Τριάντα ένα χρόνια είναι πολλά. Τα λες και μια ολόκληρη ζωή. Μια ζωή, λοιπόν, γνωρίζω τη Τζένη, την Ντόρα, την Ηρώ, την Νεκταρία, την Ελευθερία, την Άννα. Και κάποια λίγα λιγότερα, την Μαριαλένα, τον Πέτρο, την Λένια, τον Βασίλη, την Λέτα, το Μαράκι μας… Και ακολουθούν και ακόμη περισσότεροι συνοδοιπόροι, που απόψε το βράδυ βρέθηκαν στο θέατρο «Επί Κολωνώ», για να παρακολουθήσουν το πρώτο θεατρικό έργο, που υπέγραψε ως συγγραφέας, ο Πέτρος Μαρμάρινος.
Ο -δικός μας- Πέτρος, λοιπόν, κατέληξα, για άλλη μια φορά, πως είναι τελειομανής. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή, «παίζει» με φυσικότητα. Όταν σκηνοθετεί, το κάνει με απόλυτη ακρίβεια, σεβόμενος έως τα κόμματα και τις τελείες του κειμένου και πλέον όταν γράφει έργα- γιατί είμαι σίγουρη πως θα γράψει πολλά- τα προικίζει με αρτιότητα, όπως το «Love me bro» που ακροβατούσε αριστοτεχνικά ανάμεσα στο χιούμορ και την τραγικότητα, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπερβολή.
Ο συγγραφέας Πέτρος Μαρμαρινός ανέκαθεν αγαπούσε το θέατρο. Διάβαζε πολλά θεατρικά κείμενα και παρακολουθούσε παραστάσεις από μικρός. Άλλωστε, όπως εμείς οι φίλοι του υποστηρίζαμε, μπορούσε πάντα να βρίσκει καλές θέσεις, λόγω της συνωνυμίας του με τον υπέρ-σπουδαίο Μιχαήλ Μαρμαρινό.
Και κάπως έτσι, πριν από λίγα χρόνια, αποφάσισε ως εραστής της τέχνης του θεάτρου, να δοκιμαστεί πιο ουσιαστικά, μπαίνοντας στα βαθιά.
Τα πρώτα του ημι-επαγγελματικά σκηνοθετικά βήματα έγιναν το 2014, μέσα από το μονόπρακτο του Πίντερ «Ένα ακόμη και φύγαμε», το οποίο, μάλιστα, φέτος ανέβηκε και στο θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, με τον Δημήτρη Καταλειφό.
Σ’ εκείνη την παράσταση, λοιπόν, οι δικοί του φίλοι, μολονότι γνωρίζαμε την εσωτερική του δύναμη, ομολογώ πως εντυπωσιαστήκαμε. Στη σκηνή του θεάτρου ανέβασε τρεις ερασιτέχνες ηθοποιοί -τους φίλους μας- και τους μεταμόρφωσε σε έμπειρους ερμηνευτές.
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε και φέτος στο φεστιβάλ OFF OFF ATHENS, έφτασε η στιγμή και για το πρώτο του συγγραφικό έργο.
Κάπου εκεί ξεκίνησε και η συγκίνηση που με ακολούθησε μέχρι την επιστροφή μου στο σπίτι. Συγκίνηση για το προσεγμένο στη λεπτομέρεια κείμενο, που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει έργο πρωτοεμφανιζόμενου. Υπήρξαν, μάλιστα, στιγμές που ένιωθα σαν να είχε γραφτεί από έναν πολύπειρο συγγραφέα για κάποια δυσλειτουργική οικογένεια μιας επαρχιακής αμερικανικής πόλης.
Και η συναισθηματική φόρτιση όλο και μεγάλωνε γι’ αυτό το έργο. Για τη δεμένη σκηνοθεσία και τις μουσικές, για την Ντόρα, τη Νεκταρία που βρισκόταν στο πλάι του, για την πανταχού παρούσα Μαριαλένα, που χθες το βράδυ έκανε baby sitting, για να βρίσκεται ο σκηνοθέτης στα παρασκήνια, για τη Λένια και τα σκηνικά της, τον Λεύτερη στον ήχο, για την Τζένη στην πρώτη σειρά, που γελούσε δυνατά σε κάθε ατάκα, για την δακρυσμένη Έφη, που καθόταν δεξιά μου, την Άντα και την Αντιγόνη, που χειροκροτούσαν δυνατά, τη Τζωρτζίνα και το Γιάννη, που γνωρίστηκαν πριν από δεκαετίες στην θεατρική ομάδα, τη Λένα Γεωργιάδου που μας «γέννησε».
Και, φυσικά, πάνω απ’ όλα, για όλους εκείνους επί σκηνής. Για τον πιστό, δυνατό, μόνιμο πρωταγωνιστή του Πέτρου, Δημήτρη Δαμιανό, την σπαραχτικά «σκληρή» Λέτα Παπανικολάου, τη «δηλητηριασμένα» χαριτωμένη, Ηρώ Λαζή και τον σκληρά ευαίσθητο, τιμωρημένο από τις Ερινύες, απόλυτα ακριβή Βασίλη Πουλάκο- τον μοναδικό επαγγελματία της ομάδας μας, που συνδράμει πάντα με την εμπειρία του, όταν χρειαστεί- ο όποιος, μάλιστα, μας φύλαγε για το τέλος, αυτό που όλοι σκεφτόμασταν μέσα μας.
Ευχαρίστησε με ένα βλέμμα ψηλά εκείνον, που δεν μπόρεσε να είναι χθες το βράδυ επάνω στη σκηνή. Κι όμως… ήμουν σίγουρη, πως βρισκόταν παντού. Φαινόταν στα μάτια όλων, που καθρέφτιζαν τα κρυμμένα μέσα μας.
Κλείνοντας θα ήθελα να δηλώσω, πως με τιμά αφάνταστα το ότι είμαι μέλος της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας «Έξω Φρενών» που κουβαλά αυτό το παρελθόν, αλλά πολύ περισσότερο είμαι υπερήφανη για τον Πέτρο Μαρμαρινο και το σπουδαίο μέλλον που ανοίγεται μπροστά του.
Εάν η παράσταση «Love me bro» ανέβει ξανά, μην τη χάσετε. Θα παρακολουθήσετε μια σπουδαία επαγγελματική προσπάθεια ερασιτεχνών, που έμαθαν από τα μικρά τους χρόνια ν’ αγαπούν «να κάνουν θέατρο για την ψυχή τους».
ΥΓ. Σκεφτόμουν τι να γράψω στο τέλος, για τα συναισθήματα αυτής της βραδιάς και τα λόγια, μου φαίνονταν μικρά. Ευτυχώς ο φίλος και πρωταγωνιστής Βασίλης Πουλάκος με πρόλαβε με τον καλύτερο τρόπο, παραφράζοντας τον Σεφέρη και γράφοντας στη σελίδα του:
«Για ένα πουκάμισο ΓΕΜΑΤΟ. Για έναν Ανδρέα».