Σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, μια γυναίκα με πολύ άσχημο χαρακτήρα, η οποία είναι ταυτοχρόνως κακιά και δύστροπη, χαρακτηρίζεται ως στρίγγλα. Σύμφωνα, όμως, με τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, η ίδια αυτή στρίγγλα θα μπορούσε άνετα να μεταμορφωθεί σε αρνάκι, αν βρισκόταν δίπλα της ο κατάλληλος άνδρας.
Αυτά υποστήριζε ο σπουδαίος συγγραφέας, κάπου στις αρχές του 1590, γράφοντας την ιστορία ενός νέου από την Βερόνα, του Πετρούκιου, οποίος παντρεύεται την μεγαλύτερη στρίγγλα της Πάντοβα, την Κατερίνα, ούτως ώστε να πάρει την προίκα της, αλλά στο τέλος φτάνει να την ερωτευτεί, αλλά και να την «εξημερώσει».
Μεταφέροντας την ιστορία του Σαίξπηρ στο 2017, παρατηρούμε πως όλο και περισσότερες στρίγγλες ζουν ανάμεσα μας, μάλλον, ελλείψει ανδρών, που θα μπορούσαν να μεριμνήσουν για την «εξημέρωση» τους.
Έστω, λοιπόν, ότι αποδέχομαι πως είμαι και εγώ μια από αυτές. Τις δύστροπες, δύσκολες και λίγο ανάποδες γυναίκες. Μία στρίγγλα, δηλαδή, με περικεφαλαία.
Και έστω, ότι η προίκα μου – πνευματική και συναισθηματική – είναι σημαντικότερης αξίας από αυτήν της Κατερίνας – την υλική- αλλά, παρ’ όλα αυτά, λόγω του ότι είμαι αφάνταστα εκνευριστική, κανείς δεν θέλει να σχετιστεί μαζί μου και, ίσως, να με παντρευτεί, σαν την Κατερίνα από την Πάντοβα.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως τρέφομαι με τις φωνές, τους καβγάδες και τα νευρά. Κάτι, όμως, που φυσικά δεν ισχύει, καθότι δεν θα με χαρακτήριζα – ακόμη και στα χειρότερα μου- τόσο διαταραγμένη. Στην πραγματικότητα, αγαπώ την αυτονομία μου, έχω εμπεριστατωμένη άποψη και ενδεχομένως να είμαι και ολίγον απόλυτη.
Πού είναι, όμως, ο Πετρούκιος- που μου αντιστοιχεί – ο οποίος τυράννησε την Κατερίνα, μέχρι να του είναι πια πλήρως υποταγμένη, μη δίνοντας σημασία στον δύσκολο χαρακτήρα της -αν αποδεχθούμε, βέβαια, πως κι εγώ έχω ένα αντίστοιχο προφίλ με την ηρωίδα του Σαίξπηρ;
Μήπως, πλέον, στην σύγχρονη εποχή οι άνδρες τυραννούν τις Κατερίνες, χωρίς να έχουν κάποιον ιδιαίτερο στόχο ως προς εκείνες και μήπως, τελικώς, όλες εμείς οι Κατερίνες, αναζητούμε άνδρες που δεν μπορούν κατά βάθος να μας «εξημερώσουν»;
Μήπως θα έπρεπε να επιτρέψουμε στους δυναμικούς χαρακτήρες μας να ξαποστάσουν και να αποδεχθούμε μια κατάπαυση πυρών;
Και, φυσικά, δεν μιλώ για μια πλήρη υποταγή. Δεν εννοώ, φυσικά, τον εξαναγκασμό, ούτε την επιβολή. Αναφέρομαι στη δημιουργία μιας αμφίδρομης εμπιστοσύνης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μία γυναίκα, αλλά και στη διαμόρφωση μίας υπεύθυνης στάσης εκείνου που μας επιθυμεί να μας «εξημερώσει».
Κάπως σαν αυτό που περιέγραφε η αλεπού στον Μικρό Πρίγκιπα, του Σαιντ- Εξυπερύ:
«-Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη…
-Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας.
-Είμαι τόσο λυπημένος …
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
-Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
-Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
(….)
-Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
-Δημιουργώ δεσμούς;
-Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο».
Υπό αυτή την έννοια, αποδέχομαι πλήρως την ανάγκη, η οποία πηγάζει από μέσα μου και αναζητά εκείνον που θα με «μεταμορφώσει» σε αρνάκι, παρ’ όλο που με μια πρώτη ανάγνωση, δεν είναι και τόσο σαφές, για να το αντιληφθεί κάποιος. Αναζητώ όμως, όπως πολλές άλλες γυναίκες, τον άνδρα που μπορεί να δημιουργήσει ουσιαστικούς δεσμούς και να είναι πιστός σε αυτούς. Επιθυμώ εκείνον που θα με πείσει, πως δεν χρειάζεται να υποδύομαι, ανεάως, την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα.
Οι ειδικοί, άλλωστε, υποστηρίζουν, ότι εισπράττουμε από τους άλλους την συμπεριφορά που ανεχόμαστε. Άρα αν θέσουμε από την αρχή τα όρια μας, ως προς την συμπεριφορές που μπορούμε να δεχθούμε, στο μέλλον οι άνδρες που μας περιτριγυρίζουν θα κατανοήσουν σιγά-σιγά πώς επιθυμούμε να μας αντιμετωπίζουν.
Θα πρέπει, όμως, να εξηγήσουμε το σκεπτικό μας πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό, μακριά από ψυχολογικές και συναισθηματικές φορτίσεις. Τι ακριβώς επιθυμούμε;
Αν αυτό που επιθυμούμε είναι να συναντήσουμε έναν Πετρούκιο, ο οποίος θα μας απαλλάξει από τα πολεμοχαρή χαρακτηριστικά μας, γιατί συναναστρεφόμαστε άνδρες φοβικούς με τους μπαμπούλες, που κρύβουν μέσα τους, όντες αδύναμοι να «εξημερώσουν» την ίδια τους τη ζωή;
Κι από την άλλη, ποιος είπε πώς μόνο ένας θηριοδαμαστής θα μπορούσε να επιβιώσει δίπλα μας;
Στην πραγματικότητα το μόνο που ονειρευόμαστε είναι, να αφήσουμε τις όποιες ύαινες να κοιμούνται μέσα μας και εμείς να γουργουρίσουμε σαν χνουδωτές γάτες, απολαμβάνοντας τ’ αμέτρητα χάδια, έχοντας κρυμμένα τα νύχια μας, έως ότου προκύψει ουσιαστική ανάγκη.