Όταν ήμουν μικρή είχα την τύχη η μητέρα μου να με πηγαίνει συχνά στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, όπου παρακολουθούσα στην αρχή με περιέργεια και αργότερα με δέος τις παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου.
Θυμάμαι ακόμα και τώρα την παράσταση του «Οδυσσεβάχ», που μεταξύ άλλων με οδήγησε στο συμπέρασμα, πως ο Οδυσσέας είναι ο πιο σπουδαίος- γοητευτικός άνδρας όλων των εποχών.
Λίγο αργότερα έγραψα την πρώτη μου θεατρική κριτική στην εφημερίδα της Πέμπτης Δημοτικού «Ελεύθερη Σκέψη», που αφορούσε στην παράσταση «ο Μιχάλης ο Σφυρίχτρας».
Ως παιδάκι, επιπλέον, άρχισα να παίζω σε παραστάσεις από την Τρίτη Δημοτικού, αρχικά στις διακοπές μου και αμέσως μετά σε μια υπέροχη –και για πάντα ξεχωριστή στην καρδιά μου- ερασιτεχνική ομάδα, της οποίας η σκηνοθέτης Λένα Γεωργιάδου μας γνώρισε τον Μπρεχτ και τον «Κυκλο με την Κιμωλία», σε διασκευή για παιδιά, στην ηλικία των 8 ετών.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της περιφερειακής αλλά ουσιαστικής ενασχόλησης μου με το θέατρο, ήταν να συγκαταλέγω επισήμως τον εαυτό μου στο θεατρόφιλο -φανατικό- κοινό.
Πλέον, αν και έχω μεγαλώσει, εξακολουθώ να αγαπώ πολύ το παιδικό θέατρο και όποτε μπορώ, παίρνω μαζί μου κάποιες φορές -ίσως για να έχω και ένα άλλοθι- και άλλες φορές «ψιλοσέρνω»- καθότι είναι και εννιάχρονο αγόρι- τον ανιψιό μου.
Έτσι, μέσα στις γιορτές βρεθήκαμε τα δυο μας στο θέατρο OLVIO για να παρακολουθήσουμε την παράσταση μουσικού θεάτρου «O Ζητιάνος και η Χρυσή Κλειδαρότρυπα», που βασίζεται στο ομότιτλο παραμύθι της Μαριβίτας Γραμματικάκη, το οποίο διδάσκεται, ως πρότυπο κλασικού παραμυθιού, στην Παιδαγωγική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και όντως είναι κλασικό και ταυτοχρόνως ένα σύγχρονο παραμύθι με όμορφα νοήματα γύρω από το ταξίδι αυτογνωσίας, το οποίο καταλήγει στην κάθαρση.
Πάνω στην σκηνή, τραγουδιστές, χορευτές και ηθοποιοί, υπό την ευρηματική σκηνοθετική επιμέλεια της -δικής μας- Λένας Γεωργιάδου και τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί με ενορχηστρωτή τον Γιώργο Περιστέρη, δίνουν ρυθμό, μελωδίες, κίνηση, χρώμα, χαρακτήρα, συναίσθημα και ζωντανεύουν τo παραμυθένιο-παραμύθι που μοιάζει με παλιά ιστορία, η οποία μας συντροφεύει από τα δικά μας παιδικά χρόνια.
Το έργο μιλά για μια παράξενη χρυσή κλειδαρότρυπα, όπου οι άνθρωποι έβλεπαν μέσα από αυτήν για λίγα μόνο λεπτά τα όνειρά τους. Σε αυτή την κλειδαρότρυπα είδε κι ένας ζητιάνος τα όνειρα και τις επιθυμίες του. Έτσι αποφάσισε να βρει το κλειδί που θα την άνοιγε. Πήγε στον άρχοντα της πολιτείας και του ζήτησε το κλειδί. Ο άρχοντας, όμως, του απάντησε, πως για να πάρει το κλειδί, πρέπει πρώτα να περάσει από τρεις δύσκολες δοκιμασίες. Μετά από πολύ αγώνα ο ζητιάνος κατάφερε και τις πέρασε όλες με επιτυχία. Μέσα από την προσπάθειά του, έμαθε να βλέπει πίσω από αυτά που φαίνονται, να ακούει πίσω από αυτά που ακούγονται, μα πάνω απ’ όλα, έμαθε να αγαπάει. Το κλειδί της χρυσής κλειδαρότρυπας το είχε ήδη αποκτήσει και δε χρειάστηκε να του το δώσει κανείς…Κι εκεί κάπου έπεφτε η αυλαία.
Όμως, το παραμύθι στο θέατρο OLVIO δεν τελείωσε στην σκηνή, αλλά ταξίδεψε και στις θέσεις των μικρών θεατών. Λίγο πριν μπω στην αίθουσα παρατήρησα μια ομάδα παιδιών δίπλα μου, που αδημονούσαν να παρακολουθήσουν το έργο. Συνοδεύονταν από κάποιες νέες γυναίκες που μιλούσαν Αγγλικά.Τα παιδάκια αυτά υπέθεσα πως μιλούσαν μεταξύ τους Αραβικά. Αναρωτήθηκα πως θα καταλάβαιναν το παραμύθι…
Κι όμως το κατάλαβαν και χειροκρότησαν στο τέλος της παράστασης με ενθουσιασμό. Βγαίνοντας έξω ρώτησα και έμαθα πως τα παιδιά αυτά ήταν προσφυγόπουλα που ζουν στον Ελαιώνα και έρχονται -φιλοξενούμενα από το θέατρο- με τις συνοδούς τους, για να παρακολουθήσουν την παιδική μουσική παράσταση.
Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε αυτήν την όμορφη ιδέα, αλλά είμαι σίγουρη πως αν εκείνα τα παιδιά κοιτάξουν μέσα στην χρυσή κλειδαρότρυπα, θα δούν σίγουρα ανάμεσα στα όνειρα τους, τους συντελεστές αυτής της παράστασης που τους θύμησαν με τον πιο γλυκό τρόπο, πως το χρυσό κλειδί της ευτυχίας το έχει ο καθένας μέσα του και μπορεί να το αποκτήσει, ακόμα κι αν το ταξίδι του περνάει μέσα από τον Ελαιώνα.
♡
I love you!