Τι ακριβώς θέλεις να είσαι στη ζωή σου; Πρωταγωνίστρια ή κομπάρσος;

Ας ξεκινήσουμε κάπως εορταστικά και ας πατήσουμε, αν χρειαστεί, τα γκάζια σιγά-σιγά. Κατ’ αρχάς καλή μας χρονιά και όλα όσα επιθυμούμε ας μπουν επιτέλους σε σειρά και ας αρχίσουν να πραγματοποιούνται, εν αντιθέσει με παρόμοια ζητούμενα ετών του παρελθόντος. Είμαστε, πλέον, αρκετά μεγάλα κορίτσια για να γνωρίζουμε τι ακριβώς θέλουμε και ταυτοχρόνως  ακόμα μικρά για να απολαμβάνουμε τη ζωή με διάθεση παιδικού πάρτι.

Άλλωστε, το 2017 μπήκε δυναμικά και ζητά από εμάς να αντιμετωπίσουμε πολλά και διαφορετικής θεματολογίας ζητήματα: λιτότητα, αυξήσεις στα καύσιμα, τον καφέ, το ειδικό τέλος στη σταθερή τηλεφωνία, τα συναινετικά διαζύγια που θα αυξηθούν, μιας και θα εκδίδονται ακόμη πιο γρήγορα, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό τοπίο, αλλά και τον–αξιαγάπητο κατα τ’ άλλα- Άγιο Βασίλη που υπάρχει περίπτωση να έκανε λάθος στα κουδούνια της πολυκατοικίας και να παρέδωσε τον τέλειο άνδρα- υπερδώρο που ζήτησα προ ημερών, στην κα. Μαίρη στο διπλανό διαμέρισμα.

Η νέα χρονιά δεν θα είναι όμως, απαραιτήτως, δυσοίωνη. Μας καλωσόρισε, αν ήμασταν λίγο τυχεροί, αγκαλιά με τους αγαπημένους μας, να γελάμε και να ανταλλάσσουμε φιλιά. Μας βρήκε να πεισμώνουμε με την μιζέρια και να αποφασίζουμε πως μόνο με αισιοδοξες σκέψεις και δυναμικές πράξεις θα τα καταφέρουμε.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά φύτρωσε στο κεφάλι μου ανήμερα την Πρωτοχρονιά μια νέα θεωρία. Ας αποφασίσουμε, όλοι μας, για το νέο έτος, ποιος ακριβώς θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στην ταινία της ζωής μας, που το σενάριό της το γράφουμε μόνο εμείς. Επιθυμούμε να είμαστε πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι; Και δεν εννοώ, φυσικά, πως είναι αναγκαίο να έχουμε πάντα- σώνει και καλά- τον πρώτο ρόλο στις εξελίξεις που τρέχουν.

Στη κανονική ζωή μπορούμε άλλες φορές να ηγούμαστε και άλλες φορές να επιλέγουμε να ακολουθήσουμε αυτούς που ηγούνται. Και οι δύο περιπτώσεις είναι μία χαρά. Δεν υπάρχει κανένας, απολύτως, λόγος να σηκώνουμε τη σημαία της επανάστασης και να προσποιούμαστε, συνεχώς, τον Κολοκοτρώνη.

Μπορούμε να είμαστε «κι έτσι και αλλιώς». Όπως, άλλωστε, πράττουμε και όταν απολαμβάνουμε ένα φαγητό. Είτε αυτό είναι ένα πιάτο gourmet, είτε είναι junk food. Και τα δύο διαφορετικά είδη είναι καλοδεχούμενα και με τις σωστές αναλογίες, μας προκαλούν μέγιστη ευφορία.

Τα πράγματα, όμως, μπερδεύονται, κάπως, όταν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος μας στη δική μας ζωή. Στις αποφάσεις μας. Δεν μπορεί από τη μία να διεκδικούμε να έχουμε τον πρώτο ρόλο, έχοντας άποψη για τα πάντα, να θέλουμε να πατάμε στα πόδια μας, να γνωρίζουμε τι μας κάνει χαρούμενες και τελικώς, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, να γινόμαστε ετερόφωτοι κομπάρσοι.

Δεν είναι λογικό, από τη μία, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και από την άλλη να μη θέτουμε τα όρια μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως, για παράδειγμα, σε ένα παιδί ξεκαθαρίζουμε  εξ’ αρχής πως «αυτό εγώ δεν το επιτρέπω» θα πρέπει να μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στην οικογένεια μας, τη δουλειά μας, τους φίλους, αλλά και τους συντρόφους μας. Να θέσουμε, δηλαδή, από την αρχή τα όρια μας μέσα στα οποία θα ζήσουμε ευτυχισμένες.

Συζητώντας τις τελευταίες ημέρες με τις φίλες μου, που οι περισσότερες είναι παντρεμένες με ένα-δύο-τρία παιδιά και οι πολύ λιγότερες είναι ανύπαντρες, καταλήγουμε πως αυτά τα όρια βοηθούν στο να προχωράμε και να εξελισσόμαστε σε όλους τους τομείς. Ένας σύντροφος, για παράδειγμα, ο οποίος είναι απότομος και ερειστικός, δεν αξίζει την αγάπη μας. Ένας εργοδότης που δεν μας εκτιμά, δεν είναι άξιος της δικής μας εκτίμησης.

Το θέμα, βέβαια, είναι πως κι εμείς, ίσως λόγω ανασφάλειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης, δείχνουμε να μην μπορούμε να στηρίξουμε τα «θέλω» μας. Μία γυναίκα που γνωρίζει τι ζητά από τη ζωή, δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις που την υποτιμούν. Δεν μπορεί από πρωταγωνίστρια να γίνεται κομπάρσος και να επιτρέπει αρνητικές συμπεριφορές. Πρέπει να αποζητά τον σεβασμό και να τον βιώνει. Πρέπει να είναι ήρεμη να ανθίσει και όχι να ζητιανεύει μια γλυκιά κουβέντα για να ποτιστεί.

Στην περίπτωση των σχέσεων, η φίλη μου η Ναυσικά, μου είχε πει πριν από χρόνια, σχολιάζοντας κάποιους άνδρες και τη στάση τους στη ζωή, πως «κάτι τέτοιους εγώ τους έχω για breakfast». Θυμάμαι, γελούσαμε ατελείωτα με την φράση αυτή, αλλά ήμασταν όμως και είκοσι χρόνια νεότερες. Πλέον, πιστεύω πως αντί για πρωινό, κάποιοι άνδρες μπορούν να κάνουν το στομάχι μας κόμπο που να μοιάζει περισσότερο με Πασχαλινό κοκορέτσι, παρά με αβγά benedict. Όμως ακόμα και σε αυτούς είναι δική μας υποχρέωση να εξηγήσουμε ήρεμα και ξεκάθαρα, τι έχουμε ανάγκη.

Κατά καιρούς, σκεπτόμενη κάποιες σχέσεις μου σαν να ήταν σενάρια από ταινίες στο σινεμά, συνειδητοποιώ με θλίψη πως θα είχαν, δυστυχώς, αναμενόμενη πλοκή. Θα ήταν από αυτά τα έργα που οι θεατές, ναι μεν συγκινούνται λίγο και χαζογελούν, αλλά στο τέλος βαριούνται και ξεστομίζουν ατάκες του τύπου: «Δεν επιλέγαμε να δούμε καλύτερα το Star Wars, αντί να βλέπουμε ένα ζευγάρι που ζει πιο ξενέρωτες και προβλέψιμες στιγμές από αυτές στις ταινίες του Χιου Γκραντ». Με τρόμο, λοιπόν, η ζωή μου να θυμίζει τέτοια γλυκανάλατη ρομαντική κομεντί με κριτική 1,5 αστέρι, θα πάρω επιτέλους την πρωτοβουλία να πρωταγωνιστήσω στην δική μου ταινία ζωής μέχρι το φινάλε, όπως θεωρώ πως μου αξίζει.

Τελειώνοντας και αφού θα υποστηρίξω μέχρι τελευταίας ρανίδος την αξιοπρέπεια μου, σκέφτομαι πολύ σοβαρά απόψε –και αφού ανέλυσα όλα τα παραπάνω- να καλέσω τηλεφωνικά το μέντιουμ Λέλα Κορυδαλλού, γιατί όπως είδα χθες βράδυ σε διαφήμιση, σε «τριτοτέταρτο» κανάλι, μπορεί και να μου δώσει μια πιο επιστημονική άποψη για τα θέματα που με απασχολούν: «Ανησυχείς για το μέλλον σου; Χρειάζεσαι απαντήσεις- λύσεις; Η Λέλα Κορυδαλλού γνωρίζει και είναι δίπλα σου». Να είναι καλά, λοιπόν, η κα. Λέλα που θέλει να με βγάλει από τη δύσκολη θέση να ταλαιπωρηθώ βάζοντας τα θέματα μου σε μια σειρά. Να είμαι καλά, όμως, κι εγώ που δεν θυμάμαι το τηλέφωνο της και τελικώς θα κάτσω να σκεφτώ για μένα.