Κλείνοντας με το τρίτο κεφάλαιο που περιλαμβάνει τα γνωρίσματα του ιδανικού άνδρα, σύμφωνα με έρευνες και βαθυστόχαστη παρατήρηση, καταλήγω πως όσο σύνθετα μπορεί να ακούγονται όλα αυτά σε κάποιους, τόσο πιο απλά είναι. Άλλωστε, η αγάπη είναι αυτή που αναζητούμε όλοι και για χάρη της, μπορούμε να συμβιβαστούμε στην διαφορετικότητα του άλλου. Δεν θα πρέπει όμως να κάνουμε εκπτώσεις και εκποιήσεις συναισθημάτων. Όπως πολύ εύστοχα, έλεγε και ο Λόρδος Βύρων: «Μισώ οτιδήποτε δεν είναι τέλεια αμοιβαίο». Κι έτσι είναι. Η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί.
Οπότε, ολοκληρώνοντας, πλέον, τις σκέψεις μου σε σχέση με τους άνδρες, καταλήγω στα εξής:
- Ο άνδρας ο σωστός αγαπά τις φίλες μας και υποκλίνεται στο μεγαλείο τους.
Εξαιρετικά σημαντικό και αδιαπραγμάτευτο. Οι φίλες μας είναι το ίδιο σημαντικές με την οικογένειά μας. Είναι οι άνθρωποί μας. Είναι αυτές που έχουμε επιλέξει να μοιραζόμαστε τη ζωή μας. Είναι οι αδερφές μας. Αποτελούν για εμάς το απόλυτο στήριγμα. Εγώ, λοιπόν, θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό σε αυτόν τον τομέα. Ειλικρινά χαίρομαι για τις υπέροχες φίλες μου. Με τις οποίες έχω γελάσει ατελείωτα, έχω κλάψει για σοβαρούς και ασόβαρους λόγους, έχω χαρεί με τις χαρές τους, έχω λιώσει από συγκίνηση στις γέννες τους, έχω κουμπαριάσει μαζί τους ποικιλοτρόπως, έχω χορέψει, μπουρδολογήσει, ξενυχτίσει, γλεντήσει, ερωτευτεί, ταξιδέψει, γκρινιάξει.
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, ο σύντροφός μου θα πρέπει να τις εκτιμά. Να κατανοεί το σημαντικό ρόλο που παίζουν στη ζωή μου και να τις αντιμετωπίζει με τον σεβασμό που τους πρέπει. Άλλωστε, ουδέποτε οι φίλες μου στάθηκαν εμπόδιο στις σχέσεις μου. Τουναντίον τις στήριξαν, ακόμη κι αυτές που έβλεπαν ότι «στραβά αρμενίζουν». Το μόνο, ελάχιστό, που μπορώ να τους καταλογίσω είναι, πως στην προσπάθεια τους να με αποκαταστήσουν, έχω παρατηρήσει, ό,τι δεν έχουν ιδιαίτερο ταλέντο με τα προξενιά.
- Ο άνδρας ο σωστός συναναστρέφεται την οικογένειά μας, χωρίς να φοβάται, πως θα του πιει το αίμα στα κρυστάλλινα ποτήρια της γιαγιάς κι από την άλλη, σέβεται τα παντελόνια που φορά, αν και εφόσον γνωρίσει τους γονείς μας.
Ως οικογένεια χαρακτηριζόμαστε από το ανεπτυγμένο αίσθημα φιλοξενίας. Οι γονείς μου, αν και δεν υπήρξαν οι πιο προοδευτικοί άνθρωποι, έμαθαν να καλωσορίζουν, να ταΐζουν, να προσφέρουν δώρα και να κοιμίζουν τους συντρόφους, που κατά καιρούς παρουσίαζα ως άντρες της ζωής μου. Ποτέ δεν υπήρξαν πιεστικοί, φορτικοί και ενοχλητικοί. Το επιπλέον πιάτο στο τραπέζι, έμπαινε μια ειλικρινή χαρά. Άλλωστε, επιθυμούσαν η κορούλα τους να είναι ευτυχισμένη.
Παρ’ όλα αυτά έχει μείνει παροιμιώδης η φράση του Μπαμπά μου, όταν σε ηλικία δεκατριών ετών μας επισκέφτηκε στο εξοχικό μας για μερικές ώρες, ένας «αγαπημένος» συμμαθητής: «Αυτός ο Ντίνος Τέλος άνοιξε την πόρτα στο σπίτι αυτό και από τότε δεν έκλεισε ποτέ». Είμαι σίγουρη, πως κάπου μέσα του ο Μπαμπάς μου, εύχεται κάποιος να την κλείσει αυτήν την πόρτα οριστικά.
Στην ίδια λογική και εγώ έχω υπάρξει γλυκιά, ευγενική, πρόσχαρη, περιποιητική με όλες τις Μαμάδες που έχω συναντήσει στη ζωή μου, με αποτέλεσμα κάποιες από αυτές να μου στέλνουν ακόμη ευχές στη γιορτή μου, εν αγνοία των κανακάρηδων τους. Για μερικές έχω υπάρξει, σίγουρα, μια καλή νύφη. Μόνο μία φορά ένιωσα το βλέμμα της Τασσώς Καββαδία να με περιεργάζεται σκεπτόμενη με ποιο τρόπο θα με εξοντώσει. Και το κατάφερε, φυσικά, με συνοπτικές διαδικασίες.
Στο πλαίσιο της ευγενούς συνεργασίας ανάμεσα σε συντρόφους και οικογένειες, θεωρώ πως είναι σημαντικό να υπάρχουμε στη ζωή των αγαπημένων μας και ως προς τις οικογένειές τους. Όπως και να το κάνουμε, θα πρέπει να στηρίζουν την επιλογή τους και να είναι τιμή και καμάρι τους, το κορίτσι που βρίσκεται δίπλα τους. Κι εμείς από την πλευρά μας, οφείλουμε να να είμαστε τύπος και υπογραμμός, μιας και έχουμε κατέβει πολλά χρόνια από τα δέντρα.
Τέλος, υποστηρίζω με πάθος πως ο άνδρας που τιμά το φύλο του, δεν επιτρέπεται να κάνει επισκέψεις σε γονείς νέων γυναικών, για «ανακοινώσεις» τις οποίες δεν μπορεί να τηρήσει. Τα παλιά τα χρόνια μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να ξεπλυθεί μόνο με Χαρακίρι, τον ιαπωνικό τελετουργικό τρόπο αυτοκτονίας, ο οποίος καθιερώθηκε από τους Σαμουράι ως μοναδική επιτρεπτή διέξοδος σε περίπτωση ατίμωσης. Στην σύγχρονη πολιτισμένη Ελλάδα, οι άνδρες αυτοί γλυτώνουν την κρεμάλα και εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
- Ο άνδρας ο σωστός είναι το αρσενικό της σχέσης και δεν επιτρέπει στην γυναίκα να νιώθει, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο μιούζικαλ «Βίκτωρ – Βικτώρια», όταν ερμήνευε το τραγούδι «Ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ».
Η γυναίκα χρειάζεται έναν άνδρα δίπλα της. Έναν σύντροφο. Ένα φίλο. Έναν έρωτα. Ένα στήριγμα. Το ίδιο ισχύει όμως και για εκείνον. Στην περίπτωση, όμως, των σύγχρονων γυναικών, οι όροι έχουν κάπως αντιστραφεί. Μάθαμε να ζούμε, σε αρκετές περιπτώσεις, δίπλα σε άνδρες που δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις, που αμφιταλαντεύονται, που νιώθουν αδύναμοι να εξελιχθούν, που φοβούνται τις δυσκολίες, που δεν αντιλαμβάνονται τις ευκολίες.
Αποδεχθήκαμε να το «παίζουμε» αντράκια και αυτό υπολογίστηκε σαν προτέρημα, ενώ στην πραγματικότητα αυτό το χαρακτηριστικό μας είναι, τουλάχιστον, ερμαφρόδιτο. Στην πραγματικότητα, απλά επιθυμούμε να είμαστε δυναμικές γυναίκες, δίπλα σε σίγουρους άνδρες. Σε άνδρες που με ένα μόνο βλέμμα τους σε πείθουν, πως όλα θα πάνε καλά. Και σημασία έχει, να προσπαθήσεις κι αυτός κι εσύ, να πάνε όλα καλά. Όχι να καταθέσεις τα όπλα, πριν ακόμα ξεκινήσεις την προσπάθεια.
Και για να μιλήσουμε με ανδρικούς όρους… Ετοιμάζεσαι να παίξεις σε δύσκολη έδρα, μέσα στο ΟΑΚΑ. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου. Τι κάνεις; Δεν κατεβαίνεις στον αγώνα γιατί φοβάσαι; Ή προπονείσαι γερά, «διαβάζεις» καλά τον αντίπαλο και μπαίνεις στο γήπεδο έχοντας την ψυχολογία του νικητή. Όποιος ρισκάρει, δοκιμάζει και προσπαθεί, βάζει τρίποντο και κερδίζει και φάουλ!
Η λίστα αυτή, που περιλαμβάνει τα γνήσια χαρακτηριστικά του «σωστού άνδρα», αν και θα μπορούσε να συνεχιστεί, όπως ο αέναος ο κύκλος της Ιστορίας, τελειώνει εδώ. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρω αν κάποτε, θα συναντήσω το αρσενικό, που θα καλύπτει και τα τρία κεφάλαια που έχω συγγράψει και ίσως να μην είναι και απολύτως απαραίτητο.
Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να επισημάνω πως είχα την μοναδική τύχη να είμαι αποδέκτης της πιο γλυκιάς φράσης, που μπορεί να ξεστομίσει ένας άνδρας σε μια γυναίκα almost40something. Πριν από δύο χρόνια, ο πεντάχρονος γιος της αγαπημένης μου φίλης Άλκηστης, έχοντας μάθει, ό,τι συνεργαζόμουν με τον θείο του, της είπε: «Ξέρεις Μαμά, ο Παύλος είναι πολύ τυχερός. Γνωρίζεις γιατί; Επειδή δουλεύει με την φίλη σου και μπορεί να την βλέπει κάθε μέρα». Και εκεί κάπου καταλαβαίνεις, πως το μέλλον όλων μας μπορεί να είναι και φωτεινό και αισιόδοξο.
I rest my case που λένε και στις ταινίες.