Αρκούν σαράντα λεπτά για να περιγράψουν τον έρωτα, να τον εξυμνήσουν, να τον αναδείξουν και να τον μεταδώσουν στο κοινό, που αφουγκράζεται με κομμένη την ανάσα την κάθε λέξη, την κάθε κίνηση;
Κι όμως αρκούν, αν αυτοί που βρίσκονται επί σκηνής και ακροβατούν πάνω στην τετράγωνη κατασκευή, που αποτελεί τον μικρόκοσμό τους, είναι η Στεφανία Γουλιώτη και ο Αργύρης Πανταζάρας, οι οποίοι προσπαθούν να δώσουν ζωή στην πιο περίπλοκη περιοχή της ανθρώπινης φύσης, τον έρωτα.
Πέντε αποσπάσματα από σονέτα του Shakespeare με τον τίτλο «AmorS» ζωντανεύουν από τους δύο πρωταγωνιστές, που μοιάζουν να βιώνουν την απόλυτη σαρκική και συναισθηματική ένωση, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Χωρίς καμία υπερβολή, χωρίς κοστούμια και σκηνογραφία, αλλά με τα ίδια τους τα κορμιά και τον υπέροχο λυρικό λόγο, δημιουργούν ένα αριστουργηματικό «Όλον». Το απόλυτο σύνολο.
Η Στεφανία Γουλιώτη, απλά σπαραχτική. Με ένα ηχόχρωμα φωνής, ένα μέτρο, με υποκριτική αλλά και ανθρώπινη ωριμότητα, μία εσωτερική ένταση και μια κίνηση αιλουροειδούς, αγγίζει τα κείμενα με σεβασμό και μετατρέπεται σε όχημα μεταφοράς συναισθηματικών δονήσεων.
Ο Αργύρης Πανταζάρας, πιο συναισθηματικός απ’ ό,τι τον έχουμε συνηθίσει, ρυθμίζει τους παλμούς του και βιώνει τον έρωτα με ευαισθησία και συστολή, σαν άνδρας που ακολουθεί μαγεμένος τον έρωτα μιας λύκαινας.
Αυτά τα λεπτά, που υπερτονίζουν πόσο κοντά είναι ο έρωτας με τον πόλεμο, έχουν πλαισιωθεί μοναδικά από την χορογραφημένη κίνηση των Rootless Root και της Λίντας Καπετανέα, φέρνοντας τους δύο ηθοποιούς συνέχεια σε επαφή.
Τα σώματα των δύο, έμοιαζαν να πάλλονται σε μια ερωτική πράξη, σε έναν πολεμικό χορό, σε μια μάχη επικράτησης του ισχυρού. Οι κινήσεις τους είχαν μια πλαστικότητα, που μου θύμισε τις κινήσεις ενός καλλιτέχνη, όταν δημιουργεί με πηλό και πλάθει από το χώμα σχήματα και μορφές, οι οποίες μεταλάσσονται, καθώς τα χέρια του αγγίζουν την πρώτη ύλη.
Κι εκει κοντά στον αγγειοπλάστη, τον δημιουργό της ζωής, κοντά στους στίχους του Shakespeare, θυμήθηκα την Μάρω Βαμβουνάκη. «Ο έρωτας χτίζεται απ’ το άκτιστο, πως πραγματώνεται από το εξωπραγματικό, ισορροπεί πάνω απ’ το χάος, σε κινούμενη άμμο περπατά, καθρεφτίζει πρόσωπο στο κάτοπτρο της έλλειψης του». Έτσι κάπως ένιωσα σαράντα λεπτά, παρακολουθώντας μαγνητισμένη.