Ίσως ο συγκεκριμένος παραποιημένος τίτλος να ταιριάζει περισσότερο σε άλλου τύπου άρθρα, όπως: «τα τέλεια μπράτσα και πως να τα αποκτήσετε» ή «οι τέλειοι γλουτοί και πώς θα γίνουν δικοί σας», όμως στην πραγματικότητα το θέμα των deadlines είναι ίσως το σημαντικότερο που απασχολεί τη σύγχρονη almost40something.
Αναλογιστείτε, λοιπόν, πόσα deadlines έχετε βάλει στη ζωή σας και φυσικά τα έχετε ξεπεράσει; Άλλωστε αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια…
Όταν ήμασταν μικρές, τα deadlines, αν και φαίνονταν δυσβάσταχτα, ήταν μάλλον παιδαριώδη: « Αν δεν έχεις καθαρίσει το δωμάτιο σου σε δέκα λεπτά, μην περιμένεις να παίξεις με τον Κωστάκη». Τότε, αυτή η φράση μπορεί να φάνταζε στα αυτιά μας, ως τεράστια απειλή και η πιθανή απαγόρευση συνύπαρξης με τον Κωστάκη να μας κινητοποιούσε. Κι έτσι, στο τέλος η Bibi-Bo να έμπαινε στη θέση της.
Αργότερα, βέβαια, τα deadlines σοβάρεψαν και εν μέρει σχετίζονταν με ισχυρότερες απειλές: «Αν η εργασία σας στο μάθημα Εισαγωγή στην Κοινωνική Θεωρία και Έρευνα δεν παραδοθεί εντός 20 ημερών, ξεχάστε την εξεταστική». Σε εκείνη την περίπτωση την δέκατη ένατη ημέρα αγωνιούσες να ξεκινήσεις και να ολοκληρώσεις, ταυτοχρόνως, την εργασία, ξεκινώντας από την προσπάθεια να κατανοήσεις τις άγνωστες λέξεις που χόρευαν μπροστά σου, όπως Κοινωνική Θεωρία και Έρευνα.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα και στα deadlines που μας κυνηγούν: ΦΠΑ, ασφάλειες, τέλη κυκλοφορίας, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Κοινόχρηστα, Ενοίκιο και άλλα πολλά, που συνήθως εμφανίζονται πάντα τη λάθος στιγμή. Και άντε να τα βάλεις σε μία υποτυπώδη σειρά. Πράγμα σχεδόν αδύνατο. Αλλά τέλος πάντων, θα προσπαθήσεις, όπως το έκανες πάντα. Με όλες τις αντίξοες προθεσμίες και δυσκολίες που πρέπει να υπερκεράσεις. Οπότε διαφαίνεται, πως πάντα κάποιος σου έθετε τα deadlines και εσύ, με απόλυτη συνέπεια, έβαζες τα δυνατά σου να τα καταφέρεις.
Τι γίνετε όμως με τα deadlines που θέτεις εσύ στις σχέσεις σου; Τι ακριβώς συμβαίνει και μονίμως μεταφέρονται; Γιατί οι ενδεχόμενες απειλές δεν πιάνουν ποτέ των ποτών;
Κι ενώ ξεκινάς με τις καλύτερες προθέσεις και είσαι σίγουρη πως έχεις απόλυτο δίκιο να διεκδικείς- έστω και εκβιαστικά τα «θέλω» σου, βρίσκεσαι αντί να έχεις κέρδος με το deadline που έθεσες, να βρίσκεσαι dead και στα πατώματα.
Τι ακριβώς συμβαίνει με τους άντρες και φαίνεται πως δεν καταλαβαίνουν καθόλου την έννοια του deadline και μοιάζει σαν να μην την σέβονται; Και γιατί φτάνει η μέρα που βάζεις κι εσύ το δικό σου deadline, το οποίο μεταφέρεις από μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, από μήνα σε μήνα;
Μήπως όλη αυτή την πονεμένη ιστορία πρέπει να την δούμε από την αρχή; Γιατί εμείς βάζουμε deadlines; Μήπως επειδή εξ’ αρχής φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαρες για το τι επιθυμούμε στη ζωή μας; Μήπως γιατί δεν θέλουμε να φανούμε φορτικές, αλλά να επιβραβευτούμε ως ανώτερες όλου του ανδρικού σύμπαντος;
Μήπως αυτή η υπέρμετρη κατανόηση σε όλους αυτούς που αρνούνται να μεγαλώσουν -και που το μόνο deadline που κατανοούν είναι η ώρα που «κλείνει» η δυνατότητα στοιχήματος των ποδοσφαιρικών και μπασκετικών αγώνων- μας έχει οδηγήσει στο απόλυτο σχεσιακό αδιέξοδο.
Σκεπτόμενη τα πόσα deadlines έχω θέσει στον εαυτό μου και στις σχέσεις μου, καταλήγω πως κάποιες φορές μπορεί να έχω υπάρξει τουλάχιστον γραφική. Τα deadlines, άλλωστε, προς το άλλο φύλο είναι, μάλλον, αστεία και σπάνια κάποιος θα τα αποδεχθεί κατ’ ανάγκη.
Από την άλλη, τα δικά μου deadlines, δεν είναι καθόλου κωμικά, εφόσον σχετίζονται με τα όρια που επιθυμώ να θέσω στη ζωή μας. Και επιτέλους πρέπει να τα θέσω. Τι, δηλαδή, επιθυμώ, τι επιτρέπω και τι με κάνει ευτυχισμένη. Θα πρέπει, έστω και τώρα, όλες μας οι almost40something να σταματήσουμε να είμαστε παρούσες, εκεί που η απουσία έχει μετατραπεί σε καθημερινότητα.
Βέβαια, ίσως τα deadlines που θέτουμε, να συνδέονται και κάτι μέσα μας πολύ πιο καλά κρυμμένο. Ίσως σχετίζονται με ένα δικό μας φόβο, της οποιασδήποτε εξέλιξης και δέσμευσης. Ίσως συνδέονται με τη δική μας ανασφάλεια και αγωνία. Ή ίσως ακόμα ενδόμυχα να βολευόμαστε με αυτόν που απέτυχε στο deadline μας και μας άφησε στην ησυχία μας.
Οπότε, ας σκεφτούμε τι σημαίνει πραγματικά ένα deadline. Δεν είναι σίγουρα μια καταναγκαστική δράση. Δεν είναι σίγουρα η χρονική προθεσμία που λήγει. Είναι το ξεκαθάρισμα μέσα μας των συναισθημάτων και επανατοποθέτηση τους σε μια σειρά.
Ας αφήσουμε τα deadlines στην άκρη για δυσοίωνες οικονομικές ειδήσεις, όπως το ότι «Η Ελλάδα πιθανότατα θα χάσει το deadline για την επίτευξη μιας συμφωνίας με τους πιστωτές» και ας καταλήξουμε σε συμφωνία πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας θέτοντας τα όρια μας, χωρίς δανεικά «θέλω».