Όπως υποστηρίζουμε όλες οι γυναίκες του πλανήτη, η λίστα που περιλαμβάνει όλα όσα μας «ανεβάζουν» στους άνδρες, είναι εκτενής. Ίσως σε κάποιες λεπτομέρειες να διαφέρει, ως προς την ιεράρχηση της, από γυναίκα σε γυναίκα, αλλά οι βασικές δομές της είναι ίδιες και απαράλλακτες.
Συνεχίζοντας, λοιπόν και παραθέτοντας αληθινά στοιχεία, αποφάσισα να την ενημερώσω, με απότερο σκοπό να διευρύνω τους ορίζοντες των ανδρών, δίνοντας τους- στο πιάτο- τα επιθυμητά χαρακτηριστικά του αρσενικού-πρότυπο:
- Ο άνδρας ο σωστός εκτιμά αυτά που κάνουμε για εκείνον, τα όποια θυμίζουν αρκετές φορές τους 12 άθλους του Ηρακλή, με επιπλέον βαθμό δυσκολίας.
Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου και έχοντας σώας τας φρένας, έχω ξύσει ταβάνια σε μπάνιο που κατέρρεε, έχω ταξιδέψει 12 ώρες με ΚΤΕΛ, με σκοπό να κάνω μια μικρή έκπληξη, έχω πουλήσει παυσίπονα και γάζες σε εφημερία, έχω απαντήσει σε γραπτές συνεντεύξεις, ως επαγγελματίας άσχετου αντικειμένου από το δικό μου, έχω αγοράσει-κουβαλήσει-μεταφέρει- συναρμολογήσει, αντ’ αυτού, έπιπλα από το ΙΚΕΑ και έχω χρησιμοποιήσει Black and Decker για να τοποθετήσω κουρτινόξυλα στο σπίτι, γκρεμίζοντας και λίγο τοίχο, κάτι που συχνά-πυκνά μου θύμιζε, χαριτολογώντας, ο καλός μου. Μάλιστα, μία φορά, για τον ίδιο άνθρωπο, κουβάλησα στην πλάτη, από τις σκάλες, ένα ξύλινο τραπέζι βεράντας με τέσσερις αντίστοιχες καρέκλες, ούτως ώστε να τις χαρεί εκείνος, μόλις θα επέστρεφε από τη δουλεία. Η αντίδραση του, όμως, ήταν άχρωμη και άοσμη σαν να έβλεπε μπροστά του έναν ανεπιθύμητο γνωστό του, ο οποίος του ζητούσε δανεικά. Εισέπραξα ένα μεγαλειώδες: «Τι τα ανέβασες μόνη σου; Ας με περίμενες. Οριακά, πάντως, χωράνε στο μπαλκόνι» και αποδέχθηκα, μερικώς, ικανοποιημένη το αυχενικό που μόλις είχα αποκτήσει.
Από αυτά και από άλλα, έχω καταλήξει, λοιπόν, πως σε κάποιες από εμάς αρέσει να φλερτάρουμε με την ταλαιπωρία και να γινόμαστε θυσία, αναλαμβάνοντας, ταυτοχρόνως, τον ρόλο της συντρόφου, της μαμάς και της manager.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως ονειρευόμαστε την ημέρα που θα ακούσουμε να μας τραγουδά: «Γιατί `σαι η αλήθεια μεσ’ στην ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μου η ξαστεριά και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη εσύ, τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή; »
- Ο άνδρας ο σωστός δεν αηδιάζει με τα παιδιά των φίλων μας, σαν να ανησυχεί πως θα τον κολλήσουν ψείρες και δεν ανακατεύεται, εσωτερικώς, στη θέα της αξιολάτρευτης γάτας μας.
Έχω συναναστραφεί άνδρες, που αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε ανήλικο βρεθεί στο δρόμο τους σαν τον ιό της πανούκλας. Όσο πιο μικρό σε ηλικία είναι, τόσο πιο επικίνδυνο. Το φαντάζονται σαν την κούκλα του σατανά, τον Τσάκι, να τους τεμαχίζει σε φέτες και να τους αποκόβει τα γεννητικά όργανα. Τα μικρά παιδιά παρομοιάζονται στο μυαλό τους, με φορείς μικροβίων, εστίες μολύνσεως και αποθήκες βρωμιάς. Η δε συναναστροφή με αυτά ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού, εφόσον ανησυχούν πως, ενδεχομένως, θα γίνουν πατέρες και μόνο δια της επαφής.
Από την πλευρά μου, πάλι, εγώ, είμαι θαυμάστρια των λιλιπούτιων τεράτων και χαίρομαι να περνώ χρόνο μαζί τους, κάνοντας άπειρες μπούρδες. Και η αιτία, ίσως, να είναι διπλή. Από τη μία, το γεγονός ότι μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους, με βοηθά στο να νιώθω πως δεν μεγαλώνω και από την άλλη, απολαμβάνοντας τις αγκαλιές των πιτσιρικιών, ξεγελάω την επιθυμία μου, κάποια μέρα, να γίνω κι εγώ μητέρα.
Και ανάμεσα στις διάφορες υπάρξεις μικρού μεγέθους, οι περισσότεροι άνδρες αγανακτούν και με τις γάτες, που κατοικοεδρεύουν στα περισσότερα σπίτια των almost40something. Άλλοι έχουν αλλεργία σε αυτές, άλλοι αντιπάθεια και άλλοι, απλώς, αδιαφορούν. Δεν τους αναγνωρίζουν το μεγαλείο της προσφοράς τους. Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό το τόσο ανεξάρτητο κατοικίδιο, που μας χαρίζει τα χάδια του, όποτε εκείνο επιθυμεί, καταλαμβάνει την διπλανή θέση στο κρεβάτι μας όταν εκείνοι είναι απόντες άθελα τους ή ηθελημένα. Και έστω έτσι, με τη βοήθεια ενός μικρού χνουδωτού ζωντανού, βρισκόμαστε σε κατάσταση εσωτερικής ισορροπίας και δεν βγάζουμε τα νύχια μας σε αυτούς.
- Ο άνδρας ο σωστός, είναι Gentleman και κρατά ημερολόγιο για να θυμάται τους εορτασμούς, τις επετείους και οτιδήποτε άλλο θεωρείται, εντελώς, ασήμαντο για τον αρσενικό πληθυσμό της Γης .
Έχω συναντήσει πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις στη ζωή μου. Η καριέρα μου ως σύντροφος, θα έλεγα, πως ξεκίνησε με τις πιο ευοίωνες προβλέψεις. Η ζωή, όμως, στη συνέχεια μου «τα έφερε» διαφορετικά. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, βρέθηκα στη Νέα Υόρκη να επισκέπτομαι τους θείους μου. Συμπτωματικά, το ταξίδι εκείνο συνέπεσε και με τα γενέθλιά μου. Και ναι, ό,τι θα μπορούσα να ονειρευτώ τότε, συνέβη. Ο πιτσιρικάς «φίλος» μου, έστειλε ένα καλάθι με λουλούδια για την αφεντιά μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα όσα έβλεπα εκείνη την περίοδο στο σινεμά, μπορούσαν, τελικώς, να συμβούν. Η χαρά και η ικανοποίησή μου έφταναν ως τον ουρανό. Αργότερα έμαθα, πως τα λεφτά για τα άνθη, τα είχε δανειστεί από έναν γείτονα του και υποθέτω μετά από τουλάχιστον 20 χρόνια, θα εξακολουθεί να του τα χρωστάει. Αυτό, βέβαια, δεν υποτιμά την αξία της πράξης εκείνου του νεαρού άνδρα. Η ιστορία με τα λουλούδια συνεχίστηκε και με τον επόμενο σύντροφο των νεανικών χρόνων μου. Η μία ανθοδέσμη διαδεχόταν την άλλη.
Έκτοτε και καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι προσφορές περιορίστηκαν. Ο ένας σύντροφος δεν προλάβαινε να μου πάρει δώρο για τα γενέθλια μου, επειδή έπαιζε τάβλι με τους φίλους του, ο άλλος ναι μεν μου έφερνε δώρα, αλλά μου τα έβγαζε από τη μύτη με την καταδυναστευτική συμπεριφορά του. Ένας άνδρας μου έλεγε πως δεν πιστεύει στους προκατασκευασμένους και καταναγκαστικούς εορτασμούς και τέλος ένας άλλος μου εξήγησε πως μισεί τα γλέντια και όλα τα συμπαρομαρτούντα, προτιμώντας να πέσει για ύπνο νωρίς, παρά να αναγκαστεί να βιώσει την «γελοία» στιγμή της αλλαγής του χρόνου.
Και εγώ κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, να θεωρώ ημέρα γιορτής, ακόμη και την αλλαγή της ώρας την Άνοιξη, να χοροπηδάω με τα μπαλόνια και τα πυροτεχνήματα όπου τα συναντώ και να καταπιέζω μια φωνούλα μέσα μου, που θα ήθελε να ουρλιάξει «Θέλω ένα δώρο!».
Πλέον αντιλαμβάνομαι, πως η ζωή είναι πιο απλή απ’ όσο νομίζουμε και αν το καταλάβουμε όλοι μας νωρίς, θα περάσουμε ζάχαρη. Και είναι βέβαιο πως οι άρρενες που επιθυμούν να απολαύσουν, ωσάν να είναι Πασάδες, έναν βίο ανθόσπαρτο, αρκεί μόνο να ξεκινήσουν από σήμερα να νταντεύουν τα κοριτσάκια τους.
Με αυτά και με αυτά, το πόνημα μου για τον «άνδρα τον σωστό» έχει ήδη φτάσει τα δύο μέρη και σίγουρα θα μπορούσε να γεμίσει δύο τόμους, αλλά θα αρκεστώ σε ένα τρίτο κεφάλαιο. Έπεται σύντομα συνέχεια…