Θα έχω στο μυαλό μου, για πάντα, αυτήν τη σκηνή της ταινίας. Άλλωστε, ακόμη και τώρα κλαίω, σαν να βρίσκομαι στην εφηβεία, όταν την πετύχω τυχαία στην τηλεόραση. Ο ταπεινής καταγωγής, που πλέον τα κατάφερε επαγγελματικά, Ίθαν Χοκ, έξω από το σπίτι της πλούσιας και αιώνια αγαπημένης του Γκουίνεθ Πάλτροου, που έχει επιλέξει έναν άλλο σύντροφο και μια άλλη ζωή, ουρλιάζει κάτω από το παράθυρο του σπιτιού της: «Μα δεν καταλαβαίνεις πως ό,τι κάνω, το κάνω για σένα; Καταλαβαίνεις, πώς αν έχω κάτι που αξίζει μέσα μου, αυτό είσαι εσύ».
Ήταν το 1998. Με θυμάμαι στο σινεμά δίπλα στον -τότε- σύντροφό μου, ο οποίος μάλιστα ήταν η μεγαλύτερη σχέση της ζωής μου, που ξεφυσούσε βαριεστημένος με το μελό της ταινίας. Κι εγώ κάπου ανάμεσα σε έκσταση και συναισθηματική ισοπέδωση να τον κοιτώ μέσα στο σκοτάδι και να αναρωτιέμαι το «γιατί και το πώς;».
Γιατί και πώς ήταν δυνατόν ο Ίθαν- Φιν να προσπαθούσε σε μια ολόκληρη ταινία να κερδίσει την καρδιά της ξιπασμένης αγαπημένης του και ο δικός μου σύντροφος, να ονειρευόταν μόνο το «βρόμικο» της Μαβίλη και να πονούσε μόνο για το δράμα του Παναθηναϊκού, που θα ολοκλήρωνε και πάλι τη χρονιά πίσω από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό.
Σε όλη την αίθουσα άκουγες λυγμούς και αναστεναγμούς. Τα χαρτομάντιλα πήγαιναν και έρχονταν ανάμεσα στα κοριτσάκια, μέχρι τη μαγική στιγμή, όπου ο «καλός» μου, μου ζήτησε και εκείνος ένα. Πάγωσα, προς στιγμή, από ευτυχία. «Χάλια έχω γίνει με το τυρί των νάτσος», μου είπε κι εγώ γύρισα το κεφάλι μου με αποστροφή, ζητώντας σιωπηλά συγγνώμη και από τον Κάρολο Ντίκενς, που τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του καθόλου δεν είχε εκτιμήσει ο αγαπημένος μου. Κοινώς «Χαμένες Ψευδαισθήσεις», που θα έλεγε και ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ
Δέκα χρόνια αργότερα, το 2008 και πάλι στο σινεμά, βρίσκομαι αγκαζέ με ένα επόμενο έρωτα και για πολλά χρόνια αγιάτρευτο, να παρακολουθήσουμε μια ταινία κινουμένων σχεδίων. Κι εκεί που η «παιδική» ταινία ξεκινά, γίναμε μάρτυρες του υπέροχου φλερτ του ρομπότ Wall-E με την εξελιγμένη «ρομποτίνα» Εύα, που στην πορεία εξελίσσεται σε ένα υπέροχο ειδύλλιο, όπου δύο «άψυχα» αντικείμενα που δεν μιλούν, εκδηλώνουν μοναδικά συναισθήματα και ρομαντισμό, βάζοντας τα γυαλιά σε όλους εμάς τους δήθεν προηγμένους ανθρώπους. Και σε αυτήν την ταινία και βλέποντας τον γλυκούλη Wall-E να ταλαιπωρείται για να κατακτήσει την ξινούλα Εύα και να επιμένει, έκλαιγα σαν να μην υπήρχε αύριο.
Καταλάβαινα την ανάγκη της συντροφικότητας, που ένιωθε μέσα του, στα 700 χρόνια μοναξιάς, όταν η μόνη του παρηγοριά ήταν μια κασέτα με μια βιντεοσκοπημένη ρομαντική σκηνή ενός ζευγαριού ανθρώπων που πιάνονται από το χέρι. Αυτή η σκηνή είχε συγκλονίσει το Wall-E, που ευχόταν αναστενάζοντας να ζήσει κάτι αντίστοιχο. Και το θαύμα έγινε, γνωρίζοντας την δύσκολη Εύα.
Τότε πια, η ζωή του απέκτησε νόημα. Κι εκείνη, μετά από πολλά γυμνάσια, του χάρισε στο τέλος την καρδιά της. Μέσα στην σκοτεινή αίθουσα του σινεμά κοιτούσα τον δυναμικό και συνάμα αδιάφορο με την ταινία σύντροφό μου και αναρωτιόμουν, αν εκείνος θα μου κρατούσε μια μέρα την ομπρέλα για να μη βρέχομαι, όπως ο Wall-E στην «χαλασμένη και αποφορτισμένη» Εύα ή δεν θα πρόσεχε καν ό,τι έχω γίνει μούσκεμα, γιατί την ίδια στιγμή θα κοίταζε την αντανάκλαση του, στις λιμνούλες που είχαν δημιουργηθεί. Και, φυσικά, το δάκρυ έτρεχε κορόμηλο. Είχα πέσει σε τοίχο!
Καθώς τα χρόνια περνούν, και οι δεκαετίες προστίθενται χωρίς ενοχή, σκέφτομαι πού ακριβώς ζουν αυτοί οι δύο. Ο Φιν και ο Wall-E. Δεν μπορεί να είναι, μόνο, κάποιοι χαρακτήρες μυθοπλασίας. Άλλωστε, όπως όλοι λένε, αυτά είναι «σενάρια βγαλμένα από τη ζωή». Και αν, όντως, υπάρχουν, εμείς για ποιο λόγο δεν τους αναζητούμε.
Σκεπτόμενη όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, θυμάμαι τουλάχιστον τρεις άνδρες που έχω συνδεθεί, για κάποιο διάστημα, μαζί τους συναισθηματικά, που με έκαναν να νιώθω ασφαλής και μάλιστα, για πολλά χρόνια και μετά τις σχέσεις μας. Με έκαναν να πιστεύω, πως αν κάτι μου συμβεί θα τρέξουν να μου κρατήσουν αυτή την ομπρέλα για να μη βραχώ, εν αντιθέσει με σχέσεις που με έχουν κεράσει άπειρη ανασφάλεια, χωρίς λόγο και αιτία.
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι και μετά το άδοξο φινάλε μας, έχουν τρέξει με προθυμία για να μου αλλάξουν λάστιχο, με έχουν βοηθήσει στο σπίτι, που κατέρρεε από διάφορες ζημιές, μου έχουν κουβαλήσει τα ψώνια, μου έχουν κάνει παρέα, όταν ήμουν μόνη, με έχουν αφήσει να κλάψω στον ώμο τους για χαμένους έρωτες, με έχουν συμβουλεύσει, με έχουν ανεβάσει ψυχολογικά, με έχουν συνοδεύσει σε υποχρεώσεις, με έχουν ακούσει, όταν το είχα ανάγκη, μου έχουν πει γλυκές κουβέντες και είμαι σίγουρη πως αν κάτι χρειαστώ είναι πρόθυμοι να έρθουν «να καθαρίσουν».
Αυτοί οι άνδρες, που το πιθανότερο είναι να τους έχω ταλαιπωρήσει πολύ στο παρελθόν με τις παραξενιές μου, μου έχουν εκμυστηρευτεί, ότι με αγαπούν και ότι θέλουν να είμαι ευτυχισμένη. Και είμαι σίγουρη, πως όταν αυτό συμβεί, εκείνοι θα χαρούν αληθινά. Όπως κι εγώ χαίρομαι με τις ζωές τους, που έχουν προχωρήσει.
Αυτοί οι άνδρες είναι, ότι πιο κοντινό σε Wall-E υπάρχει σε άνθρωπο και μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις, πως ακόμα κι αν φτάσουν να καταστραφούν σαν το μικρό ρομπότ, δεν θα ξεχάσουν την επιθυμία να αγγίξουν τρυφερά το χέρι της δικής τους Εύας. Όσο, λοιπόν, υπάρχουν Wall-E στη ζωή, υπάρχει ακόμη αισιοδοξία.
Όσο υπάρχει ο Δημήτρης, ο Ευριπίδης και ο Ερμής, η γη θα συνεχίσει να γυρίζει. Όσο υπάρχει ο Δημήτρης, κάποιος θα με ακούσει να κλαίω για τη γιαγιά μου, όσο υπάρχει ο Ευριπίδης, κάποιος θα μου φτιάξει το ντουλάπι της κουζίνας κι όσο υπάρχει ο Ερμής, κάποιος θα μου καθαρίσει την μηχανή στο αυτοκίνητο. Όσο υπάρχουν αυτοί, θα υπάρχουν άνδρες.
Κι εφόσον υπάρχουν άνδρες, κάπου εκεί είναι κι αυτός που «μας πρέπει». Αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, για να τον αναγνωρίσουμε. Και δεν θα με πειράξει, καθόλου, αν δεν θα κάνει τα πάντα στη ζωή του για μένα, όπως η Ίθαν Χοκ για την Γκουίνεθ Πάλτροου, το μοναδικό που επιθυμώ είναι να μπορεί να μου κρατήσει εκείνη την ομπρέλα όταν χρειαστεί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ Ερμή για το σημερινό.