Και έρχεται η μέρα, που η μαμά σου θα πρέπει να κάνει ένα προγραμματισμένο χειρουργείο. Κι εσύ, το ίδιο διάστημα, τρέχεις. Όπως πάντα, για όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις, που έχεις εντάξει στο almost40something πρόγραμμά σου.
Ένα πρόγραμμά που τηρείς ευλαβικά από πάντα, λες και πρέπει ν’ ανακηρύσσεσαι, επ’ άπειρον, στη ζωή σου η υπάλληλος-σύντροφος-φίλη-συγγενής του μήνα, με συνεχή στόχο να δεις μια μέρα αναρτημένη τη φωτογραφία σου σε ένα ίσονος σημασίας hall of fame.
Σκέφτεσαι, λοιπόν, πως για άλλη μια φορά, μπορείς να τα καταφέρεις όλα και να τα βάλεις σε μια τάξη. Και στη ζωή σου και στη δουλειά σου. Πιέζεσαι, πνίγεσαι, αλλά αντέχεις. Ίσως με παραπάνω ζόρι ως προς τη διάθεση σου, αλλά, τελικώς, αντέχεις. Ίσως, όμως, έχουν αρχίσει οι γύρω σου να μην αντέχουν ή και πολύ χειρότερα να μη σε αντέχουν. Ελπίζεις, τότε, στην υπομονή τους, την οποία θεωρείς άκρως απαραίτητη. Κι εκείνοι τις περισσότερες φορές υπομένουν τον μαραθώνιο που αποφάσισες-αναγκάστηκες να τρέξεις, με ταχύτητα σπρίντερ.
Κι ενώ οι πολλές ταυτόχρονες δραστηριότητες τρέχουν με ταχύτητα φωτός και κι εσύ προσπαθείς να σπάσεις το φράγμα του ήχου, ένα απρόοπτο, μη αναμενόμενο γεγονός έρχεται να σε επαναφέρει στη γη.
Η μητέρα σου, που από την αρχή ήξερες, πως κάτι τέτοια θεματάκια τα έχει για breakfast, δυσκολεύεται πραγματικά. Συνειδητοποιείς πως τα πάντα μπορούν ν’ αλλάξουν σε λίγα λεπτά. Τα χαμόγελα, να τα διαδεχθεί η αγωνία. Τα γέλια, να τα διαδεχθεί η σιωπή.
Τώρα, πια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο αυτή. Που υποφέρει και αγωνίζεται. Που κάνει υπομονή, όπως έκανε, άλλωστε, πάντα, ακόμα και τις στιγμές που ο πόνος της δεν αντέχεται. Που είναι δυνατή ακόμη κι αν, πραγματικά, είναι τόσο αδύναμη.
Τότε ξεχνάς τα πάντα. Όσα έπρεπε να απαντήσεις, να προλάβεις, να παραδώσεις. Σκέφτεσαι εκείνη. Θα τα καταφέρει. Το ξέρεις. Γιατί, απλά, δεν θα το επιτρέψεις. Και τώρα έρχεται η σειρά σου. Να γίνεις super ήρωας μέσα σου και να της δώσεις όλη τη δύναμη σου. Από ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα. Να δείξεις με αυστηρό-γλυκό τρόπο πως δεν έχει άλλη επιλογή, απ’ το να γίνει καλά.
Σε μια μόνο στιγμή σου έρχεται να λυγίσεις. Όταν την βλέπεις να έχει τα μάτια της κλειστά κι εσύ της κρατάς το χέρι. Σκέφτεσαι: «Όχι, δεν θα τα αφήσω να κυλήσουν από τα μάτια μου, ακόμα και αν ξεχειλίσουν. Δεν θα την αφήσω να τα δει». Θες να της φωνάξεις να σηκωθεί από το κρεβάτι, να σε αφήσει να κλείσεις εσύ τα μάτια σου, να ξαπλώσεις και να σου κρατάει εκείνη το χέρι. Επειδή, πολύ απλά, είναι η μαμά σου κι εσύ το παιδί. Εκείνη είναι αυτή, που πρέπει να σε προσέξει, όπως έκανε πάντα. Εκείνη πρέπει να κοιτάξει αν έχεις πυρετό.
Κι όμως αυτό είναι αδύνατό. Τώρα, πρέπει να είσαι εσύ η δυνατή. Εσύ πρέπει να την βοηθήσεις να νιώσει ασφαλής. Να την κάνεις να πιστέψει, πως κανένα κακό δεν θα αφήσεις να της συμβεί. Και ναι, τα μάτια σου στεγνώνουν αυτόματα, όταν εκείνη ανοίγει τα δικά της. Χαμογελάς.
Δίπλα της είναι εκείνος συνέχεια. Εκείνος που κάποτε έπρεπε να λείπει. Και ενώ δεν φημίζεται για την γλυκύτητα του, όταν του λέμε να πάει να ξεκουραστεί, απαντά πως δεν θέλει, μιας και δεν είναι εκείνη μαζί του στο σπίτι τους. Εκεί βρίσκονται και όλοι οι αγαπημένοι της. Συνέχεια κοντά, άγγελοι που την προσέχουν. Και εκείνη το προσπαθεί και μετά από ένα δύσκολο ταξίδι, επιστρέφει. Και μαζί της, το χαμόγελό μας. Και μετά από αυτό, επιστρέφει και η γνωστή καθημερινότητα μας.
Κι εγώ ξαναμπαίνω σε ρυθμούς φρενήρεις. Ασχολούμαι και πάλι με deadlines και πνίγομαι στην ασυνεννοησία και την τρέλα της δουλειάς. Προσπαθώ να χωρέσω τα πάντα. Και τη ζωή που θέλω και τη ζωή που έχω. Ευελπιστώ ο άνθρωπός μου να είναι εκεί για ‘μενα, όταν εγώ δεν είμαι εκεί ως φυσική παρουσία. Κι εκείνος το παλεύει, το προσπαθεί και αναγκαστικά το καταπίνει σαν ένα πικρό σιρόπι «που είναι για καλό».
Κι εκείνη και πάλι υπέροχη, μοναδική, ψυχαναγκαστική, εκνευριστική, λίγο τσακισμένη, αλλά πάντα αξιαγάπητη και για πάντα λατρεμένη μου. Και πάνω απ’ όλα, η υπέρ-μαμά μου.
Τώρα μπορώ, πλέον, να ανεβάσω κι εγώ πυρετό, αν θέλω. Γιατί ξέρω πως θα είναι, αν χρειαστεί, η μαμά μου εκεί, για να μου βάλει το θερμόμετρο.
Ευτυχώς Μαμά, τώρα πια, υπάρχει και κάποιος άλλος, που χαίρεται να με προσέχει…