Σήμερα το πρωί δεν με ξύπνησε ο ήχος του ξυπνητηριού. Άνοιξα τα μάτια μου λίγο πριν και υπολόγισα πόσα ακόμα λεπτά και δευτερόλεπτα μπορούσα να προσποιηθώ ότι έχω ακόμη χρόνο να κάνω πως κοιμάμαι.
Μέχρι να φτιάξω το μαξιλάρι μου, με τρόπο τέτοιο που θα μου προσέφερε τη μέγιστη απόλαυση, το ξυπνητήρι χτύπησε. Εντελώς μηχανικά το έκλεισα και μουρμούρισα: «πρέπει!».
Και το μουρμουρητό συνεχίστηκε. «Πρέπει να σηκωθώ, να ετοιμαστώ και να ξεκινήσω». Κοινώς να ακολουθήσω πιστά το καθημερινό μου πρόγραμμα. Καθώς συνέχισα να μονολογώ μερικά χαμηλόφωνα «πρέπει», ρώτησα ασυναίσθητα τον εαυτό μου «όλα αυτά τα πρέπει, πρέπει να τα κάνω;». Και κάπως έτσι ξύπνησα.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, άρχισα να οδηγώ μηχανικά. Το μυαλό μου είχε κολλήσει. Άρχισαν να με κυριεύουν διάφορα ερωτήματα.
- Τι είναι τα «πρέπει» ;
- Ποιος καθορίζει τα «πρέπει»;
- Είναι τα «πρέπει» τα ίδια για όλους;
- Υπάρχει κάποιος μηχανισμός που ελέγχει αν τηρούμε τα «πρέπει»;
- Ποιος μας επιβραβεύει αν ακολουθούμε με ευλάβεια τα «πρέπει»;
- Γιατί μας ορίζουν τα «πρέπει»;
Την ίδια στιγμή άρχισαν να σχηματοποιούνται στο μυαλό μου διάφορα μικρά και μεγάλα «πρέπει» της ζωής μου, τα οποία προσπάθησα κατά καιρούς να υιοθετήσω.
Σκέφτηκα μετά να ψάξω την προέλευση του «πρέπει». Πρόκειται, λοιπόν, για το γ΄ ενικό του αρχαίου ρήματος «πρέπω» το οποίο σημαίνει διακρίνομαι, αλλά και ταιριάζω, ενώ εξίσου σημαντικό είναι το ότι έχει απρόσωπη χρήση. Αυτή η «απρόσωπη χρήση» άρχισε να στριφογυρίζει στη σκέψη μου. Πώς γίνεται αυτό το ρήμα με την «απρόσωπη χρήση», να έχει τόση ξεκάθαρη άποψη για΄μένα και να παίρνει θέση για καθετί που με αφορά προσωπικά;
Ακόμα, όμως και ως προς την ερμηνεία του, ένιωσα πως κουβαλάει ένα βάρος αβάσταχτο. Στο «πρέπει» υπάρχει μια ηθική υποχρέωση και είναι απαραίτητο να γίνει κάτι, ενώ απο την άλλη, στον βασικό αντίπαλό του, στο ρήμα «θέλω», εμπεριέχεται η επιθυμία. Έτσι, στο μυαλό όλων μας τα δύο αυτά ρήματα φαίνεται να βρίσκονται σε δύο παράλληλους δρόμους που δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ. Τα «πρέπει» και τα «θέλω».
Ήμουν έτοιμη να αποκηρύξω τα «πρέπει» που θα συναντούσα από εδώ και στο εξής στη ζωή μου. Αναζητώντας σε κείμενα κάτι επιπλέον που θα με βοηθούσε να δαιμονοποιήσω όλα τα «πρέπει» του κόσμου, έπεσα πάνω σε κάτι μαγικό που με εξημέρωσε αυτόματα και ζωγράφισε στο πρόσωπο μου ένα χαμόγελο. Κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι οι δύο παράλληλοι δρόμοι μπορούν και να συναντηθούν σε μία απέραντη, γαλήνια, δροσερή, τρικυμιώδη, ολοζώντανη θάλασσα.
Η ζωή και τα πρέπει.
του Τσαρλς Μπουκόβσκι
Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.
Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.
Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει.
Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.
Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.
Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.
Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.
Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.
Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.
Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.
Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.
………………………………………………………………………………………………………………………………
Και έτσι κάπως δειλά, αλλά και με θράσος θα συμπληρώσω με τη σειρά μου:
Πρέπει τα «πρέπει» να μην τα κάνεις όλα.
Πρέπει να κάνεις μόνο όσα πραγματικά θέλεις.
Ζήσε την κάθε μέρα σου, όχι όπως πρέπει, αλλά όπως της πρέπει.