Έχοντας βιώσει το απόλυτο διήμερο ξενύχτι, το οποίο ξεκίνησε διασκεδάζοντας και κατέληξε δουλεύοντας, βρέθηκα χθες το βράδυ αποκαμωμένη στο κρεβάτι μου, να πραγματεύομαι διάφορα ζητήματα.
Γιατί δεν μπορώ να συνέλθω; Πότε θα κοιμηθώ, μέχρι να μην αντέχω παραπάνω ύπνο; Είναι τα ψηλά παπούτσια ένα φρικτό βασανιστήριο, που επιλέγουμε αυτοβούλως; Πότε εμφανίστηκε αυτή ρυτίδα στο μέτωπό μου; Πόση κρέμα νυκτός να βάλω, για να την «κοιμίσω»; Πώς κατάφερα στην πενθήμερη εκδρομή στην Ρόδο, να μείνω ξύπνια για πέντε ημέρες; Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε;
Και αφού στριφογύριζα κάτω από το πάπλωμα και ονειρευόμουν ένα μασάζ στις πατούσες, μου πέρασε από το μυαλό μια φευγαλέα σκέψη, που για άλλη μια φορά σχετιζόταν με τις ανθρώπινες σχέσεις.
Όπως έχουμε προαναφέρει, από την εποχή των σπηλαίων, άνδρες και γυναίκες είχαν διαχωρίσει τους ρόλους τους, εκείνος όντας ο κυνηγός και εκείνη, ούσα η συλλέκτρια. Κάτι, άλλωστε, που φαίνεται απολύτως λογικό, βάσει συνθηκών, και κοινωνιολογικών ερμηνειών.
Στις μέρες μας, βέβαια, οι ρόλοι έχουν, σχεδόν, αντιστραφεί. Η γυναίκα είναι ο κυνηγός και ο άνδρας είναι ο συλλέκτης. Αυτή, δηλαδή, αναζητά το θήραμα της –σύντροφος- και το στοχεύει ενώ αυτός, ως τουρίστας, απλά συλλέγει εμπειρίες από τη ζωή. Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα, μια επιπόλαιη επιφοίτηση, μου χτύπησε την πόρτα.Η σκέψη μου άρχισε να εξελίσσεται γραμμικά, καθώς χασμουριόμουν.
Ως προς την εποχή των σπηλαίων, οι ερευνητές έχουν καταλήξει. Ως προς το σήμερα, τόσο εμείς, όσο και οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι και κοινωνιολόγοι έχουμε κάποιες βάσιμες υποψίες. Μοιάζει να έχει συμβεί η απόλυτη «τούμπα» ανάμεσα στα δύο φύλα. Σαν, δηλαδή, την βιομηχανική επανάσταση, να ακολούθησε, κατά κάποιον τρόπο η σεξουαλική επανάσταση, η οποία ίσως να μας οδήγησε και σε επανάσταση ταυτότητας.
Αναλογίστηκα τι άραγε συνέβη πολύ μετά τα σπήλαια, την εποχή που στην χώρα μας είχαν απαντηθεί σχεδόν τα πάντα. Την εποχή που όλοι εμείς μνημονεύουμε, μην έχοντας τίποτα άλλο τόσο μεγάλο να επιδείξουμε, τα τελευταία 2.500 χιλιάδες χρόνια.
Άλλωστε, οι Αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι τοποθέτησαν τον θεμέλιο λίθο του νεότερου δυτικού πολιτισμού στην γλώσσα, την πολιτική, τη φιλοσοφία, την επιστήμη και τις τέχνες, ενδεχομένως, να είχαν στοχαστεί και πάνω στα σύγχρονα γυναικεία θέματα.
Ανάμεσα σε όλες τις αυθαίρετες σκέψεις, που είχαν κατακλύσει τον εγκέφαλό μου, άρχισα να σκέφτομαι αν υπάρχει θεία δύναμη να μου βρει μια λύση στα σχεσο-υπαρξιακά μου. Κάπου ανάμεσα σε υπερφυσικό- φυσικό, υπερβατικό- ενδοσκοπικό, πνευματικό-υλικό χώρεσα στο μυαλό μου και τους δώδεκα Θεούς του Ολύμπου.
Ας δούμε, λοιπόν, τους ξεκάθαρους ρόλους που είχαν προσδώσει στις θεότητες τους, οι Έλληνες εκείνης της εποχής, μήπως και καταλήξουμε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Και ας ξεκινήσουμε με τον Δία, τον πατέρα των Θεών και των καιρικών φαινομένων, προστάτη των ξένων και της γονιμότητας. Ο ίδιος είχε αποδειχθεί εξαιρετικά καρπερός και έσπερνε εξώγαμα για χόμπι. Γενικώς όμως, ήταν το μεγάλο αφεντικό και υπόλοιποι έντεκα σε εκείνον πήγαιναν αναγκαστικά «πάσο», μιας και είχε στα χέρια του και έναν κεραυνό. Άνδρας μάγκας, λοιπόν, λόγω εξουσίας και άπιστος.
Ακολουθεί η Θεά Ήρα, η αδερφή και σύζυγος του Θεού Δία. Ήταν προστάτιδα του γάμου και της συζυγικής πίστης. Με λίγα λόγια ήταν η Βασίλισσα θεών και ανθρώπων. Ζήλευε -με το δίκιο της- τον ατακτούλη Δία, ο οποίος την απατούσε για πλάκα και γι’ αυτό καταδίωκε τις αντίζηλές της και τα παιδιά τους, στέλνοντας φίδια και ότι άλλο εύκαιρο της βρισκόταν. Κανείς Θεός δεν τολμούσε να της φέρει αντίρρηση ή να της αντιμιλήσει, τέτοια μεγάλη φίρμα που ήταν.
Στη συνέχεια ο Θεός Ποσειδώνας, αφεντικό της θάλασσας και των ποταμών. Όπως και ο αδερφός του ο Δίας, είχε πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις και επομένως πολλά παιδιά, άλλα αναγνωρισμένα κι άλλα όχι. Επηρμένος τύπος, που το έπαιζε σκληρός με την τρίαινα που κρατούσε.
Αμέσως μετά η Δήμητρα. Θεά της γης, της γεωργίας και της γονιμότητας. Μαζί με τον Δία γέννησε την Περσεφόνη. Ήταν εξαιρετικά προστατευτική μαζί της και όταν ο Πλούτωνας, την απήγαγε, από την στεναχώρια της, έριξε σε όλη τη γη βαρύ χειμώνα, με αποτέλεσμα τα φυτά και τα ζώα να πεθαίνουν. Η Δήμητρα, εν εξάλλω, απευθύνθηκε στον Δία, ο οποίος αποφάσισε η Περσεφόνη έξι μήνες να ζει κοντά της και έξι μήνες κοντά στον άντρα της, στον Κάτω Κόσμο.
Έπειτα η Θεά Εστία, η προστάτιδα της οικογενειακής ευτυχίας, είχε ως ιερό της το κέντρο του σπιτιού. Η ίδια ήταν ορκισμένη παρθένα. Όλοι οι θεοί την σέβονταν και λέγεται ότι αυτή ήταν ο συνδετικός κρίκος, που ένωνε όλους τους θεούς. Κοινώς μια Θεά ήσυχη που δεν δημιουργούσε εντάσεις.
Ακολουθούσε η Θεά Αφροδίτη της ομορφιάς, του έρωτα και της συνουσίας. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα θεών και ανθρώπων. Παρ’ όλο που θα περίμενε κανείς να είχε για άντρα έναν όμορφο θεό, η θεά Αφροδίτη παντρεύτηκε τον Θεό Ήφαιστο, που ήταν ο πιο άσχημος από τους θεούς.
Όμως και η Θεά Αφροδίτη δεν ήταν και η πιο πιστή σύζυγος. Απατούσε τον άντρα της συχνά και η πιο διάσημη σχέση της ήταν αυτή με τον θεό Άρη.
Ο Θεός Απόλλων, ο θεός της μαντικής τέχνης, της μουσικής και του χορού, της ηθικής τάξης και της λογικής. Ήταν, επίσης, ο ομορφότερος θεός. Με ψηλή κορμοστασιά, ξανθές μπούκλες, γαλάζια μάτια και άτριχο και καλογυμνασμένο σώμα. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως ο ίδιος αντιπροσώπευε τη θηλυκή πλευρά ενός άνδρα.
Ο Θεός Άρης, ο αρχηγός της μάχης και του πολέμου. Είχε παράνομες σχέσεις με την θεά Αφροδίτη. Δεν ήταν καθόλου αγαπητός στους υπόλοιπους θεούς. Ένας άνδρας πολεμιστής, χωρίς καμία ευαισθησία.
Μετά η Άρτεμις. Η θεά της άγριας φύσης, του κυνηγιού, των ζώων και της γονιμότητας. Ήταν ακατάδεκτη προς τους άντρες, ως παρθένα και απομακρυσμένη από τους υπόλοιπους Θεούς, αφού πάντα τριγυρνούσε στα βουνά και τα δάση, ούσα αυτόνομη.
Η Αθηνά, η θεά της σοφίας, των τεχνών και του σώφρονος πολέμου. Ήταν η αγαπημένη κόρη του Δία, της έκανε όλα τα χατίρια και ποτέ δεν την τιμώρησε για κάτι. Ήταν και αυτή ορκισμένη παρθένα, γι’αυτό το λόγο ποτέ δεν είχε εραστή αν και αρκετοί την ήθελαν για γυναίκα τους. Αυτή, όμως, δεν υπέκυψε ποτέ.
Ο Ήφαιστος, ο θεός της φωτιάς, των ηφαιστείων και της μεταλλουργίας. Σε σύγκριση με τους υπόλοιπους θεούς που είχαν θειϊκή ομορφιά, αυτός ήταν ο πιο άσχημος. Όταν η Ήρα τον πρωτοαντίκρισε γεμάτη θυμό τον πέταξε από τον Όλυμπο. Έτσι ο Ήφαιστος έμεινε κουτσός για την υπόλοιπη ζωή του.
Τέλος ο Θεός Ερμής, ο αγγελιαφόρος των θεών, ψυχοπομπός, προστάτης του εμπορίου, των ταξιδιωτών αλλά και των ληστών. Κάτι, δηλαδή, σαν γενική μεταφορική.
Ολοκληρώνοντας και με τους δώδεκα βασικούς και κάνοντας έναν γρήγορο υπολογισμό, έχουμε έξι θεούς και έξι θεές. Κοινώς η απόλυτη αριθμητική ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Μέχρι εδώ είμαστε καλά. Αμέσως μετά ξεκινούν τα στερεότυπα, που τα περισσότερα κρατούν μέχρι τις μέρες μας.
Ένας άπιστος αρχηγός (Δίας). Ένας άπιστος υπαρχηγός (Ποσειδώνας). Μία παντρεμένη και ολίγον κακιά (Ήρα). Μία όμορφη, παντρεμένη, άπιστη (Αφροδίτη). Τρεις παρθένες (Εστία- Αθηνά-Άρτεμις). Ένας άσχημος, κουτσός, με ωραία γυναίκα (Ήφαιστος). Μια μάνα, τροφός (Δήμητρα). Μια σοφή ακριβοθώρητη (Αθηνά). Ένας, ολίγον, κουτσομπόλης αγγελιοφόρος (Ερμής). Ένας καλλονός καλλιτέχνης (Απόλλων) και ένας αιμοσταγής δολοφόνος (Άρης).
Και κάπου έτσι τα κλασικά στερεότυπα ολοκληρώνονται ή μήπως, τελικώς, συνεχίζονται αενάως; Άλλωστε, μας έχει περισσέψει μία θεά. Η Άρτεμις. Η κυνηγός. Μία γυναίκα, περήφανη, απαιτητική και απομακρυσμένη. Ίσως και αυτή, σαν όλες εμάς τις almost40something, ν’ αναρωτήθηκε κάποτε, που να βρίσκονται οι δυναμικοί άνδρες της προκοπής. Στον Όλυμπο δεν τους βρήκε κι έτσι άρχισε το κυνηγητό στα υπόλοιπα βουνά και δάση, ως γνήσια γυναίκα- θηρευτής. Η Άρτεμις, φαίνεται να εκπροσωπεί τη γυναίκα που δεν χρειάζεται ένα «αρσενικό» για να ολοκληρωθεί, αλλά είναι απόλυτα ανεξάρτητη.
Ίσως, λοιπόν, οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι να είχαν δώσει κάποιες απαντήσεις, επιπλέον, και σε μερικά σύγχρονα ερωτήματα, ακόμα και με έναν πιο έμμεσο τρόπο. Σκεπτόμενη λίγο πιο απλοϊκά, νομίζω, όμως, πως το κυνηγητό από τα κορίτσια είχε πλάκα μόνο στο Δημοτικό, όταν συνέβαινε στα διαλείμματα, όπου το να πιάσει ένα κορίτσι ένα αγόρι, ήταν μέγιστη κατάκτηση. Στη ζωή, όμως, ίσως θα ήταν καλύτερο να αδειάσουμε, για λίγο, το γεμιστήρα του όπλου μας και ν΄απολαύσουμε κι εμείς το κυνηγητό των άλλων.