Υπάρχουν και αυτές οι μέρες…
Που ανοίγεις τα μάτια σου και δεν έχεις όρεξη να σηκωθείς, όχι γιατί θέλεις να χουζουρέψεις λιγουλάκι, αλλά γιατί νιώθεις ότι έχεις να σκαρφαλώσεις ένα βουνό, ακόμα και αν ο δρόμος μπροστά σου είναι μια απόλυτη ευθεία.
Που όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι, αισθάνεσαι το σώμα σου βαρύ, ακόμη και αν δεν έχεις φάει τίποτα το προηγούμενο βράδυ.
Που κοιτάζοντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη, σε βλέπεις πιο άσχημη από την προηγούμενη ημέρα, ακόμη και αν εξακολουθείς να είσαι ίδια και απαράλλακτη.
Που η κίνηση στους δρόμους σου φαίνεται ακόμα πιο ανυπόφορη, ακόμη κι αν έχεις οδηγήσει μόνο ένα λεπτό παραπάνω για να φτάσεις στη δουλειά σου.
Όταν, λοιπόν, συμβαίνουν αυτά και άλλα περισσότερα τραγικά, όπως εσύ τα αντιλαμβάνεσαι εκείνες τις στιγμές, είναι προφανές ότι βασανίζεις τον εαυτό σου βιώνοντας «τις 150 αποχρώσεις του γκρι» που διαφέρουν κατά πολύ από τις υπερσεξουαλικές 50 αποχρώσεις του ίδιου χρώματος.
Οι υπόλοιπες 100 αποχρώσεις, λοιπόν, που συμπληρώνουν το γκρι πακέτο εμπεριέχουν όχι μόνο τις γνωστές 10 πληγές του Φαραώ, αλλά και νεύρα, θλίψη, θυμό, απογοήτευση, ρυτίδες, θερμίδες, μειώσεις μισθών, κουτσομπολιά, παρεξηγήσεις, μικροπρέπειες, αναβολή σχεδίων, απώλειες, εκλείψεις, ανάδρομους Ερμήδες, νέες άσπρες τρίχες, δυσπεψίες, ημικρανίες, πάσης φύσεως ασθένειες, έξοδα, εφορίες, ασφαλιστικές εισφορές, βροχές, κατακλυσμούς, υγρασίες στα ταβάνια, μέχρι και κουνούπια.
Έτσι, λόγω όλων των παραπάνω, αρχίζεις εύκολα να πιστεύεις ότι όση τερακότα κι αν βάλεις στα μάγουλά σου, το χρώμα γκρι με τις 150 αποχρώσεις του, πλέον θα κατσικωθεί μόνιμα στο πρόσωπό σου.
Κι επειδή ενός γκρι κακού, μύρια έπονται, φυσικό είναι όλα να σου φταίνε, ακόμη και ο Κοέλιο, αρχίζοντας να πιστεύεις, ότι το σύμπαν, σε καμία περίπτωση, δεν συνωμοτεί για να καταφέρεις αυτό που επιθυμείς, αλλά συνωμοτεί για να σε καταστρέψει μια για πάντα.
Ακόμη, όμως και μέσα σε αυτές τις γκρι ημέρες, μπορεί τα πράγματα να είναι πιο φωτεινά απ’ όσο φαίνονται. Ίσως κάπου στο βάθος να υπάρχει μια ηλιαχτίδα, η οποία μπορεί να μη διακρίνεται εύκολα ανάμεσα στα πολλά σύννεφα, αλλά αν κοιτάξεις βαθύτερα, είναι πολύ πιθανό να μπορέσεις να την εντοπίσεις. Ίσως να κρύβεται κάτω από τον καναπέ σου, ή μέσα στη ντουλάπα σου, στο άρωμα των σεντονιών σου, ή στις φωτογραφίες από τις διακοπές σου. Μπορεί να βρίσκεται σε ένα μήνυμα στο κινητό σου, ή σε μία αγκαλιά. Μπορεί, ακόμη, να ζει στο σπίτι σου κι εσύ να μην της έχεις δώσει ποτέ τη δέουσα προσοχή.
Ίσως, λοιπόν, αν κοιτάξεις -κοιτάξω- καλύτερα, τότε οι 150 αποχρώσεις του γκρι, αρχίσουν σιγά-σιγά να δημιουργούν έναν εμπριμέ καμβά. Και τότε, μάλλον, θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε πολλούς περισσότερους λόγους, απ’ όσους νομίζαμε, να χαμογελάμε.
Επειδή, επομένως, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να επιλέγουμε να ζούμε συνέχεια στο γκρι, το οποίο, αν το μουτζουρώσουμε κι άλλο, μόνο στο μαύρο μπορεί να μας οδηγήσει, προτείνω να ξεκινήσουμε, από σήμερα να φτιάχνουμε μία λίστα, με όλους αυτούς τους μικρούς και τους μεγάλους λόγους, που υπάρχουν κάπου στη ζωή μας και είναι ικανοί να σχεδιάσουν στο πρόσωπό μας ένα αληθινό χαμόγελο.
Για τον καθένα από εμάς, αυτοί οι λόγοι είναι, πιθανόν,διαφορετικοί. Ίσως όμως και να μοιάζουν. Αν ψάξει ο καθένας μέσα του και θα τους ανακαλύψει. Είναι, άλλωστε, βαθιά ριζωμένοι στην καρδιά μας, χαρακτηρίζουν την ύπαρξη μας και μας κάνουν ομορφότερους στην ψυχή.
Και κάπως έτσι όλο αυτό το γκρι αρχίζει να ξεθωριάζει και τα πάντα γύρω μας ξεκινούν να χρωματίζονται…
Όταν η οικογένεια σου στέκεται πλάι σου, ακόμα και αν κάποιες φορές θέλεις την ησυχία σου.
Όταν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε ακούσει, ακόμη και αν δεν συμφωνεί πάντα μαζί σου.
Όταν η κορομηλιά στο μπαλκόνι σου, μετά από δύο χρόνια καρποφορεί και τα λουλούδια που νόμιζες ότι ξεράθηκαν, ανθίζουν ξανά.
Όταν οι ιατρικές εξετάσεις των αγαπημένων σου βγαίνουν καλές και το χειρουργείο που έκανε ένας φίλος είχε επιτυχία.
Όταν ακόμα και αν έχεις δυσκολίες στη δουλειά, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε εσένα.
Όταν χαίρεσαι με την επιτυχία κάποιου άλλου, ακόμα και αν εσύ δεν είσαι μέρος της.
Όταν γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους με τους οποίους νιώθεις ότι σας συνδέουν κοινές αξίες και κοινή αισθητική.
Όταν εν μέσω καραντίνας, δεν έπαψες να χαμογελάς και βρήκες την ευκαιρία να περπατήσεις, να σιδερώσεις, να φυτέψεις, να καθαρίσεις, να μαστορέψεις.
Όταν αντιμετώπιζεις τα θέματα υγείας που σε απασχολούν με δύναμη και ψυχραιμία, ακόμη και αν φοβάσαι.
Όταν αγκαλιάζεις με τρυφερότητα τα παιδιά των αγαπημένων σου, ακόμα και αν δεν έχεις δικά σου.
Όταν αισθάνεσαι ότι οι καλοί σου φίλοι είναι παντοτινοί, είτε βρίσκονται καθημερινά στη ζωή σου, είτε όχι.
Όταν τρως το υπέροχο φαγητό της Μαμάς, βουτάς τα πόδια σου στη θάλασσα, ζητάς από τον Μπαμπά σου να σου φτιάξει ένα ράφι για τη ντουλάπα, κοιτάς τον ήλιο κατάματα, διασταυρώνεις τα πόδια σου στον καναπέ με τον άνθρωπό σου, περπατάς στο χωράφι της γιαγιά σου, ταξιδεύεις με το μυαλό και το σώμα σου, γελάς με ένα αστείο, χορεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο, τραγουδάς παράφωνα, επισκέπτεσαι το χωριό σου, διασκεδάζεις με τον αδερφό σου που χαχανίζει με ένα χαζό ανέκδοτο, ακούς τη γάτα σου να γουργουρίζει, μαγειρεύεις τις δύο συνταγές που ξέρεις, μειδιάς με ένα γλυκό σχόλιο που διάβασες, συγκινείσαι με μία ταινία, κλείνεις εισιτήρια για το θέατρο, νιώθεις θαλπωρή κοντά στην οικογένεια του συντρόφου σου, ζεις απλές ευτυχισμένες στιγμές. Όταν σου αξίζει ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι.