Εδώ και πάνω από ένα μήνα, ακούω γνώμες από διαφορετικούς ανθρώπους, για το υπερ-πολύχρωμο «La La Land», που άλλοι το χειροκροτούν εκστασιασμένοι και άλλοι το κατακεραυνώνουν.
Η φίλη μου, μάλιστα, Ανδρομάχη, επεσήμανε με έμφαση, πως από την αηδία, που της προκλήθηκε κατάπιε δύο malox σε μισή ώρα. Κάτι βέβαια που δεν με έριξε από τα σύννεφα του έναστρου, σινεμασκόπ ουρανού της ταινίας, μιας και γνωρίζω ότι ο ρομαντισμός δεν είναι το φόρτε της.
Στη δουλειά, πάλι, υπήρξε ενθουσιώδης αλαλαγμός, αν και δεν αποφύγαμε τα debate για την λογική ερμηνεία του finale- ποιος άφησε ποιον, ποιος έχει την ευθύνη, πως πράττουν οι άνδρες, πως οι γυναίκες…
Τέλος, έμαθα πως ο αγαπημένος φίλος Γιώργος, αποκάλεσε τον κουμπάρο του, ο οποίος βρήκε την ταινία βαρετή, «άνθρωπο του Νεάντερταλ».
Είναι λογικό, λοιπόν, βάσει των παραπάνω, καθώς και λόγω βραβείων, Χρυσών Σφαιρών και σίγουρης οσκαρικής επιτυχίας, να θελήσω να ζήσω κι εγώ, για λίγο, στη χώρα του «La La Land».
Έτσι, πήρα κι εγώ τη φίλη μου, τη Τζένη, και αφού προμηθευτήκαμε -σε σακούλες- όλα τα απαραίτητα φαγώσιμα, βολευτήκαμε στις θέσεις μας.
Και με το που ξεκίνησαν τα πρώτα καρέ της ταινίας, ο έρωτας υπήρξε κεραυνοβόλος. Η πρώτη σεκάνς ήταν ονειρική και μας καλωσόρισε, αμέσως, σε μια απίστευτη χώρα των θαυμάτων, όπου ένα κλασικό πρωινό μποτιλιάρισμα πάνω σε μία γέφυρα, μετατράπηκε σε μουσικοχορευτικό νούμερο, με την κάμερα να κινείται μέσα κι έξω από αυτοκίνητα κι ανάμεσα στους οδηγούς, σε ένα απίστευτο, καλοκουρδισμένο μονοπλάνο.
Σε αυτή τη μαγική, νοσταλγική χώρα, όλα τα κλισέ ήταν ζωντανά, οι εικόνες πολύχρωμες παστέλ, τα κορίτσια φορούσαν υπέροχα φορέματα και φανταστικά παπούτσια, το ζευγάρι τραγουδούσε και χόρευε μέσα στο συναίσθημα, τα vintage αυτοκίνητα άστραφταν, η jazz μουσική σε ταξίδευε, τα όνειρα ήταν γεμάτα αστερόσκονη και οι χτύποι από τις καρδιές των πρωταγωνιστών που ερωτεύονταν, έφταναν στ’ αυτιά μας.
Με το Tζενάκι, για 128 λεπτά, ζούσαμε την απόλυτη κινηματογραφική εμπειρία που έμοιαζε να είναι βουτηγμένη σε ζαχαρόπαστα. Βρισκόμασταν σε παροξυσμό ενθουσιασμού, παραληρώντας, καθώς τα μέλια από την ταινία μπερδεύονταν με τις πατάτες, τα κέτσαπ και τις μαγιονέζες που είχαμε στα χέρια μας.
Μέσα στο απόλυτο σκηνικό, οι δυο πρωταγωνιστές, που θύμιζαν ρετρό ζευγάρι, συναντήθηκαν στους λόφους του Hollywood και χόρεψαν με τις κλακέτες τους cheek-to-cheek, σαν τα παλιά ζευγάρια που βλέπαμε σ’ ένα σινεμά που έχει χρόνια σιωπήσει.
Εκείνος, ένας παλιομοδίτης άνδρας, με αλαζονική αυτοπεποίθηση, εκείνη, ένα γοητευτικό κορίτσι με τα πιο εκφραστικά, υγρά, ελαφίσια, τεράστια μάτια- που έμοιαζαν σαν να είναι ειδικά ζωγραφισμένα για κάποιο κοριτσίστικο καρτούν- μετατρέπονται στους τέλειους πρωταγωνιστές ενός στερεοτυπικού μιούζικαλ, που υμνεί τον έρωτα.
Και μαζί μ’ εκείνους γεννήθηκαν και σε εμάς όλα τα ασυμβίβαστα όνειρα που ξυπνούν, όταν παρακολουθείς μια ρομαντική ταινία. Σκέφτεσαι, τότε, πως όλα είναι εφικτά, ακόμα και το να γίνεις η ντάμα ενός ακαταμάχητου άνδρα, σ’ ένα αέναο χορευτικό.
Βλέποντας, μάλιστα, την σκηνή μέσα στο σινεμά, όπου ο Σεμπάστιαν ακουμπά αγχωμένα το χέρι της πρωταγωνίστριας για πρώτη φορά, μ’ έκανε να γυρίσω στη Τζένη και να της πω, γελώντας:
«Το Βασίλειο μου για… ένα τέτοιο άγγιγμα, για ένα τέτοιο βλέμμα». Μια τόσο απλοϊκή, ροζ, κοριτσίστικη, αλλά και ταυτόχρονα, κανονική σκέψη.
Αν, λοιπόν, και στην περίπτωσή σου, το σενάριο του δικού σου έρωτα, φαίνεται να σου επιφυλάσσει ένα πικρό finale, εσύ μπορείς και οφείλεις να γράψεις ένα άλλο «Τhe End», όπως το επιθυμείς. Ακόμη και αν «φας τα μούτρα σου», ή ακόμη κι αν- όπως έλεγε το τραγούδι της Έμα Στόουν- «το νερό που έπεσες ήταν παγωμένο και φταρνίζεσαι μετά για έναν μήνα», αυτό που έχει σημασία είναι «να πεις πως όλο αυτό θα το έκανες ξανά», όσο τρελή και αν έμοιαζε η πράξη σου.
Οπότε, με κίνδυνο να γίνει έξαλλη η φίλη Ανδρομάχη και να την πιάσει ναυτία, θα πω πως ήταν μοιραίο. Μου συνέβη κυριολεκτικά με την πρώτη ματιά, σαν ένα «coup de foudre». Απλά Ξε- Τρε- Λα- Λά- θηκα!!!!
«The water was freezing,
she spent a month sneezing,
but said she would do it, again».