηκε στη σκηνή. Μοιάζει σαν να ξαναγεννήθηκε και να είναι ευτυχισμένη. Είμαι σίγουρη πως απολαμβάνει κι αυτή το χειροκρότημα μαζί με όλες τις «Κατερίνες» που ζουν κοντά μας.